Ήρθε η ώρα ν' αποχαιρετιστούμε..... Η πρώτη μου προσπάθεια ως blogger θεωρώ οτι ήταν πετυχημένη. Στην αρχή ήταν μαρτύριο μέχρι να μάθω να το χειρίζομαι. Πέρασα ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο για να τα καταφέρω, ούτε θυμάμαι σε πόσα blogs  μπήκα προσπαθώντας να μάθω αλλά και να κάνω γνωριμίες..... Πολύτιμες γνωριμίες... αν δεν το έκανα, δεν θα γνώριζα τον Νικόδημο, τον Μαμαλούκα, την Ιουστίνη, τον Φασούλα και τόσους άλλους..... Δεν μπορώ να πω οτι ήμουν πολύ....τακτική, αλλά η προτεραιότητά μου ήταν είναι και θα είναι τα βιβλία που γράφω, γι αυτό και οι απουσίες. Μέσα από αυτό το blog πήρα και έδωσα τόση αγάπη που αν αύριο αποφάσιζα να σταματήσω να γράφω, ήμουν γεμάτη για δύο ζωές....

Επέλεξα να κλείσω αυτό το blog μ' ένα κείμενο που προέρχεται από μια Κυρία (το κεφαλαίο δεν είναι τυχαίο), μητέρα μιας καλής φίλης, την οποία έχετε όλοι συναντήσει στο blog μου, την Βάλη... άλλο κέρδος του διαδικτύου η γλυκιά μου.....

Αν το κείμενο σας φαίνεται μελαγχολικό, είναι γιατί κάθε αποχαιρετισμός κλείνει μέσα του μια λύπη.....

Αλλά υπάρχει πάντα μια καινούρια αρχή! Μα τι φανατστήκατε; Οτι τώρα που σας έμαθα, τώρα που συνήθισα αυτή την παρέα θα σας εγκατέλειπα; Όχι βέβαια! Αυτή η ιστοσελίδα κλείνει και μια άλλη ανοίγει που ελπίζω οτι θα είναι  πιο εύχρηστη για όλους εσάς (και για μένα).  Εκεί θα σας περιμένω πια... Κι αν δεν ξέρω να την χειρίζομαι ακόμα πολύ καλά.... με τον καιρό πού θα πάει.....θα τα καταφέρω! http://mantapsichogios.blogspot.com Σας περιμένω!

 

 

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΚΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ

 

 Την περασμένη εβδομάδα αποφάσισα να ξαναρίξω μια ματιά στο Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Το ανακάλυψα μετά από αρκετή ώρα μέσα στο συρτάρι που κρατώ φωτογραφίες από τη σχολική μου ζωή, ως μαθήτρια και δασκάλα. Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο προσπαθώντας να αγνοήσω τις αναμνήσεις που, αναδυόμενες από το συρτάρι, με τύλιγαν νοσταλγικά. Έκλεισα το συρτάρι και άνοιξα το βιβλίο. Μια φωτογραφία γλίστρησε από το βιβλίο περίπου σα νόμισμα και προσγειώθηκε στα πόδια μου.

Σχολικό έτος 1982-1983

 Υπηρετούσα στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας. Στις αρχές του Μάρτη ο Διευθυντής του Σχολείου μου, θέλοντας να πρωτοτυπήσει, εξέφρασε την ιδέα για γυναίκα-συνοδό των μαθητών στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου. Οι άρρενες συνάδελφοί μου θορυβήθηκαν, ενώ οι γυναίκες κοιτάζαμε η μία την άλλη. Πώς ακριβώς μου έπεσε ο κλήρος να παρελάσω δεν το πολυκατάλαβα,θυμάμαι, ωστόσο, ευμενέστατα σχόλια του τύπου: Η Αργυρούλα είναι κομψή, έχει θηλυκό περπάτημα, θα σκίσουμε…

 Με την επιμονή και την παρότρυνση όλων των συναδέλφων άρχισαν οι πυρετώδεις προετοιμασίες για την περιβόητη παρέλαση της 25^ης Μαρτίου. Όντας στο διπλό ρόλο δασκάλας και γυμνάστριας μπήκα μαζί με τους μαθητές μου στη διαδικασία εντατικής και καθημερινής πρόβας. Άντε να πείσεις την Αγγελική (γνωστή δικηγόρο σήμερα) και τον Τάσο (περίφημο, πλέον, οδοντίατρο) ότι πρέπει να σηκώνουν πιο ψηλά τα χέρια τους ή το Στάθη τον Ξηρό ότι απαγορεύεται το μάσημα τσίχλας στην πρόβα και κυρίως, στην παρέλαση που σε λίγες μέρες ακολουθούσε. Δύσκολα πράγματα!

 Επιπλέον με απασχολούσε και το ένδυμα. Ποιο ήταν άραγε το καταλληλότερο για την περίσταση? Έπρεπε να είναι κάτι σεμνό, σοβαρό αλλά εξόχως θηλυκό και εντυπωσιακό ντύσιμο. Η ιδιοκτήτρια της μπουτίκ που τότε ψώνιζα με περιποιήθηκε δεόντως. Επρόκειτο περί μαύρης τουαλέτας που κάλυπτε το γόνατο, σε γραμμή έξαλλη, με ζώνη δερμάτινη ομοίου χρώματος με τον ξεχειλωτό λαιμό του φορέματος. Επιπρόσθετα, οι εντυπωσιακές μανσέτες καθρέφτιζαν τον πολυτελή και ελεγκάντ χαρακτήρα του ντυσίματός μου.

 Αξίζει να αναφέρω ότι στις 13 Γενάρη του ίδιου έτους είχε πεθάνει η μαμά μου- που είχε έρθει στη Μυτιλήνη πολλές φορές στη διάρκεια των σπουδών μου- με αποτέλεσμα να στερούμαι κεφιού και πανηγυρίστικης διάθεσης.Τέλος πάντων.

 Η διπλή, εθνική και θρησκευτική, γιορτή είχε φτάσει. Το ίδιο και η παρέλαση. Ήρθε πολύ γρήγορα η σειρά μας να ξεκινήσουμε από την αφετηρία. Τα γλυκά μου παιδάκια με τις ομοιόμορφες εθνικές ενδυμασίες τους μού δήλωσαν με μια φωνή ότι θα τα καταφέρουν περίφημα. Με το ξεκίνημα αισθάνθηκα περίεργα, κοκκίνησα μπορεί να άλλαξα πολλά χρώματα. Δεν είμαι σίγουρη.. Τα χειροκροτήματα του κοινού εκ δεξιών και εξ ευωνύμων μου ξαναέδωσαν μέρος του χαμένου θάρρους μου. Τα φλας των φωτορεπόρτερς αστραποβολούσαν αδιάλειπτα. Ακόμα και η εξέδρα των επισήμων ξέσπασε σε μπράβο για την ωραία εικόνα του σχολείου μας. Από κει και κάτω αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Το σώμα μου ορθώθηκε, ενώ τα χαμόγελα διαγράφονταν εντονότερα στο πρόσωπό μου.

 Περνώντας το μέσο της διαδρομής- και τι διαδρομή: η εκπληκτική παραλία της Χαλκίδας με φόντο τον Εύριπο και τα τρελά νερά του – ο γιος μου με τους φίλους του με « έραναν » στραγάλια φωνάζοντας εν χορώ «Μπράβο στο 5^ο Δημοτικό», «Μπράβο στην κομψή συνοδό του». Του έστειλα ένα φιλί που το έπιασε απλώνονταςτην τεράστια παλάμη του.

 Οι μαθητές μου μας έκαναν όλους περήφανους  αντιλαμβανόμενοι σα γνήσιοι, μικροί Έλληνες που ήταν το νόημα της επετειακής, αυτής, εκδήλωσης. Συγχρονισμένο βήμα, χέρια ψηλά, αίσθημα σοβαρότητας και εθνικής υπερηφάνειας τους συνόδευε. Το αποκορύφωμα ήρθε λίγες μέρες με την κυκλοφορία των τοπικών εφημερίδων. Ευνοϊκά σχόλια για τη γλυκιά εκπαιδευτικό του 5^ου Δημοτικού όπως το ακόλουθο από την Ευβοϊκή Γνώμη:< Έξοχη η εμφάνιση του 5^ου Δημοτικού στην παρέλαση με την κ^α Συρμακέζη να διδάσκει με το ήθος και τη σοβαρότητά της>.

-          Α! ρε Αργυρούλα, πώς περνάει ο καιρός, μονολόγησα.

-          Μαμά είσαι καλά? Με ρώτησε η κόρη μου

-          Καλά, καλά, βιάστηκα να απαντήσω. Πήρα τη φωτογραφία που με εικόνιζε να συνοδεύω τους μαθητές μου στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου 1983, την έβαλα ξανά μέσα στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ και αυτό στο συρτάρι. Μάλλον μου κόπηκε η όρεξη για διάβασμα.

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΚΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ……..

ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ……….

                                                                

Αυτό που μου δίνει στα νεύρα, είναι το βλέμμα των αδέσποτων, όταν βγαίνω βόλτα με τ’ αφεντικά μου! Με κοιτάζουν με τέτοια ζήλια, λες και είμαι

τόσο τυχερός, που με τραβούν μ’ ένα λουρί δεξιά και αριστερά!

Δεν ξέρω αν αυτό που οι άνθρωποι λένε Θεός, είναι ο ίδιος και για μας τους σκύλους, αλλά αν είναι, ξεχασμένους μας έχει εδώ και χρόνια!

Όσο για τ’ αδέσποτα αδέλφια, δεν ξέρουν τι είναι να είσαι σκύλος «από σπίτι»! Δεν ξέρουν ότι αυτό το σπίτι είναι που πέφτει και σε πλακώνει!

Εντάξει, δεν ψάχνω μέσα στα σκουπίδια για φαγητό και αν το βρω να είμαι τυχερός. Εμένα  η τροφή μου έρχεται σε πιάτο και  στην ώρα της…..

Εντάξει, εγώ δεν κοιμάμαι όπου βρω κι όταν βρέχει να ψάχνω γέφυρα να χωθώ ή πυλωτή πολυκατοικίας. Εγώ έχω το σπιτάκι μου μέσα στο κήπο

και πηγαίνω για ύπνο όποτε θέλω…..

Εντάξει, εμένα κανείς δεν μου λέει «ούστ βρομόσκυλο», ούτε με παίρνουν με τις πέτρες. Εμένα με ξεθεώνουν στα χάδια και στις αγκαλιές και με

βάζουν να παίζω με μπάλες ξύλα και άλλες αηδίες, την ώρα που θέλω να ξαπλώσω στην λιακάδα….

Εντάξει, εγώ δεν κινδυνεύω να με πατήσει αυτοκίνητο και να με στείλει στον άλλο κόσμο πριν της ώρας μου. Εγώ μένω πάντα κλεισμένος στον κήπο

και  βγαίνω βόλτα μόνο με κάποιον του σπιτιού, μ’ ένα λουρί στο λαιμό και όλοι με προστατεύουν, λες και είμαι είδος υπό εξαφάνιση……

Και που τα έχω όλα αυτά, τι νομίζουν τ’ αδέλφια μου τ’ αδέσποτα, ότι είμαι ευτυχισμένος; Τότε να πάνε να ρωτήσουν τους φυλακισμένους! Είναι κι

αυτοί ευτυχισμένοι που δεν έχουν ν’ ανησυχούν για τίποτα, που το φαγητό τους έρχεται έτοιμο, χωρίς να παλέψουν για να το αποκτήσουν; 

Γιατί αν είναι ευτυχισμένοι, τότε γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν κάνουν εγκλήματα, να τους κλείσουν πίσω από τα κάγκελα να γεράσουν χωρίς να έχουν

άγχος για τίποτα;

Κατ’ αρχήν, εγώ γεννήθηκα ούτε θυμάμαι πού, αλλά πάντως όλοι είπαν ότι είμαι «σκυλί ράτσας» και νομίζω ότι αυτό ήταν καλό…..

Βρέθηκα σ’ ένα κλουβί μαζί με άλλα κουτάβια σ’ ένα κατάστημα που ήταν γεμάτο ζώα και λίγο πιο πέρα από το κλουβί μου, ήταν το κλουβί μιας

μαϊμούς που όλο τσίριζε και την αντιπαθούσα. Μια μέρα ήρθε ένας κύριος, το αφεντικό μου και με αγόρασε για να με κάνει δώρο στα παιδιά του…..

Αργότερα έμαθα ότι οι άνθρωποι πάνε και αγοράζουν ζώα όπως πάνε στο μανάβη και αγοράζουν τις ντομάτες….

Στην αρχή χάρηκα που θα γλίτωνα από την αντιπαθητική μαϊμού και από ένα παπαγάλο που είχε έρθει καινούριος και όλο έλεγε «γεια σου Γιώργο»

και μου έσπαγε τα νεύρα. Άσε πια το κλουβί! Μικρό….κουτάβι και γνώρισα της φυλακής τα σίδερα, πριν μάθω τον κόσμο! Δεν ήξερα ότι έφευγα από

ένα κλουβί για να πάω σε μεγαλύτερο…..

Η οικογένεια που με αγόρασε, δεν λέω, καλή είναι, αν και τα παιδιά είναι πολύ ζωηρά και τρέχουν όλη μέρα και μια φορά, παραλίγο θα μου πατούσαν

την ουρά με το ποδήλατο….τέλος πάντων….. Με πήγαν σε γιατρό για εμβόλια, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου γιατί η ένεση πονάει, αλλά ήταν λέει

απαραίτητο και μόλις μεγάλωσα λίγο μου έφεραν δάσκαλο για να μου μάθει τρόπους….

Αυτό που μ’ εκνευρίζει, είναι που δεν με αφήνουν να μπω στο σπίτι! Θα μου πεις αφού έχω δικό μου, γιατί θέλω να μπω στο άλλο; Είναι θέμα

περιέργειας, αλλά και….ευθιξίας! Τόσοι μπαίνουν εκεί μέσα, εγώ γιατί να μην μπω; Κοιτάζω από το παράθυρο βέβαια, αλλά τον χειμώνα που είναι

κλειστά τα παράθυρα, δεν έχω ήχο και έτσι δεν ξέρω τι λένε!

Ας πούμε γιατί η κυρία Αλίκη, η κυρία μου, μια μέρα πήρε ένα τασάκι και το πέταξε με δύναμη στον τοίχο; Τι της έλεγε ο κύριος Μάκης και είχε

κοκκινίσει ολόκληρος; Εκείνο το βράδυ, είχε αργήσει πολύ να επιστρέψει σπίτι και η κυρία είχε μάλλον νεύρα….Τάισε τα παιδιά νωρίς-νωρίς και τα

έστειλε για ύπνο και μετά πηγαινοερχόταν συνεχώς στο δωμάτιο και όταν  ήρθε ο άντρας της, έβαλε τα χέρια στη μέση και κάτι του έλεγε, αλλά οι

μόνες λέξεις που μπόρεσα ν’ ακούσω ήταν : « Τι ώρα είναι αυτή;» και μετά από λίγο: « Εδώ δεν είναι ξενοδοχείο!».  Αυτό τώρα, το τελευταίο, δεν

ξέρω γιατί του το είπε. Δεν ξέρει ο κύριος ότι μένει σε σπίτι και όχι σε ξενοδοχείο; Μετά τον άκουσα να της λέει: « Δουλεύω σαν σκλάβος για να

μην σας λείψει τίποτα!». Εκείνη την στιγμή μπερδεύτηκα εντελώς! Προβληματίστηκα, γιατί εγώ βλέπω πόσο σκληρά δουλεύει η κυρία κάθε μέρα,

ενώ τον κύριο τον βλέπω να φεύγει σφυρίζοντας το πρωί και να γυρίζει το απόγευμα και να παίρνει την εφημερίδα και να στρώνεται στον καναπέ,

ενώ η κυρία, τρέχει μέχρι το βράδυ…..

Αυτό, που μια γυναίκα τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, που καθαρίζει, πλένει, μαγειρεύει, σιδερώνει, φτιάχνει τον κήπο, τρέχει τα παιδιά πάνω

κάτω σε ιδιαίτερα και γυμναστικές, που τα διαβάζει και τόσα άλλα, το λένε «οικιακά» ή «κάθεται σπίτι, δεν δουλεύει»…..Περίεργες απόψεις έχουν

οι άνθρωποι! Να πουν για μένα ότι κάθομαι σπίτι και δεν δουλεύω, να το δεχτώ. Αλλά η κυρία Αλίκη; Αφού ώρες-ώρες, την λυπάμαι την καημένη.

Ξυπνάει πρώτη απ’ όλους και τους φτιάχνει πρωινό. Τους αποχαιρετά χαμογελαστή και μετά πίνει τον καφέ της. Είναι η μόνη ώρα που την βλέπω

να κάθεται. Μετά παίρνει ένα πράγμα που το λένε «ηλεκτρική σκούπα» και μου κόβει το αίμα με το θόρυβο που κάνει και αρχίζει να τριγυρίζει όλο

το σπίτι, να μαζεύει ρούχα, να βάζει πλυντήριο και γενικά να μην σταματάει. Κάποιες φορές, φεύγει και γυρίζει τόσο φορτωμένη, που λυπάμαι που

δεν έχω χέρια να την βοηθήσω! Μαγειρεύει κάθε μέρα, αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει και όλοι στραβομουτσουνιάζουν μόλις δουν το φαγητό, πριν καν

το δοκιμάσουν…. Ή η κυρία Αλίκη είναι κακή μαγείρισσα, ή όλοι αυτοί είναι κακομαθημένοι!  Πάντως το τρώνε……

Μετά το φαγητό, τα παιδιά πάνε για να διαβάσουν, αλλά εγώ βλέπω από το παράθυρο ότι παίζουν και την κοροϊδεύουν την μαμά τους που εκείνη την

ώρα πλένει τα πιάτα και μαζεύει την κουζίνα…. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μιλάω την γλώσσα των ανθρώπων και να της τα μαρτυρήσω όλα, να

μάθουν τα παλιόπαιδα! Το απόγευμα, τους χάνω όλους πάντως και ησυχάζω κι εγώ λιγάκι, γιατί από το να γυρίζω γύρω-γύρω τα παράθυρα να βλέπω

τι γίνεται, πτώμα είμαι κι εγώ!  Η κυρία Αλίκη τρέχει με τα παιδιά, γιατί κάνουν ο μεγάλος καράτε και ο μικρός κολύμβηση. Ο κύριος ή είναι ξαπλω-

μένος στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση ή διαβάζει εφημερίδα οπότε δεν έχει ενδιαφέρον να τον παρακολουθήσω! Κάποιες φορές πάντως, ντύνεται

και φεύγει και μετά αργεί και μετά γίνεται καυγάς και η κυρία Αλίκη δεν πρέπει να ξέρει καλό σημάδι, γιατί ούτε μια φορά δεν τον έχουν πετύχει αυτά

που πετάει! Όλα στους τοίχους καταλήγουν……

Το δικό μου μαρτύριο είναι πάντως το μπάνιο, γιατί επιμένουν να με μπανιάρουν τακτικά, αλλά κι εγώ μην νομίζετε ότι τους αφήνω ατιμώρητους!

Τινάζομαι και τους κάνω όλους μούσκεμα, αλλά στα παιδιά μάλλον αρέσει αυτό γιατί τσιρίζουν ενθουσιασμένα….

Τα Σαββατοκύριακα, είναι μάλλον μαρτύριο για την κυρία Αλίκη. Έρχονται στο σπίτι κάτι άνθρωποι που είναι οι γονείς του κυρίου Μάκη απ’ ότι άκου-

σα και τότε η κύρια στραβώνει το στόμα της και δεν το ισιώνει μέχρι να φύγουν.  Ούτε εγώ τους συμπαθώ και ειδικά την γυναίκα.

Κατ’ αρχήν με φοβάται και μ’ εκνευρίζουν αυτοί που φοβούνται τα σκυλιά και ειδικά ένα σκυλί σαν εμένα, που δεν γαβγίζω σχεδόν ποτέ και δεν πηδάω

πάνω στους ανθρώπους, γιατί ο εκπαιδευτής μου, μου έμαθε τρόπους! Αυτή πάντως, με κοιτάει πάντα τρομαγμένα και απαιτεί να με κρατούν δεμένο

μέχρι να φύγει! Τι ιδιοτροπία! Αφού είναι μέσα στο σπίτι, τι την νοιάζει τι κάνω εγώ απ’ έξω; Τι φταίω ο καημένος να με δένουν με το λουρί δίπλα στο

σπιτάκι μου; Πλήττω μέχρι θανάτου και γι αυτό γαβγίζω συνεχώς και τους σπάω τα νεύρα και πολύ το ευχαριστιέμαι!

Προχθές συνέβη κάτι, που πολύ με στεναχώρησε πάντως….. Ο κύριος βγήκε στον κήπο και μιλούσε στο κινητό του και μάλλον πρέπει να ήθελε να

κρυφτεί από την κυρία, γιατί δεν μπορεί να του άρεσε που είχε τρεις βαθμούς θερμοκρασία και τουρτούριζε! Δεν ξέρω με ποια μιλούσε, γιατί γυναί-

κα ήταν και την έλεγε «αγάπη μου» και «γλυκιά  μου» και «μωρό μου»…..Να! Τέτοιες ώρες χρειάζεται μια ξένη γλώσσα, η ανθρώπινη συγκεκριμένα,

αλλά κανείς δεν μου την έμαθε! Τι τον ήθελαν τον εκπαιδευτή; Αν μπορούσα να μιλήσω, όλα θα τα έλεγα στην κυρία και ίσως επιτέλους να τον πετύ-

χαινε τον κύριο με κάποιο τασάκι ή έστω βάζο! Και να σκεφτείτε, ότι μια μέρα, τον άκουσα να μαλώνει τα παιδιά του γιατί είχαν πει ένα αθώο ψέμα!

Εκείνος που κοροϊδεύει την γυναίκα του, καλό είναι;

Μπερδεμένη πάντως η ζωή των ανθρώπων και όσο ζεις μαζί τους τόσο μπερδεύεσαι, γι αυτό εκνευρίζομαι που με ζηλεύουν τ’ αδέλφια μου τ’ αδέσπο-

τα….. Δεν ξέρουν τι περνάω κάθε μέρα, αλλά και κάθε νύχτα, γιατί πρέπει, λέει, να είμαι φρουρός για το σπίτι για να μην μπει κανείς και τους κλέψει

ή τους κάνει κακό… Πόσο μεγαλύτερο κακό να κάνει ένας κλέφτης, από αυτό που κάνουν μόνοι τους ο ένας στον άλλον;

 Όταν τσακώνονται και νομίζουν ότι τα παιδιά κοιμούνται, υποψιάζονται ότι αυτά έχουν κολλήσει το αυτί τους στην πόρτα και όλα τα ακούν, αλλά

επειδή δεν τα καταλαβαίνουν μπερδεύονται και ανησυχούν;  

Όταν ο κύριος βγαίνει και γυρίζει πολύ αργά, υποψιάζεται ότι πίσω του η κυρία Αλίκη στεναχωριέται και πολλές φορές την έχω δει  να κλαίει;

Όταν η κυρία Αλίκη, έτρεχε για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και παραμελούσε τον εαυτό της, δεν σκέφτηκε ότι κάποια στιγμή ο άντρας της θ’

ανακάλυπτε ότι υπάρχουν και άλλες γυναίκες, πιο όμορφες, πιο νέες και πιο πρόθυμες να τον κοιτάζουν στα μάτια, αντί να κάνουν το παρκέ και να

τσιρίζουν : « Μην πατάτε! Έχω κάνει παρκέ!» ;

Τελικά μεγάλος μπελάς οι άνθρωποι. Αν μάλιστα κρίνω από αυτούς που εγώ γνωρίζω, τότε δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι γενικά ο κόσμος……

Οι άνθρωποι λέει, κάνουν και πολέμους, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί….Κάπου άκουσα ότι οι πόλεμοι γίνονται για να

εξασφαλιστεί η ειρήνη……Άλλο κι αυτό πάλι! Πώς εξασφαλίζεις την ειρήνη, κάνοντας πόλεμο, αφού το ένα αποκλείει το άλλο!

Οι άνθρωποι, λέει, εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους….. Περίεργα πράγματα! Καλά να εκμεταλλεύονται τα ζώα….Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο και ε-

μείς ακόμα τα ζώα, το πήραμε απόφαση, αλλά όχι και μεταξύ τους!

Οι άνθρωποι, λέει, καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πλανήτη….. Αυτό πια….Και πού θα ζουν αν τον καταστρέψουν; Είναι σαν να μου λένε, ότι εγώ,

μόνος μου, θα πιάσω με τα δόντια μου και θα καταστρέψω το σπιτάκι μου! Και μετά όταν βρέχει πού θα πάω να χωθώ; Πού θα μείνω;

Αυτό τώρα, το ότι εγώ σκέφτομαι, πρέπει να είναι που μένω με ανθρώπους, γιατί δεν φαντάζομαι τα άλλα σκυλιά που τρέχουν ελεύθερα στους δρό-

μους, να το ρίχνουν στην διανόηση! Όταν δεν έχεις να φας, πού θα βρεις τροφή σκέφτεσαι και όχι για πολέμους, εκμετάλλευση και τα υπόλοιπα!

Είναι φορές, που πολύ σοβαρά έχω σκεφτεί να πηδήσω την μάντρα και να σηκωθώ να φύγω! Να ζήσω ελεύθερος, χωρίς σπίτι, αλλά και χωρίς λουρί!

Το είπα σ’ ένα φίλο που περνάει από δω που και που, αλλά εκείνος μου είπε:

-      Μην το κάνεις! Κάθισε στις ανέσεις σου….. Είναι ζούγκλα εδώ έξω! Κάθε μέρα ξέρεις πόσοι  από μας χάνονται στην άσφαλτο;

Με προβλημάτισε….Θα έφευγα για μια καλύτερη ζωή όχι για τον χειρότερο θάνατο!

Βέβαια όχι ότι αυτό είναι δικό μας «προνόμιο»! Έχω ακούσει από τους ανθρώπους, ότι και αυτοί σκοτώνονται στην άσφαλτο κάθε Σαββατοκύριακο

και αργία, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν το κατάλαβα! Άντε η δική μας ζωή, δεν έχει αξία….Περνάνε από πάνω μας και σημασία δεν δίνουν,

αλλά να μην υπολογίζουν ούτε τη δική τους; Παίρνουν ένα αυτοκίνητο, το πληρώνουν χρυσάφι, το προσέχουν σαν σπάνιο και πολύτιμο είδος, το

πλένουν, το γυαλίζουν και μετά το οδηγούν και σκοτώνονται…. Συνήθως από υπερβολική ταχύτητα…Έτσι το λένε αυτό που βάζουν το πόδι τους στο

γκάζι και δεν ξέρουν τι θα πει φρένο και επειδή ο μπροστινός τους δεν θέλει να τρέξει, τον προσπερνούν την ώρα που από απέναντι έρχεται νταλίκα

και πάει και το αυτοκίνητο, πάνε κι αυτοί!

Πάντως ότι και να είσαι, είτε ζώο είτε άνθρωπος, η ζωή έχει προβλήματα και απορίες που είναι σκέτοι γρίφοι!

Εκεί κατέληξα ως σκύλος, αλλά επειδή μένω καιρό με ανθρώπους, έμαθα να λέω ότι κι αυτοί….

« Δεν μπορεί!......Θα στρώσει!»

Δεν έχω να πω πολλά γι αυτό το βιβλίο, τα είπα όλα στην παρουσίαση που έκανα στην Μαρια στο Περιστέρι και θα τα ξαναπώ και στις 20 του μήνα στο βιβλίοπωλείο ΕΚΦΡΑΣΗ στην Γλυφάδα όπου θα έχω για μια ακόμα φορά τη χαρά να μιλήσω για κείνη και το βιβλίο της. Σας παραθέτω ολόκληρη την ομιλία μου και έτσι όσοι δεν τα καταφέρετε να είστε μαζί μας στη Γλυφάδα, θα έχετε πάρει μια γεύση....

"Ακριβώς ένα χρόνο πριν, βρισκόμουν καθισμένη δίπλα σε μια νέα γυναίκα που ξεκινούσε δειλά-δειλά τα πρώτα της βήματα στον συγγραφικό χώρο και της παρουσίαζα το πρώτο της βιβλίο. Ήταν περήφανη, ήταν χαρούμενη, ήταν αγχωμένη, μου θύμισε τον εαυτό μου όταν ξεκινούσα κι όταν ανταλλάξαμε τις πρώτες απόψεις και είδαμε πόσα κοινά είχαμε, αισθανθήκαμε περίεργα και οι δύο…. Επιπλέον ο τρόπος που δουλεύαμε είχε πολλά κοινά, η Μαρία με λέει αδελφή ψυχή εγώ την αισθάνομαι περισσότερο σαν κόρη μου (όχι λόγο ηλικίας, μην αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τέτοια άσχημα), αλλά γιατί είχε την λαχτάρα να μάθει από τους… παλιότερους και την διάθεση να προσπαθήσει.    Όταν διάβασα Το Παιδί της Αγάπης, κατάλαβα ότι η Μαρία Τζιρίτα είχε όλες τις προϋποθέσεις για να μείνει στα εκδοτικά δρώμενα. Γόνιμο μυαλό, καθαρή γραφή , ανάγλυφοι χαρακτήρες, ελκυστικές αλλά όχι κουραστικές μακροσκελείς περιγραφές, ενδιαφέρουσα ιστορία.

Όταν ήρθε η ώρα γι αυτό το δεύτερο βιβλίο της, δεν της είπα τίποτα για να μην την αγχώσω, το καταφέρνει και μόνη της θαυμάσια, αλλά ήξερα ότι μ’ αυτή την δεύτερή της προσπάθεια ή θα κέρδιζε το στοίχημα ή…

Το κοινό που αγάπησε το παιδί της Αγάπης, ήταν σίγουρο ότι θα είχε απαιτήσεις από την συγγραφέα που αγάπησε και ανέδειξε φτάνοντας να κάνει best seller  το πρώτο της πόνημα. Μ’ αυτές τις σκέψεις έπιασα στα χέρια μου το Μάτια μου, αποφασισμένη να είμαι αυστηρή μαζί της για το καλό της, παραβλέποντας πόσο την αγαπάω σαν άνθρωπο.

Το πρώτο βράδυ που το πήρα στα χέρια μου κατάλαβα ότι δεν είχα λόγο να είμαι αυστηρή. Η Μαρία τα είχε καταφέρει για μια ακόμα φορά! Οι πρώτες 100 σελίδες έφυγαν νερό κι αν δεν είχα την απειλή του πρωινού ξυπνήματος της επομένης θα συνέχιζα γιατί δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια  μου κι αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο προσόν για ένα βιβλίο!

Ας πάμε όμως στο ίδιο το βιβλίο και να πούμε λίγα λόγια για την υπόθεση….

Η Λένα γεννιέται πρώτη σε μια οικογένεια αγροτών και σε ηλικία έξι μηνών τυφλώνεται καθώς αγγίζει ένα ισχυρό φυτοφάρμακο και αμέσως μετά τα μάτια της, καταστρέφοντάς τα. Μεγαλώνει λοιπόν στο σκοτάδι που όμως δεν την εμποδίζει να γίνει μια φωτεινή ψυχή, σε αντίθεση με την αδελφή της, την Κατίνα, που η εξωτερική της ομορφιά, σταματάει στην επιφάνεια, δεν φτάνει να ομορφύνει και την καρδιά της. Σκληρή και οπορτουνίστρια, φέρεται πολύ άσχημα στην αδελφή της, την προσβάλλει και την μειώνει συνεχώς για την αναπηρία της, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι και κείνη η ίδια είναι ανάπηρη, αλλά στην ψυχή….Η μεγάλη αγάπη της Λένας, είναι ο Λουκάς. Ένα παλικάρι που τους δένει στην αρχή μια μεγάλη φιλία και αργότερα ένας μεγάλος έρωτας. Ο Λουκάς είναι τα μάτια της, αλλά και η ψυχή της. Μια τρυφερή σχέση θ’ αρχίσει να εξελίσσεται, μέχρι που η Κατίνα, θα μπει ανάμεσά τους και θα παρασύρει τον Λουκά, που ενώ αγαπάει πραγματικά την Λένα, παρασύρεται από την όμορφη Κατίνα για λίγο. Αυτό το λίγο όμως, είναι αρκετό. Η Λένα θα βρεθεί αυτήκοος μάρτυς των ερωτικών τους περιπτύξεων και δεν θα το συγχωρήσει στον αγαπημένο της. Δέχεται την πρόταση που της κάνει ο παπα Φώτης, ιερέας του χωριού τους και παντρεύεται τον πλούσιο Χαρίλαο, επίσης τυφλό και μετακομίζει στην Αθήνα, ενώ η Κατίνα ζηλεύει την τύχη της μεγαλύτερης αδελφής της, αφού η ίδια κυνηγάει το χρήμα με μανία. Με το πρόσχημα μάλιστα ότι θα βοηθάει την αδελφή της να προσαρμοστεί, μετακομίζει κι εκείνη στο σπίτι της Λένας και αρχίζει να πηγαίνει σε μια σχολή μοντελίστ. Πολύ γρήγορα όμως, θα καταφέρει ν’ αγγίξει το πραγματικό της όνειρο. Γίνεται μοντέλο και αμέσως μετά ηθοποιός. Στο μεταξύ η Λένα περνάει δύσκολες ώρες. Ο Χαρίλαος δεν είναι ο έρωτάς της, η σχέση μαζί του δεν καταφέρνει να γίνει πιο βαθιά. Παρ’ όλα αυτά μετά από μια άτυχη εγκυμοσύνη που θα καταλήξει σε αποβολή η ηρωίδα θα καταφέρει να κρατήσει στην αγκαλιά της τον γιο της τον Κωνσταντίνο και από κει και μετά θα του αφιερωθεί ολοκληρωτικά αποξενώνοντας μέχρι και τον πατέρα του. Ο Χαρίλαος δεν έχει ούτε το χώρο, ούτε τον χρόνο να αναπτύξει δεσμούς με τον γιο του, η Λένα είναι πάντα εκεί σαν τοίχος αδιαπέραστος για τα βήματα του πατέρα προς τον γιο. Οι αντοχές εξαντλούνται είναι θέμα χρόνου να βρεθεί η άλλη γυναίκα που θα τον τραβήξει με την αγάπη της και ο Χαρίλαος θα χωρίσει την Λένα και κείνη θα επιστρέψει στο χωριό της μαζί με τον γιο της φυσικά.

Η Κατίνα στο μεταξύ παντρεύεται με το μυαλό και όχι με την καρδιά έναν πλούσιο θεατρικό παράγοντα και η ανοδική της πορεία συνεχίζεται αλλά η ψυχή παραμένει ανάπηρη…

Ο Λουκάς από την πλευρά του πληγωμένος από τον γάμο της Λένας, θ’ ακολουθήσει τη θάλασσα, θα γίνει ναυτικός σε μια προσπάθεια να ξεχάσει το τραγικό λάθος που τον οδήγησε στο να χάσει τον έρωτα της ζωής του. Όμως η καρδιά θα ξαναχτυπήσει πολλά χρόνια αργότερα και θα παντρευτεί την Ελίσα, αλλά δεν θα ξαναγυρίσει στον τόπο του, θα παραμείνει στην Αθήνα, χωρίς ποτέ να συναντήσει την Λένα.

Η μοίρα όμως, πάντα τρελαίνεται να παίζει περίεργα παιχνίδια, αυτό είναι γνωστό και γι αυτό ακριβώς τον λόγο, δεν μπορώ να συνεχίσω την αφήγηση της ιστορίας, στερώντας σας την ανατροπή και την αναπάντεχη εξέλιξη του βιβλίου.

Η Μαρία Τζιρίτα σ’ αυτή την δεύτερη της προσπάθεια, αγγίζει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αυτό της ζωής και της καθημερινής προσπάθειας που κάνουν οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης  για να ζήσουν και να κινηθούν σ’ έναν κόσμο που μοιάζει να φτιάχτηκε μόνο για τους αρτιμελείς. Η Ελλάδα γενικότερα, δεν είναι μια χώρα φιλόξενη για τα λιγότερο τυχερά παιδιά της. Κι όμως, έτσι όπως παρουσιάζεται η ηρωίδα της, η Μαρία μας δίνει την εντύπωση ότι αυτοί που χάνουν περισσότερα είναι όσοι βλέπουν. Γιατί εκείνη, η Λένα της, βλέπει πολύ περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους.

Ο έρωτας του Λουκά που κράτησε για μια ζωή, δίνει την δική του διάσταση σε μια χρονική στιγμή που η κοινωνία μοιάζει ν’ απορρίπτει αυτούς που υστερούν κατά κάποιο τρόπο εμφανισιακά, Η Λένα δεν είναι όμορφη σαν την αδελφή της, αλλά κερδίζει την αγάπη και περνάει το μήνυμα ότι ο σύγχρονος Καιάδας της απομόνωσης, δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Καμιά φορά η ψυχή έχει μεγαλύτερο «ειδικό βάρος» από την εξωτερική εμφάνιση. Πολλά τα μηνύματα που περνάει το βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, περνάνε στον αναγνώστη με μια ρέουσα γραφή.

Ο αλκοολισμός της Κατίνας, είναι άλλο ένα λεπτό θέμα της κοινωνίας, ένα θέμα που όλοι ξέρουμε, αλλά κανείς μας δεν παίρνει στα σοβαρά, εκτός κι αν το πρόβλημα υπάρχει μέσα στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον. Ακόμα και τότε η λέξη «αλκοολικός» μοιάζει ταμπού και κανείς δεν τολμά να την προφέρει, σαν να πρόκειται για μίασμα.  Παράλληλα είναι δεδομένο, ότι αν κάποιος δεν αποδεχτεί το πρόβλημα, δεν μπορεί να προχωρήσει στην αντιμετώπισή του….. Ούτε η Κατίνα δέχεται ότι είναι αλκοολική κι ας έχει σταματήσει να λειτουργεί φυσιολογικά μέσα στο χώρο της οικογένειας και της δουλειάς της…..

Οι χαρακτήρες τώρα του βιβλίου, όπως και στο προηγούμενό της, ανάγλυφοι και ευδιάκριτοι. Μπορεί να μην συμφωνείς με τις επιλογές τους, αλλά δεν διαφωνείς με την συγγραφέα που τους παρουσιάζει χωρίς να τους ηρωοποιεί, αφήνει τον αναγνώστη να τους κρίνει.

Η Λένα, για μένα, στάθηκε πολύ αυστηρή με τον Λουκά και προχώρησε σ’ ένα λάθος που κατέστρεψε τη ζωή της. Και στη συνέχεια ήταν πάντα έτοιμη να κρίνει και να κατακρίνει, αλλά όχι τον εαυτό της… Ήταν στιγμές στο βιβλίο που όπως απομάκρυνε τους άλλους για να μην βλέπουν τον πόνο της, έκανε το ίδιο και για μένα που διάβαζα την ιστορία της.

Ο Λουκάς αντίθετα, για μένα υπήρξε θύμα. Θύμα μιας στιγμιαίας αδυναμίας που ένα παλικάρι στην ηλικία του είναι εύκολο να γίνει και θύμα στη συνέχεια μιας μοίρας που έπαιξε μαζί του.

Ο Χαρίλαος σαν δευτεραγωνιστής, άφησε το στίγμα του και με έκανε να τον λυπηθώ γιατί έδεσε την ζωή του με μια γυναίκα που δεν τον αγάπησε, αλλά και που στο τέλος του στέρησε και τον γιό του.

Ο άντρας της Κατίνας, θύμα κι αυτός, η αγάπη του για την γυναίκα του ήταν το όπλο που χρησιμοποιήθηκε για την θυσία του.

Ο Κωνσταντίνος, ο γιος της Λένας, ένας ακέραιος χαρακτήρας μεν, αλλά θύμα κι αυτός των περιστάσεων και των σκευωριών της θείας του και της παθολογικής αγάπης της μητέρας του.

Στο βιβλίο της Τζιρίτα, είδα τους άντρες να ασφυκτιούν σ’ έναν ιστό που οι γυναίκες είχαν υφάνει ερήμην τους.

Άφησα για το τέλος το πρόσωπο που δεν μπόρεσα να συγχωρέσω μέχρι το τέλος του βιβλίου, κι αυτή ήταν η Κατίνα. Έχω την αίσθηση ότι σε όλη την διάρκεια της ζωής των ηρώων, ήταν εκείνη που τους χρησιμοποίησε, που τους έστησε σαν μαριονέτες και είναι η μοναδική υπαίτιος για όλα όσα έγιναν. Η προσωποποίηση της εγωπάθειας και δεν μπόρεσα να την λυπηθώ, την αντιπάθησα και όπως ήδη είπα, δεν την συγχώρεσα. Ο τρόπος που αγαπάει τους δικούς της ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αγαπάει την αδελφή της, είναι ο λάθος τρόπος για ν’ αγαπάς. 

Το αποτέλεσμα τώρα αυτού του βιβλίου. Καταδικασμένο να… πετύχει. Καταδικασμένο ν’ αγαπηθεί. Έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει ένα ακόμα best seller, είμαι σίγουρη ότι θα μιλήσει στις καρδιές σας, είναι σίγουρο ότι κάποιες στιγμές θα δακρύσετε, κάποιες θα θυμώσετε, θα χαμογελάσετε θα κλάψετε ίσως, και επειδή όλα αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν στην ζωή, θα συνειδητοποιήσετε ότι το βιβλίο της Τζιρίτα, έχει την ίδια την ζωή μέσα του. Είναι ένα βιβλίο που αναπνέει. Ένα βιβλίο που η συγγραφέας του δούλεψε γλυκά και με μεράκι.

Στο τέλος του βιβλίου, υπάρχει ένα κείμενο, που πρέπει όλοι όχι μόνο να διαβάσουμε, αλλά θα έλεγα ότι οφείλουμε να το ξέρουμε απ’ έξω. Χωρίς να ξέρω ποιος το έχει γράψει, το είχα κάνει πριν λίγο καιρό ανάρτηση στο blog μου και το είχα χαρακτηρίσει ένα σαβουάρ-βιβρ όχι για όσους έχουν προβλήματα όρασης, αλλά για όλους εμάς! Ανήκει στον Βαγγέλη Αυγουλά, τριτοετή φοιτητή της Νομικής Σχολής Αθηνών, Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS, όπως επίσης  είναι και μέλος της επιτροπής νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου τυφλών.

Κλείνοντας θα πρέπει να πω ένα μπράβο στη Μαρία. Όχι μόνο για όσα γράφει, αλλά κυρίως για όσα είναι σαν άνθρωπος και για όσα έχει καταφέρει στη ζωή της, μεγαλώνοντας μόνη ένα θαυμάσιο και ισορροπημένο παιδί που είναι πάντα δίπλα της και καμαρώνει την μητέρα της, σεβόμενη τον αγώνα που δίνει.

Θέλω να ελπίζω ότι η δεδομένη επιτυχία που θα έρθει, δεν θα την αλλάξει, θα την κρατήσει καλά ριζωμένη στη γη και το μόνο που θα πετάει, θα είναι η φαντασία της για να μας χαρίζει έτσι ταξίδια ψυχής, όπως λέω τα βιβλία εγώ. Καλοτάξιδο κι αυτό το σκαρί σου…. μάτια μου."

Αρχίζει για μένα η ωραιότερη εποχή! Άνοιξη (μην κοιτάτε που δεν φαίνεται ξεκάθαρα, ήρθε πάντως, σας δίνω το λόγο μου) και ένα σωρό βιβλία προς ανάγνωση!

Έστω μια φορά.... Η Πασχαλία Τρυλού "ξαναχτυπά" λοιπόν μ' ένα από τα δυνατότερα βιβλία που έχετε διαβάσει, ένα βιβλίο που πραγματικά μ' ενθουσίασε και για την ιστορία του και για την δομή του και για τον πλούτο της γλώσσας του! (Καλά, αυτό είναι αναμενόμενο, όταν μιλάμε για την Πασχαλία!)

Χθες το βράδυ είχα την χαρά να το παρουσιάσω στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης παρουσία πολλών καλών φίλων και blogers και σας παραθέτω όσα είπα:

"Είναι απλό όταν παρουσιάζεις έναν συγγραφέα, που έχει μόλις εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Ένα το αντικείμενο συζήτησης, κανένας δεν αδικείται, όλοι είναι ευχαριστημένοι….Τι γίνεται όμως, όταν ένας συγγραφέας, προχωρήσει; Όταν το έργο του είναι πλούσιο, ο ίδιος είναι δημιουργικός και παραγωγικός; Εννοώ τι γίνονται τα άλλα του πνευματικά παιδιά; Παρουσιάζεις το «νεογέννητο» και τα άλλα μένουν να παρακολουθούν την μητέρα να καμαρώνει για τις αρετές του, βλέπουν τον κόσμο να την επαινεί και να της εύχεται τα δέοντα… Εκείνα αισθάνονται τότε αδικημένα γιατί κανείς δεν θυμάται πόση χαρά έφεραν όταν γεννήθηκαν….

Κάπως έτσι αισθάνομαι σήμερα εδώ και αιτία είναι η ίδια η Πασχαλία. Πρόσφατα έγραψα στο site των εκδόσεων Ψυχογιός μια κριτική προδημοσίευσης και παίζοντας με τον τίτλο του βιβλίου της, είπα: «Έστω μια φορά να μην μας ξενυχτούσε η Τραυλού με τα βιβλία της!» και το εννοούσα φυσικά! Και έτσι και έγινε! Πήρα στα χέρια μου το «Έστω μια φορά» και από τις πρώτες σελίδες, η μοναδική μου επιθυμία, ήταν να μην χρειαστεί να διακόψω την ανάγνωση, πολύ θα ήθελα να ήμουν αόρατη και όλοι να ξεχνούσαν την παρουσία μου κι εγώ τις άλλες μου υποχρεώσεις!

Η γραφή της Πασχαλίας και τα θέματα που επιλέγει μου θυμίζουν… αρπακτικά! Διότι πραγματικά από τις πρώτες 5 σελίδες σ’ έχουν κλείσει ασφυκτικά στη γοητεία τους και από κει και μετά είσαι δέσμιός τους. Μεγάλο προσόν αυτό πιστέψτε με. Ένας συγγραφέας που έχει αυτή την ικανότητα, είναι πάντα ανεκτίμητος!

Στο «Έστω μια φορά» όμως, η Πασχαλία τολμά να «ξεγελάσει» τον αναγνώστη, κάνοντας τον να νομίζει ότι η αγαπημένη συγγραφέας, προχώρησε τη γραφή της και αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με το αστυνομικό μυθιστόρημα! Δεν είναι έτσι όμως. Για μια ακόμα φορά εξετάζει εξονυχιστικά τις διαδρομές της ανθρώπινης ψυχής όταν την σπρώχνουν έξω από τα όριά της….. Δεν πρόκειται λοιπόν για μυστήριο αλλά για…. μυσταγωγία…..

Η ιστορία ξεκινά με την γνωριμία μας με τον Άνθιμο Αργυρίου, έναν από τους ήρωές της, διοικητής τμήματος, «Μπάτσος» όπως τον λέει ο έφηβος γιος του, γιατί ο Άνθιμος ήταν παντρεμένος με την όμορφη Κυβέλη και έχει κι έναν γιο από εκείνο τον γάμο του που τερματίστηκε άδοξα από τον θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας.

Η μεγαλύτερη αδελφή του η Καλλιόπη, αυτή που ουσιαστικά τον έχει μεγαλώσει, που ποτέ δεν συμπάθησε την γυναίκα του και αιτία ήταν η …άτακτη ζωή που έκανε παράλληλα με τον γάμο της, γίνεται τακτική επισκέπτρια στο σπίτι του Άνθιμου μετά τον θάνατο της Κυβέλης και βοηθάει τον αδελφό της στο μεγάλωμα του Ορέστη, του γιού του.

Ένα βράδυ στο τμήμα, θα παρουσιαστεί η Ευρυδίκη Καρατζόγλου και θα ομολογήσει έναν φόνο….. Η Ευρυδίκη είναι κόρη του Στέφανου και της Περσεφόνης Καρατζόγλου. Ο πατέρας της είναι εκείνος που χάθηκε εν ώρα καθήκοντος για να προστατέψει τον ίδιο τον Άνθιμο από μια σφαίρα, βάζοντας ασπίδα το σώμα του και η Περσεφόνη, η γυναίκα του ο μεγάλος και ανεκπλήρωτος έρωτας του Άνθιμου στα νεανικά του χρόνια. Ένας έρωτας που έμεινε ανεκπλήρωτος στην αρχή από σεβασμό για τον Στέφανο και μετά από την επιμονή της Περσεφόνης να κάνει πάντα εκείνο που πρέπει και την απόφασή της ν’ απαρνηθεί κάθε χαρά για να μεγαλώσει το παιδί της.

Η Ευρυδίκη μετά την ομολογία της, θα οδηγηθεί σ’ ένα κελί φυλακής, καθώς ο Άνθιμος πρέπει ν’ ανακαλύψει ποιον σκότωσε η διαταραγμένη γυναίκα που ήξερε από μωρό. Οι πρώτες ώρες της Ευρυδίκης στην φυλακή θα είναι και οι πιο σημαντικές όμως, η νέα γυναίκα θα προσπαθήσει ν' αυτοκτονήσει, παίρνοντας υπνωτικά χάπια….Θα οδηγηθεί στο νοσοκομείο και ο Άνθιμος θα συναντηθεί μετά από χρόνια με την Περσεφόνη, ενώ παράλληλα αναζητεί ένα πτώμα που να ταιριάζει στην ομολογία της Ευρυδίκης. Με τις έρευνες του, μαθαίνει ότι η γυναίκα ήταν παντρεμένη με τον Φίλιππο, έναν πλούσιο αλλά ψυχρό άντρα, ότι είχε έναν γιο τον Στέφανο και μια μικρή κόρη την Ελπίδα που χάθηκε πρόωρα τσακίζοντας ακόμα περισσότερο τον ευαίσθητο εσωτερικό κόσμο της Ευρυδίκης. Η Περσεφόνη αποδεικνύεται πολύ σκληρή με το παιδί της, όσο είχε υπάρξει και με τον εαυτό της, την έχει πιέσει ν’ απαρνηθεί κάθε τι που θα της έδινε ζωή και χαρά σε μια προσπάθεια να την κάνει ίδια με κείνη. Κυρίως τον έρωτα που για την Περσεφόνη είναι πηγή πόνου και πρέπει ν’ αποφεύγεται….

Παράλληλα παρακολουθούμε και την προσωπική ζωή του Άνθιμου σε σχέση με τον γιο του και την αδελφή του που πιέζει για να κάνει πιο στενές τις σχέσεις πατέρα και γιου. Αιτία θα είναι η Μαργαρίτα. Ένα πρόσωπο τραγικότερο όλων, κατά την γνώμη μου, σ’ αυτή την ιστορία, Η έφηβη φίλη του Ορέστη, η οποία ζει στο τραγικό κόσμο στης σεξουαλικής κακοποίησης από τον ίδιο της τον πατέρα, την ίδια στιγμή που η μητέρα της γνωρίζει και σιωπά. Η Μαργαρίτα θ’ αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει όταν καταλαβαίνει ότι είναι έγκυος από τις ανόσιες πράξεις του πατέρα της και θ’ αποπειραθεί να βάλει τέρμα στη ζωή της, χωρίς να ξέρει ότι έτσι, δρομολογεί τις εξελίξεις για την απελευθέρωσή της από το καθημερινό της μαρτύριο….. Μέσα από αυτή την ιστορία, Άνθιμος βρίσκει τον δρόμο για τον γιο του και κείνος για τον πατέρα του….

Στις έρευνες που συνεχίζονται, κανένα νέο στοιχείο δεν προκύπτει και το κυριότερο, κανένα πτώμα….

Τελικά εμφανίζεται επιτέλους και το πτώμα… Ακέφαλο…. Η ιστορία περιπλέκεται, οι ανακρίσεις αποκτούν επιτέλους υπόπτους. Η αποκάλυψη για την εξωσυζυγική σχέση της Ευρυδίκης, η υποψία ότι ο νεκρός άντρας ίσως είναι και ο εραστής, στοχοποιεί κι άλλους υποψήφιους ενόχους. Τον άντρα της Ευρυδίκης, την φίλη του θύματος. Ο Άνθιμος έχει πολύτιμο βοηθό τον γιο του, που χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του, θα επέμβει στον υπολογιστή της Ευρυδίκης και θ’ ανακαλύψει το ημερολόγιό της. Αυτό που κατά λάθος θα βρει και θα διαβάσει η αδελφή του Άνθιμου.

Είναι η στιγμή που το μυθιστόρημα αποκτά άλλη διάσταση, η αφήγηση γίνεται πρωτοπρόσωπη και μας δίνει την ευκαιρία μιας κατάδυσης στα άδυτα της ψυχής εκείνης της γυναίκας….Το ημερολόγιο της Ευρυδίκης είναι ότι χρειάζεται στον αναγνώστη για να συμπληρώσει το πάζλ ολόκληρης της μαγευτικής αυτής ιστορίας. Από την ίδια την ηρωίδα πληροφορούμαστε όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά κυρίως τα συναισθήματα που δικαιολογούν τις πράξεις.

Θα ήταν τρομερή αδικία για το ίδιο το βιβλίο, αν έλεγα έστω και μια λέξη ακόμα αποκαλύπτοντας ανατροπές που θα σας κρατήσουν το ενδιαφέρον όχι μέχρι την τελευταία σελίδα, αλλά μέχρι την τελευταία λέξη!  Ακριβώς μ’ αυτή την τελευταία λέξη, μπαίνει και το τελευταίο κομμάτι στη θέση του, το πάζλ αστράφτει από ομορφιά και η ψυχή του αναγνώστη είναι τόσο απόλυτα γεμάτη, τόσο γαληνεμένη μετά την φουρτούνα της ανάγνωσης!

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιον ήρωα λάτρεψα περισσότερο σ’ αυτό το βιβλίο.  Νομίζω την Καλλιόπη, την αδελφή του Άνθιμου για το σταυρό που κουβάλησε τόσα χρόνια.  Την Περσεφόνη δεν κατάφερα να την συγχωρήσω, θεωρώ ότι έκανε την αγάπη όπλο και πυροβόλησε μ’ αυτό πολλές ζωές, κι ας ήταν η δική της η πρώτη. Δεν βρήκα ελαφρυντικά.

Τα ονόματα τώρα του βιβλίου, μόνο τυχαία δεν είναι! Η Περσεφόνη του βιβλίου έθαψε στον Άδη τη ζωή της και την ψυχή της για πάντα, ενώ η Ευρυδίκη δεν κατάφερε να δει το φως του ήλιου γιατί ο Ορφέας της φάνηκε βιαστικός και ανυπόμονος, όπως αυτός της μυθολογίας. Με την διαφορά ότι στο «Έστω μια φορά» η Ευρυδίκη έφταιξε κρατώντας μυστικά. Όπως μυστικά κράτησε η Καλλιόπη, η Περσεφόνη, η Μαργαρίτα…..

Το μεγαλύτερο ίσως δίδαγμα του βιβλίου, για μένα, είναι ότι δεν πρέπει ποτέ ν’ αναβάλλουμε να πούμε λόγια που είναι ανάγκη να ειπωθούν άμεσα. Και μου επιβεβαιώνει αυτό που κάπου διάβασα πριν χρόνια: « Τα πιο πικρά δάκρυα πάνω από έναν τάφο, είναι για λόγια που δεν ειπώθηκαν όσο υπήρχε χρόνος…»

Τα βιβλία όμως της Πασχαλίας έχουν αυτό το χάρισμα. Να σου αφήνουν στοιχεία που κουβαλάς μέσα σου αργότερα.

Σε κάποια από τις παρουσιάσεις που της είχα κάνει είχα πει κάτι που νομίζω ότι αντικατοπτρίζει όλα όσα σημαίνει η γραφή της:

«Η συγγραφέας έχει το χάρισμα να βουτάει την πένα της στη φωτιά και να δίνει στον αναγνώστη να πιει γάργαρο το νερό της έμπνευσής της, ενώ ταυτόχρονα, σημαδεύει με πυρωμένο σίδερο την καρδιά του.»

Επιπλέον θέλω να τονίσω και κάτι ακόμα: το μεγαλύτερο προσόν για ένα βιβλίο, είναι αφού το κλείσεις και το βάλεις στην βιβλιοθήκη σου, να το κουβαλάς μαζί σου από κει και πέρα, να μην καταφέρεις να το ξεχάσεις καθώς ακολουθούν άλλα στην ανάγνωση. Αυτό είναι το κοινό που έχουν τα βιβλία της Τραυλού. Δεν τα ξεχνάς. Δεν τα αφήνεις πίσω σου….

Η γραφή της είναι μια όαση. Σου θυμίζει τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, λεπτοδουλεμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ανοίγεις τα βιβλία της και ξέρεις εκ των προτέρων ότι μαζί ανοίγεις κι ένα σεντούκι θησαυρού, χαίρεσαι να διαβάζεις. Κι επειδή την ξέρω και προσωπικά, ξέρω με πόσο κόπο σκύβει πάνω στο βιβλίο της και το μελετάει μέχρι να είναι σίγουρη ότι δεν της έχει ξεφύγει τίποτα. Πονάει και ματώνει για κάθε παιδί της κι αυτό είναι κάτι για το οποίο την θαυμάζω απεριόριστα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, είναι ολοφάνερο πόσο έχει δουλέψει , πόσο έχει «παίξει» με τις απεριόριστες δυνατότητες της Ελληνικής γλώσσας. Γενικότερα τα βιβλία της, αποπνέουν ήθος, περνούν τα σωστά μηνύματα, αποφεύγουν την χυδαιότητα λέξεων, έχουν την ίδια εντιμότητα που διαθέτει και η ίδια σαν άνθρωπος.

Παράλληλα δε με την συγγραφική της δραστηριότητα, η Πασχαλία, ακούραστη σε όλα, είναι εργαζόμενη και ξέρω ότι κλέβει ώρες από τον ύπνο και την ξεκούρασή της για να μας παραδίδει τα μοναδικά της έργα, δεδομένου ότι είναι επιπλέον σύζυγος και μητέρα.

Το «Έστω μια φορά» είναι ένα πραγματικό διαμάντι και εννοώ κάθε λέξη που λέω, και θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι. Επειδή πληροφορήθηκα πολύ αργά την απουσία του κ. Χασάπογλου απόψε, πιέστηκα να το τελειώσω και γι αυτό τον λόγο, το βιβλίο μπήκε στην βιβλιοθήκη μου στα αδιάβαστα! Θέλω να το απολαύσω την επόμενη φορά σαν να είναι η πρώτη!

Η Πασχαλία Τραυλού είναι αγαπημένη συγγραφέας και αυτό το έχει κερδίσει με τον πιο σίγουρο και τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο. Διότι ο ψίθυρος θαυμασμού που βγαίνει από τα χείλη ευχαριστημένων αναγνωστών, αναγνωστών που έχουν γνωρίσει την πληρότητα από ένα βιβλίο είναι η καλύτερη προώθησή του.

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την Πασχαλία Τραυλού για μια ακόμα φορά,  για το ταξίδι στη λογοτεχνία που μου χάρισε και εύχομαι το βιβλίο της να είναι καλοτάξιδο  στη θάλασσα του αναγνωστικού κοινού με πλεούμενο το αναμφισβήτητο ταλέντο της."

Αυτά ήταν όσα είπα για την Πασχαλία χθες το βράδυ και πίστευα κάθε λέξη. Είναι ένα βιβλίο που θ' απολαύσετε που θα θυμάστε για καιρό, ένα βιβλίο με δυνατές συγκινήσεις!

Μπορείτε να επικοινωνήσετε και προσωπικά με την συγγραφέα στο blog της: http://pasxaliatravlou.psichogios.gr .

Όσο για επικείμενες παρουσιάσεις, είναι προγραμματισμένες πολλές, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και θα τις βρείτε στο site των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ: www.psichogios.gr . (Εκδηλώσεις)

Καλοτάξιδο το βιβλίο Πασχαλία!

Κάνω αυτή την ανάρτηση για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: Για να λύσω μια παρεξήγηση που δημιουργήθηκε άθελά μου. Mails, ερωτήσεις βιβλιοπωλείων και αναγνωστών με οδηγούν να μιλήσω για το πρώτο, το άγνωστο για κάποιους βιβλίο μου.

Τη μέρα που σε γνώρισα ο τίτλος που έδωσαν οι εκδόσεις Λιβάνη και το έτος κυκλοφορίας του το 2001.

            Και αυτά είναι τα τρία εξώφυλλα με τα οποία κυκλοφόρησε κατά καιρούς το συγκεριμένο βιβλίο.

                                    

                2001                                             2006                                            2009

Δεν θα "αποκηρύξω"  σαφώς το πρώτο μου εγχείρημα, κι αν δεν μιλάω πολύ γι αυτό, δεν είναι γιατί ντρέπομαι, αλλά γιατί σέβομαι τον τωρινό μου εκδότη και ότι έχει κάνει για μένα. Μην ξεχνάτε οτι από την ημέρα που άρχισε η σχέση μου με τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, άρχισε και η γνωριμία μου μαζί σας. Δεν θεώρησα έντιμο ποτέ λοιπόν σε εκδηλώσεις που φέρουν την σφραγίδα του τωρινού μου εκδότη να μιλάω για τον προηγούμενο. Δεν θεώρησα σωστό, σ' ένα blog που δημιουργήθηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, να κάνω προώθηση ενός βιβλίου που ανήκει σε άλλον έκδότη. Γι αυτό επέλεξα την σιωπή, μέχρι τώρα που η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε ζητά επίλυση.

Το συγκεκριμένο βιβλίο το αγαπώ, όπως αγαπά μια μάνα το παιδί με τις μεγαλύτερες αδυναμίες. Θεωρώ οτι είναι ένα πρωτότυπο βιβλίο που είχε πολλά να πει, αλλά με την γλώσσα του χιούμορ και ίσως πονώντας γλυκά. Κανέναν δεν θέλω να κατηγορήσω, που εκείνο το πρώτο μου παιδί, δεν έγινε ευρέως γνωστό. Δεν έτυχε ίσως....

Αργότερα, μετά και την Θεανώ, έμαθα οτι η επιτυχία, δεν έρχεται ποτέ τυχαία, είναι αποτέλεσμα δουλειάς και μάλιστα συλλογικής! Αυτά για την Αγγέλα Σωτηρίου, την Κλειώ Ζαχαριάδη και την γλυκιά μου την Πόπη Γαλάτουλα των εκδόσεων Ψυχογιός και πάνω απ' όλα για εκείνον, τον Κύριο Θάνο Ψυχογιό που με πίστεψαν, με στήριξαν και η αγάπη τους ζεστός μανδύας.....

Έτσι λοιπόν, για όσους αναρωτιέστε, σας λέω οτι πρόκειται για το ίδιο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2001, απλά έχει αλλάξει πάλι το εξώφυλλο. Και για εκείνους που τηλεφωνούν ρωτώντας αν έφυγα από τις εκδόσεις Ψυχογιός η παρακάτω φράση κλείνει όσα νιώθω και σκέφτομαι:

                  Αν φύγω από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, θα είναι γιατί σταμάτησα να γράφω.....

Ταξίδι

Βιβλίο

Προσωπικές ιστορίες