Δεν έχω να πω πολλά γι αυτό το βιβλίο, τα είπα όλα στην παρουσίαση που έκανα στην Μαρια στο Περιστέρι και θα τα ξαναπώ και στις 20 του μήνα στο βιβλίοπωλείο ΕΚΦΡΑΣΗ στην Γλυφάδα όπου θα έχω για μια ακόμα φορά τη χαρά να μιλήσω για κείνη και το βιβλίο της. Σας παραθέτω ολόκληρη την ομιλία μου και έτσι όσοι δεν τα καταφέρετε να είστε μαζί μας στη Γλυφάδα, θα έχετε πάρει μια γεύση....
"Ακριβώς ένα χρόνο πριν, βρισκόμουν καθισμένη δίπλα σε μια νέα γυναίκα που ξεκινούσε δειλά-δειλά τα πρώτα της βήματα στον συγγραφικό χώρο και της παρουσίαζα το πρώτο της βιβλίο. Ήταν περήφανη, ήταν χαρούμενη, ήταν αγχωμένη, μου θύμισε τον εαυτό μου όταν ξεκινούσα κι όταν ανταλλάξαμε τις πρώτες απόψεις και είδαμε πόσα κοινά είχαμε, αισθανθήκαμε περίεργα και οι δύο…. Επιπλέον ο τρόπος που δουλεύαμε είχε πολλά κοινά, η Μαρία με λέει αδελφή ψυχή εγώ την αισθάνομαι περισσότερο σαν κόρη μου (όχι λόγο ηλικίας, μην αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τέτοια άσχημα), αλλά γιατί είχε την λαχτάρα να μάθει από τους… παλιότερους και την διάθεση να προσπαθήσει. Όταν διάβασα Το Παιδί της Αγάπης, κατάλαβα ότι η Μαρία Τζιρίτα είχε όλες τις προϋποθέσεις για να μείνει στα εκδοτικά δρώμενα. Γόνιμο μυαλό, καθαρή γραφή , ανάγλυφοι χαρακτήρες, ελκυστικές αλλά όχι κουραστικές μακροσκελείς περιγραφές, ενδιαφέρουσα ιστορία.
Όταν ήρθε η ώρα γι αυτό το δεύτερο βιβλίο της, δεν της είπα τίποτα για να μην την αγχώσω, το καταφέρνει και μόνη της θαυμάσια, αλλά ήξερα ότι μ’ αυτή την δεύτερή της προσπάθεια ή θα κέρδιζε το στοίχημα ή…
Το κοινό που αγάπησε το παιδί της Αγάπης, ήταν σίγουρο ότι θα είχε απαιτήσεις από την συγγραφέα που αγάπησε και ανέδειξε φτάνοντας να κάνει best seller το πρώτο της πόνημα. Μ’ αυτές τις σκέψεις έπιασα στα χέρια μου το Μάτια μου, αποφασισμένη να είμαι αυστηρή μαζί της για το καλό της, παραβλέποντας πόσο την αγαπάω σαν άνθρωπο.
Το πρώτο βράδυ που το πήρα στα χέρια μου κατάλαβα ότι δεν είχα λόγο να είμαι αυστηρή. Η Μαρία τα είχε καταφέρει για μια ακόμα φορά! Οι πρώτες 100 σελίδες έφυγαν νερό κι αν δεν είχα την απειλή του πρωινού ξυπνήματος της επομένης θα συνέχιζα γιατί δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου κι αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο προσόν για ένα βιβλίο!
Ας πάμε όμως στο ίδιο το βιβλίο και να πούμε λίγα λόγια για την υπόθεση….
Η Λένα γεννιέται πρώτη σε μια οικογένεια αγροτών και σε ηλικία έξι μηνών τυφλώνεται καθώς αγγίζει ένα ισχυρό φυτοφάρμακο και αμέσως μετά τα μάτια της, καταστρέφοντάς τα. Μεγαλώνει λοιπόν στο σκοτάδι που όμως δεν την εμποδίζει να γίνει μια φωτεινή ψυχή, σε αντίθεση με την αδελφή της, την Κατίνα, που η εξωτερική της ομορφιά, σταματάει στην επιφάνεια, δεν φτάνει να ομορφύνει και την καρδιά της. Σκληρή και οπορτουνίστρια, φέρεται πολύ άσχημα στην αδελφή της, την προσβάλλει και την μειώνει συνεχώς για την αναπηρία της, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι και κείνη η ίδια είναι ανάπηρη, αλλά στην ψυχή….Η μεγάλη αγάπη της Λένας, είναι ο Λουκάς. Ένα παλικάρι που τους δένει στην αρχή μια μεγάλη φιλία και αργότερα ένας μεγάλος έρωτας. Ο Λουκάς είναι τα μάτια της, αλλά και η ψυχή της. Μια τρυφερή σχέση θ’ αρχίσει να εξελίσσεται, μέχρι που η Κατίνα, θα μπει ανάμεσά τους και θα παρασύρει τον Λουκά, που ενώ αγαπάει πραγματικά την Λένα, παρασύρεται από την όμορφη Κατίνα για λίγο. Αυτό το λίγο όμως, είναι αρκετό. Η Λένα θα βρεθεί αυτήκοος μάρτυς των ερωτικών τους περιπτύξεων και δεν θα το συγχωρήσει στον αγαπημένο της. Δέχεται την πρόταση που της κάνει ο παπα Φώτης, ιερέας του χωριού τους και παντρεύεται τον πλούσιο Χαρίλαο, επίσης τυφλό και μετακομίζει στην Αθήνα, ενώ η Κατίνα ζηλεύει την τύχη της μεγαλύτερης αδελφής της, αφού η ίδια κυνηγάει το χρήμα με μανία. Με το πρόσχημα μάλιστα ότι θα βοηθάει την αδελφή της να προσαρμοστεί, μετακομίζει κι εκείνη στο σπίτι της Λένας και αρχίζει να πηγαίνει σε μια σχολή μοντελίστ. Πολύ γρήγορα όμως, θα καταφέρει ν’ αγγίξει το πραγματικό της όνειρο. Γίνεται μοντέλο και αμέσως μετά ηθοποιός. Στο μεταξύ η Λένα περνάει δύσκολες ώρες. Ο Χαρίλαος δεν είναι ο έρωτάς της, η σχέση μαζί του δεν καταφέρνει να γίνει πιο βαθιά. Παρ’ όλα αυτά μετά από μια άτυχη εγκυμοσύνη που θα καταλήξει σε αποβολή η ηρωίδα θα καταφέρει να κρατήσει στην αγκαλιά της τον γιο της τον Κωνσταντίνο και από κει και μετά θα του αφιερωθεί ολοκληρωτικά αποξενώνοντας μέχρι και τον πατέρα του. Ο Χαρίλαος δεν έχει ούτε το χώρο, ούτε τον χρόνο να αναπτύξει δεσμούς με τον γιο του, η Λένα είναι πάντα εκεί σαν τοίχος αδιαπέραστος για τα βήματα του πατέρα προς τον γιο. Οι αντοχές εξαντλούνται είναι θέμα χρόνου να βρεθεί η άλλη γυναίκα που θα τον τραβήξει με την αγάπη της και ο Χαρίλαος θα χωρίσει την Λένα και κείνη θα επιστρέψει στο χωριό της μαζί με τον γιο της φυσικά.
Η Κατίνα στο μεταξύ παντρεύεται με το μυαλό και όχι με την καρδιά έναν πλούσιο θεατρικό παράγοντα και η ανοδική της πορεία συνεχίζεται αλλά η ψυχή παραμένει ανάπηρη…
Ο Λουκάς από την πλευρά του πληγωμένος από τον γάμο της Λένας, θ’ ακολουθήσει τη θάλασσα, θα γίνει ναυτικός σε μια προσπάθεια να ξεχάσει το τραγικό λάθος που τον οδήγησε στο να χάσει τον έρωτα της ζωής του. Όμως η καρδιά θα ξαναχτυπήσει πολλά χρόνια αργότερα και θα παντρευτεί την Ελίσα, αλλά δεν θα ξαναγυρίσει στον τόπο του, θα παραμείνει στην Αθήνα, χωρίς ποτέ να συναντήσει την Λένα.
Η μοίρα όμως, πάντα τρελαίνεται να παίζει περίεργα παιχνίδια, αυτό είναι γνωστό και γι αυτό ακριβώς τον λόγο, δεν μπορώ να συνεχίσω την αφήγηση της ιστορίας, στερώντας σας την ανατροπή και την αναπάντεχη εξέλιξη του βιβλίου.
Η Μαρία Τζιρίτα σ’ αυτή την δεύτερη της προσπάθεια, αγγίζει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αυτό της ζωής και της καθημερινής προσπάθειας που κάνουν οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης για να ζήσουν και να κινηθούν σ’ έναν κόσμο που μοιάζει να φτιάχτηκε μόνο για τους αρτιμελείς. Η Ελλάδα γενικότερα, δεν είναι μια χώρα φιλόξενη για τα λιγότερο τυχερά παιδιά της. Κι όμως, έτσι όπως παρουσιάζεται η ηρωίδα της, η Μαρία μας δίνει την εντύπωση ότι αυτοί που χάνουν περισσότερα είναι όσοι βλέπουν. Γιατί εκείνη, η Λένα της, βλέπει πολύ περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους.
Ο έρωτας του Λουκά που κράτησε για μια ζωή, δίνει την δική του διάσταση σε μια χρονική στιγμή που η κοινωνία μοιάζει ν’ απορρίπτει αυτούς που υστερούν κατά κάποιο τρόπο εμφανισιακά, Η Λένα δεν είναι όμορφη σαν την αδελφή της, αλλά κερδίζει την αγάπη και περνάει το μήνυμα ότι ο σύγχρονος Καιάδας της απομόνωσης, δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Καμιά φορά η ψυχή έχει μεγαλύτερο «ειδικό βάρος» από την εξωτερική εμφάνιση. Πολλά τα μηνύματα που περνάει το βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, περνάνε στον αναγνώστη με μια ρέουσα γραφή.
Ο αλκοολισμός της Κατίνας, είναι άλλο ένα λεπτό θέμα της κοινωνίας, ένα θέμα που όλοι ξέρουμε, αλλά κανείς μας δεν παίρνει στα σοβαρά, εκτός κι αν το πρόβλημα υπάρχει μέσα στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον. Ακόμα και τότε η λέξη «αλκοολικός» μοιάζει ταμπού και κανείς δεν τολμά να την προφέρει, σαν να πρόκειται για μίασμα. Παράλληλα είναι δεδομένο, ότι αν κάποιος δεν αποδεχτεί το πρόβλημα, δεν μπορεί να προχωρήσει στην αντιμετώπισή του….. Ούτε η Κατίνα δέχεται ότι είναι αλκοολική κι ας έχει σταματήσει να λειτουργεί φυσιολογικά μέσα στο χώρο της οικογένειας και της δουλειάς της…..
Οι χαρακτήρες τώρα του βιβλίου, όπως και στο προηγούμενό της, ανάγλυφοι και ευδιάκριτοι. Μπορεί να μην συμφωνείς με τις επιλογές τους, αλλά δεν διαφωνείς με την συγγραφέα που τους παρουσιάζει χωρίς να τους ηρωοποιεί, αφήνει τον αναγνώστη να τους κρίνει.
Η Λένα, για μένα, στάθηκε πολύ αυστηρή με τον Λουκά και προχώρησε σ’ ένα λάθος που κατέστρεψε τη ζωή της. Και στη συνέχεια ήταν πάντα έτοιμη να κρίνει και να κατακρίνει, αλλά όχι τον εαυτό της… Ήταν στιγμές στο βιβλίο που όπως απομάκρυνε τους άλλους για να μην βλέπουν τον πόνο της, έκανε το ίδιο και για μένα που διάβαζα την ιστορία της.
Ο Λουκάς αντίθετα, για μένα υπήρξε θύμα. Θύμα μιας στιγμιαίας αδυναμίας που ένα παλικάρι στην ηλικία του είναι εύκολο να γίνει και θύμα στη συνέχεια μιας μοίρας που έπαιξε μαζί του.
Ο Χαρίλαος σαν δευτεραγωνιστής, άφησε το στίγμα του και με έκανε να τον λυπηθώ γιατί έδεσε την ζωή του με μια γυναίκα που δεν τον αγάπησε, αλλά και που στο τέλος του στέρησε και τον γιό του.
Ο άντρας της Κατίνας, θύμα κι αυτός, η αγάπη του για την γυναίκα του ήταν το όπλο που χρησιμοποιήθηκε για την θυσία του.
Ο Κωνσταντίνος, ο γιος της Λένας, ένας ακέραιος χαρακτήρας μεν, αλλά θύμα κι αυτός των περιστάσεων και των σκευωριών της θείας του και της παθολογικής αγάπης της μητέρας του.
Στο βιβλίο της Τζιρίτα, είδα τους άντρες να ασφυκτιούν σ’ έναν ιστό που οι γυναίκες είχαν υφάνει ερήμην τους.
Άφησα για το τέλος το πρόσωπο που δεν μπόρεσα να συγχωρέσω μέχρι το τέλος του βιβλίου, κι αυτή ήταν η Κατίνα. Έχω την αίσθηση ότι σε όλη την διάρκεια της ζωής των ηρώων, ήταν εκείνη που τους χρησιμοποίησε, που τους έστησε σαν μαριονέτες και είναι η μοναδική υπαίτιος για όλα όσα έγιναν. Η προσωποποίηση της εγωπάθειας και δεν μπόρεσα να την λυπηθώ, την αντιπάθησα και όπως ήδη είπα, δεν την συγχώρεσα. Ο τρόπος που αγαπάει τους δικούς της ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αγαπάει την αδελφή της, είναι ο λάθος τρόπος για ν’ αγαπάς.
Το αποτέλεσμα τώρα αυτού του βιβλίου. Καταδικασμένο να… πετύχει. Καταδικασμένο ν’ αγαπηθεί. Έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει ένα ακόμα best seller, είμαι σίγουρη ότι θα μιλήσει στις καρδιές σας, είναι σίγουρο ότι κάποιες στιγμές θα δακρύσετε, κάποιες θα θυμώσετε, θα χαμογελάσετε θα κλάψετε ίσως, και επειδή όλα αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν στην ζωή, θα συνειδητοποιήσετε ότι το βιβλίο της Τζιρίτα, έχει την ίδια την ζωή μέσα του. Είναι ένα βιβλίο που αναπνέει. Ένα βιβλίο που η συγγραφέας του δούλεψε γλυκά και με μεράκι.
Στο τέλος του βιβλίου, υπάρχει ένα κείμενο, που πρέπει όλοι όχι μόνο να διαβάσουμε, αλλά θα έλεγα ότι οφείλουμε να το ξέρουμε απ’ έξω. Χωρίς να ξέρω ποιος το έχει γράψει, το είχα κάνει πριν λίγο καιρό ανάρτηση στο blog μου και το είχα χαρακτηρίσει ένα σαβουάρ-βιβρ όχι για όσους έχουν προβλήματα όρασης, αλλά για όλους εμάς! Ανήκει στον Βαγγέλη Αυγουλά, τριτοετή φοιτητή της Νομικής Σχολής Αθηνών, Μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS, όπως επίσης είναι και μέλος της επιτροπής νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου τυφλών.
Κλείνοντας θα πρέπει να πω ένα μπράβο στη Μαρία. Όχι μόνο για όσα γράφει, αλλά κυρίως για όσα είναι σαν άνθρωπος και για όσα έχει καταφέρει στη ζωή της, μεγαλώνοντας μόνη ένα θαυμάσιο και ισορροπημένο παιδί που είναι πάντα δίπλα της και καμαρώνει την μητέρα της, σεβόμενη τον αγώνα που δίνει.
Θέλω να ελπίζω ότι η δεδομένη επιτυχία που θα έρθει, δεν θα την αλλάξει, θα την κρατήσει καλά ριζωμένη στη γη και το μόνο που θα πετάει, θα είναι η φαντασία της για να μας χαρίζει έτσι ταξίδια ψυχής, όπως λέω τα βιβλία εγώ. Καλοτάξιδο κι αυτό το σκαρί σου…. μάτια μου."