Ήρθε η ώρα και γι αυτή την ανάρτηση που θεωρώ απαραίτητη για να μην έχουμε παρεξηγήσεις!

ΑΡΧΙΣΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΒΙΒΛΙΟ!!!!!!!! (Όχι του 2009, αυτό είναι κιόλας έτοιμο για τον Μάιο, τα είπαμε!).

Αυτό τώρα σε γενικές γραμμές είναι καλό, αλλά έχει και τα δύσκολα! Όπως λοιπόν έδωσα οδηγίες στην οικογένεια (μην μου μιλάτε όταν γράφω, μην μου μιλάτε όταν σκέφτομαι, μην μου μιλάτε όταν διαβάζω αυτά που έχω γράψει, μη μου μιλάτε γενικώς!), έτσι σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω και στους φίλους μου. Πάμε λοιπόν!

1) Μην μου στέλνετε στο face book, βιντεάκια, ιστοριούλες, ανέκδοτα κλπ, γιατί δεν θα προλαβαίνω να τα δω!

2) Μην μου στέλνετε mails τεραστίων διαστάσεων, γιατί δεν θα προλαβαίνω να τα διαβάζω και θ' αργώ ν' απαντήσω, γιατί είναι πια γνωστό οτι μόνη μου απαντώ, μόνη μου διαβάζω!

3) Θα κάνετε υπομονή που δεν θα είμαι πια τόσο τυπική στις απαντήσεις μου! ( Θ' αργώ, αλλά θ' απαντώ!)

4) Κείμενα για το blog δεκτά (και επιθυμητά) αλλά θα κάνετε και κει υπομονή γιατί δεν μπαίνει τίποτα αν δεν το ελέγξω!

5) Επίσης θα υπάρχουν και κείμενα δικά μου στο blog που έχουν γραφτεί ήδη και θα διαβάζω τα σχόλιά σας ανελλιπώς και καθημερινώς, αλλά δεν είναι βέβαιο οτι θα προλαβαίνω εγώ να σχολιάζω!

6) Θα κρατώ απουσιολόγιο φυσικά, ποιοι είναι παρόντες και ποιοι κάνουν....κοπάνες! (Αυτά για κάτι ξεμυαλισμένα αεράκια τα λέω!)

7) Μπορείτε να με ρωτάτε τα πάντα και θ' απαντώ στα πάντα (αυτό δεν αλλάζει!)

8) Όταν στέλνετε μια κριτική στις εκδόσεις Ψυχογιός για τα βιβλία μου, να φροντίζετε να γράφετε σωστά το mail σας γιατί και σ' αυτές απαντώ και εκνευρίζομαι όταν είναι λάθος η διεύθυνση και μου γυρίζει πίσω η απάντηση!

9) Δεκτά σχόλια εμψυχωτικά, δυναμωτικά κλπ!!!!

Πάμε τώρα σε κάτι άλλο για το οποίο μου θύμισε οτι πρέπει να ενημερώσω η φίλη μου η Βάλη:

Άρχισε η έκθεση βιβλίου στην Αρεοπαγίτου και θα κρατήσει μέχρι τις 28 του μήνα. Έχουμε και λέμε τώρα, πότε θα βρίσκομαι εγώ εκεί για να σας δω, να με δείτε, να γνωριστούμε και να τα πούμε!

1)  Την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου από τις 8-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 71-72 και 157-158)

2) Την Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου στις 7 θα γίνει παρουσίαση του νομίσματος και θα διαβαστούν για πρώτη φορά αποσπάσματα από το ΕΡΩΤΑΣ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2009! (περίπτερο εκδηλώσεων)

3)   Το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου από τις 8-10 (περίπτερο ΨΥΧΟΓΙΟΣ 71-72 και 157-158)

Πιο αναλυτικά, δεν μπορούσα να τα πω! Και κάτι ακόμα:

Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη, την δύναμη, την εμπιστοσύνη και όλα τα άλλα που είναι τόσα πολλά, που κάθε φορά όταν μου λέτε "ευχαριστώ" νομίζω οτι σας....κλέβω! Γιατί εσείς δίνετε περισσότερα...πάντα!

Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού.                                                        

Θα ξεκινήσω ανάποδα μ’ αυτό το βιβλίο, λέγοντας ότι τελικά αγοράζοντας ένα βιβλίο του Μαμαλούκα, έχεις το κεφάλι σου ήσυχο! Δεν θα σε απογοητεύσει, θα σε κρατήσει όμηρο της ιστορίας του μέχρι το τέλος και όταν το τελειώσεις θα αναφωνήσεις: «Ε, δεν παίζεται ο άνθρωπος!» Τρία στα τρία και εδώ! Μετά την Απαγωγή του Εκδότη, πήρα στα χέρια μου και τον Μεγάλο θάνατο του Βοτανικού. Και δεν μπορούσα να το αφήσω!

Ο Παύλος και ο Μιχάλης, δύο αδέλφια από πλούσια οικογένεια. Όταν ο Παύλος είναι μικρός, βρίσκεται στο ίδιο αεροπλάνο με τον πατέρα του που πέφτει λίγο μετά την απογείωση. Ο πατέρας θα σκοτωθεί, αλλά ο Παύλος θα επιζήσει βαριά τραυματισμένος σε σώμα και αργότερα σε ψυχή. Ο Μιχάλης θα χάσει όχι μόνο τον πατέρα του, αλλά και την μητέρα του που στέκεται δίπλα στον πρωτότοκο γιο της μέχρι να συνέλθει παραμελώντας τον μικρό που είναι γερός και που… «δεν έχει ανάγκη». Ο Μιχάλης, μόλις συνέλθει ο Παύλος, θα κάνει κάθε τι για να τον εξοντώσει χρησιμοποιώντας όλα τα κόλπα που μπορούσε να σκεφτεί το παιδικό μυαλό του. Όταν μεγαλώσουν τα δύο αδέλφια, ο Παύλος θα στραφεί στον τζόγο και το ποτό, η σχέση θα καταστραφεί εντελώς με τον θάνατο της μητέρας και καθένας θα τραβήξει τον δρόμο του. Ο δρόμος του Μιχάλη θα τον φέρει να υπηρετήσει την θητεία του στο ναυτικό και κει θα του μπει η μεγάλη ιδέα. Να κλέψει την χρηματαποστολή με τους μισθούς των μόνιμων. Το σχέδιο θέλει οργάνωση και ο αριστοτέχνης Μαμαλούκας την παρέχει στον ήρωά του. Για να πραγματοποιηθεί η κλοπή, θα υπάρξουν πολλά θύματα, πολύ αίμα και….η συνέχεια επί του βιβλίου φυσικά!

Επιμένω ότι ο Μαμαλούκας έχει ταλέντο στις ανατροπές. Επιμένω ότι ξέρει να γράφει αστυνομικό θρίλερ κρατώντας τον αναγνώστη δέσμιο της πλοκής και της…διαστροφής του μυαλού του. (Όταν διαβάσετε τα βιβλία του θα καταλάβετε τι εννοώ).  Δεν μ’ ενδιαφέρει τι λένε οι ειδικοί ή αν κατατάσσουν το αστυνομικό μυθιστόρημα σε…. υποδεέστερο είδος λογοτεχνίας (το έχω ακούσει και αυτό!). Εμένα, σαν αναγνώστρια με νοιάζει ότι πέρασα ώρες γεμάτες ενδιαφέρον και αγωνία διαβάζοντας και αυτό το βιβλίο του Δημήτρη και ότι δεν το ξέχασα αμέσως μετά όπως συμβαίνει με άλλα!

Αναμένω πια με αγωνία το καινούριο του που μάλλον θα βγει σύντομα αλλά από άλλον εκδοτικό οίκο (Τι κρίμα που δεν είναι ο Ψυχογιός!) και είμαι σίγουρη ότι δεν θα με απογοητεύσει! Καλέ μου Δημήτριε, καλή επιτυχία και στο καινούριο λοιπόν, απέκτησες μια φανατική αναγνώστρια! (Δύο, είναι και ο άντρας μου μέσα στους θαυμαστές.)

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ                                                                                        

«Αμαρτία εξομολογουμένη….» έλεγε η γιαγιά μου κι εγώ την αμαρτία μου θα την πω, είναι το πρώτο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη που διαβάζω και το έκανα γιατί είχα την Πασχαλία Τραυλού να μου τριβελίζει το μυαλό στην έκθεση στην Θεσσαλονίκη τον Μάιο! Το αγόρασα λοιπόν στο Πήλιο το βιβλίο και το διάβασα σε δύο μέρες!

Η Απολλωνία και η Αργυρένια είναι δύο αδελφές που μεγαλώνουν με την θεία τους την Ντοντώ μετά τον θάνατο της μητέρας τους πάνω στην γέννα της Αργυρένιας. Ο Πατέρας τους μετά την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, από αξιοσέβαστος γιατρός, καταλήγει ο τρελός του νησιού και τριγυρίζει στις ερημιές. Η Απολλωνία όταν θα χάσει την μητέρα της είναι ήδη 7 ετών, έχει προλάβει να ζήσει την τέλεια οικογενειακή ευτυχία, ενώ η Αργυρένια θα γνωρίσει τον πατέρα ως κωμική φιγούρα και το χάδι της Ντοντώς είναι σπάνιο. Μεγαλώνοντας θα κάνουν τις επιλογές τους. Η Απολλωνία θα φύγει για την Αθήνα ενώ η Αργυρένια θα μείνει με την θεία Ντοντώ μέχρι που θα γνωρίσει τον Μίμη Βενετάτο, γνωστό τραγουδιστή και θα ζήσει μαζί του έναν τρελό έρωτα που θα φτάσει μέχρι τον γάμο παρ’  όλες τις αντιρρήσεις της Απολλωνίας που έχει μάθει ότι ο Μίμης, είναι χαρτοπαίχτης και μέθυσος. Οι δύο αδελφές θα έρθουν σε ρήξη και θα χωριστούν για λίγο, ενώ η Αργυρένια μπλέκει όλο και περισσότερο στα δίχτυα και στις απάτες του Μίμη, ξεπουλώντας την μεγάλη περιουσία που της αναλογεί για να τον σώσει από τα χρέη του. Παράλληλα η Απολλωνία θα δέσει την ζωή της μ’ έναν άντρα που έχει ατυχήσει στον γάμο του και που έχει ένα παιδί με νοητική στέρηση. Είναι επίσης ξεκάθαρο, από την αρχή του βιβλίου, ότι οι δύο αδελφές, στο τέλος της ζωής τους, μένουν μαζί και με συντροφιά τις αναμνήσεις τους.

Δεν θα πω τίποτα άλλο για την υπόθεση που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και θαυμάσια δοσμένη! Αλλά θαυμάσια! Μια γλύκα γραφής που σπάνια συναντάς σε βιβλία, γλώσσα ζωντανή και ρέουσα και από τον πρόλογο σας μεταφέρω:

« Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα. Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.  Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο.

Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά. Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι. Γίναμε εργολάβοι, δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές. Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.

Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.

Δεν βαριέσαι…. Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:

Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.

Λίγο το χεις;»

Το βιβλίο είναι απίστευτα τρυφερό χωρίς να χάνει την σκληρότητα όπου αυτό απαιτείται. Είναι οι ήρωες αναγνωρίσιμοι, καταστάσεις που τις ζήσαμε ή τις ακούσαμε κάπου κάποτε. Με κράτησε γερά η ιστορία του, μ’ έκανε να χαμογελώ και να συγκινούμαι κι ας μην συμφωνούσα με την Αργυρένια της Αλκυόνης Παπαδάκη, κι ας αναρωτιόμουν πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι τόσο θύμα, την ίδια στιγμή που ήξερα ότι μπορεί… τόσο κι άλλο τόσο…. Δικαίωσα μέσα μου απόλυτα την Πασχαλία, που επέμενε και φυσικά θα διαβάσω και άλλα από τα βιβλία της συγγραφέως, που δεν είναι και λίγα! Δώδεκα τον αριθμό!

ΕΚΛΕΙΨΗ                                                                                                                          

Επιστροφή στα βιβλία , μ’ ένα ακόμα, που με ξάφνιασε (ευχάριστα). Την συγγραφέα την γνώρισα μέσω της Αναστασίας Καλιοντζή, επίσης συγγραφέας κι αυτή και γνωστή σε πολλούς. Η ίδια η Κατερίνα Λέκκα μου χάρισε το βιβλίο της πέρσι που γνωριστήκαμε κι έτσι έχω την χαρά να έχω και αφιέρωση στο βιβλίο, κάτι που μου αρέσει, το κάνει πιο προσωπικό, πιο δικό μου. Ο τίτλος «Έκλειψη» και λίγα λόγια για το θέμα του βιβλίου.

Ο Δαμιανός, ο Χρύσανθος και ο Παύλος είναι τρεις φίλοι γύρω στα 65 που μένουν σ’ ένα νησί του Ιουνίου. Κάθε μέρα μαζεύονται στην ταβέρνα του Δαμιανού και κει πίνουν τα τσιπουράκια τους, τρώνε τους μεζέδες τους και σκοτώνουν την ώρα τους. Μοιράζονται όμως και ένα μυστικό που βαραίνει τους ώμους τους δεκαετίες. Αγάπησαν κάποτε την ίδια γυναίκα, μια μοιραία γυναίκα, που ήρθε στο νησί και τους αναστάτωσε. Μαζί τους και ο Διαμαντής, ο αδελφός του Χρύσανθου, που όμως, όταν εκείνη έδειξε να προτιμά τον αδελφό του και αρνήθηκε να τον παντρευτεί, αυτοκτόνησε. Η Δαμασκηνή, η μοιραία γυναίκα της ιστορίας,  βρέθηκε στο στόχαστρο όλου του νησιού, προσπάθησαν μέχρι και να της φορτώσουν την ηθική αυτουργία του φόνου, κι αυτό γιατί όλοι την μισούσαν που δεν την είχαν αποκλειστικά για τον εαυτό τους…. Στην δίκη που θα γίνει οι τρεις φίλοι φτάνουν να την υπερασπιστούν, η Δαμασκηνή γλιτώνει και φεύγει για πάντα από το νησί. Ο Ιάσονας Κούρος, τριάντα χρόνια μετά, θα έρθει για να μείνει μόνιμα στο νησί και από εκείνη τη στιγμή, αρχίζουν οι περιπέτειες για τους τρεις φίλους. Φωτογραφίες από το παρελθόν φθάνουν στα χέρια τους μυστηριωδώς. Ένας Ελληνοαμερικάνος  φαίνεται να είναι κρυμμένος πίσω από όλα, ένα πτώμα ανακαλύπτεται τσακισμένο στα βράχια και είναι κι ένας πίνακας που έχει στην κατοχή του ο Ιάσονας που μπερδεύει την ιστορία όλο και πιο πολύ.

Αυτά με λίγα λόγια γιατί αν πω κι άλλα, θα χάσει την μαγεία του ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Δεν είναι αστυνομικό, δεν είναι θρίλερ, παρ’ όλα αυτά έχει πολλά τέτοια στοιχεία που κρατούν αμείωτη την προσοχή του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Η υπόθεση ακολουθεί πορεία κορύφωσης  και κάνει τον αναγνώστη συναυτουργό αλλά και διώκτη των «κακών» παρ’ όλο που στο τέλος αναρωτιέται αν υπάρχουν τελικά κακοί….

Προσωπικά, έχω μόνο μια μικρή ένσταση ως προς τον τρόπο που διάλεξε η συγγραφέας να τελειώσει το βιβλίο. Δεν ήθελα τόσο happy end, δεν ήθελα τόσες διευκρινήσεις που ήδη είχα καταλάβει μόνη μου, δεν ήθελα να μου τα…. «λιανίσει» όλα τόσο πολύ, αλλά αυτό δεν κάνει το βιβλίο να χάσει σε τίποτα, ίσως κάποιοι από σας, έτσι να το προτιμούσαν…. Επίσης προς το τέλος έμοιαζε να καθυστερούσε την αποκάλυψη που πάνω της στηριζόταν η ιστορία κι αυτό μ’ έκανε ανυπόμονη, θεώρησα ότι υπήρχαν λεπτομέρειες που ήταν περιττές. Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο με τις 422 σελίδες του είναι χορταστικό και διαβάζεται εύκολα και…. λαίμαργα. Εγώ πάντως δεν κατάφερα να το αφήσω από τα χέρια μου μέχρι να λυθεί ο γρίφος! Παράλληλα η ανδρική φιλία τιμήθηκε με το παραπάνω μέσα από τα γραφόμενα της Κατερίνας, η οποία απ’ ότι διάβασα στο βιογραφικό της, έχει κι άλλο ένα βιβλίο στο βιογραφικό της με τίτλο:  «Αιχμάλωτοι στο Νησί των Κοραλλιών», το οποίο όπως καταλάβατε θα μπει στα… προσεχώς μου!