Μοσχομύριζε βύσσινο γλυκό όλο της το σπίτι! Σιγόβραζε στη φωτιά, το ξάφριζαν, έριχναν ένα κλαδάκι «τρισαχί» και ετοίμαζαν τα βάζα!
Μοσχομύρισε βύσσινο γλυκό όλο το αρχοντικό! «Σιγόβρασε» στη σκέψη κάποιων ευαίσθητων, το δούλεψαν σαν ιδέα, έριξαν άρωμα από το παρελθόν και ετοίμασαν την υποδοχή των καλεσμένων!
Όταν έφτιαχναν το βύσσινο γλυκό, γινόταν πανηγύρι στο σπίτι ˙ πότε στο ένα και πότε στο άλλο! Έτσι είχαν συμφωνήσει.
- Θα φτιάχνουμε γλυκό ντόπιο από τον Όλυμπο της Αγιάσου, έλεγε η Ισμήνη.
- ΜΑΖΙ, παρεούλα συμφωνούσε η Άννα.
Ξεκινούσαν από το πρωί, πότε στο ένα μπαλκόνι απέναντι από τον Αϊ-Γιώργη και πότε στο άλλο μπαλκόνι με θέα τα Μικρασιάτικα παράλια. Έβρισκαν σταθμό στο ραδιόφωνο και ξεκινούσε η χαρά τους : να ετοιμάσουν παραδοσιακό γλυκό για να συνοδεύουν τον ελληνικό τους καφέ, να γαρνίρουν παγωτά ή να προσφέρουν για κέρασμα.
Ως το μεσημέρι δούλευαν κουβεντιάζοντας, γελώντας και μετά η καθεμιά τους είχε τη δική της γυάλα μοσχομυριστό βύσσινο γλυκό!
Αυτή η χαρά κράτησε κάποια χρόνια ˙ λίγα θαρρώ. Τώρα χάθηκαν. «Έφυγε» η Ισμήνη, «απομακρύνθηκε» η Άννα. Έσβησαν τα χαμόγελα, σίγησαν οι κουβέντες στα μπαλκόνια, γράφτηκε «τέλος» στην παρέα τους. Γιατί άραγε; Γιατί έφταιξαν και οι δυο τους, φύτρωσε και ένας εγωισμός πάνω από το μπόι τους που έπνιξε την ατόφια φιλία τους. Χώρισαν τελείως και μείνανε μόνο οι πολύχρωμες θύμησες, λες και βάλθηκαν να τρυπήσουν την ασπίδα του παρελθόντος.
Τώρα η Ισμήνη ή η Άννα;….. Η Άννα ή η Ισμήνη;….. Δεν έχει σημασία, το ίδιο ήταν κάποτε οι δυο φίλες. Το ίδιο ας παραμείνει και τώρα…..
Μια από τις δυο -τέλος πάντων- συγκινήθηκε καθώς διάβασε τον τίτλο μιας καλοκαιρινής συνάντησης στο Αρχοντικό!
Αχ! αυτό το υπέροχο Αρχοντικό, με την επιβλητική του αρχιτεκτονική του, στέκει στο λιμάνι της παλιάς πόλης από τα τέλη του 19ου αιώνα! Άνοιξε ξανά τις πόρτες του ύστερα από πολλά χρόνια ερήμωσης και εγκατάλειψης για να υποδεχτεί ανθρώπους ευαίσθητους στις καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Φύσαγε βοριαδάκι καλοκαιρινό, πιο δυνατό από τα Αυγουστιάτικα μελτέμια. Έτρεξε και η Ισμήνη χωρίς την Άννα πια, ή η Άννα χωρίς το χαμόγελο της Ισμήνης, να γευτεί έστω μια «κουταλιά βύσσινο γλυκό». Έτσι ονομαζόταν το ταξίδι στο ονειρεμένο παρελθόν που ξεκίνησε αυτό το αυγουστιάτικο βράδυ, στις κάμαρες του αρχοντικού.
Η «οικοδέσποινα» υποδέχθηκε δύο εκλεκτούς καλεσμένους που εισέβαλλαν ένα βράδυ στον πύργο της. «Γέμισαν» οι αίθουσες από τοπία της Λέσβου. Πλανήθηκαν μελωδίες μιας άλλης εποχής. Ο βοριάς συνέχιζε να κάνει έντονη την παρουσία του, τρίζοντας πόρτες και παράθυρα στο παλιό αρχοντόσπιτο. Η δύναμη του αέρα κατάφερε να φέρει ευωδιές από μπαχτσέδες, αγιόκλημα, μπουκαμβίλιες και αμυγδαλωτά.
Τα αισθήματα των απρόσμενων «καλεσμένων» τυλίχθηκαν στα σπάργανα νέων μελωδιών. Ζωντάνεψαν εικόνες της παλιάς Μυτιλήνης, μα και της υπαίθρου του νησιού. Τρεις μόλις ψυχές κατάφεραν να κεντήσουν νοσταλγικά τον καμβά του αποψινού ουρανού.
«Μια μικρή ιστορία» ήταν αρκετή για να μαγέψει τους μπόλικους επισκέπτες που έσπευσαν σ’ αυτό το ζωντανό χώρο τέχνης.
Ανάμεσα τους και η Ισμήνη ˙ μη μπορώντας να ελέγξει τις σκέψεις της. Πουθενά όμως η Άννα ˙ ίσως κατάφερε τελικά να στριμώξει τις δικές της αναμνήσεις σ’ ένα ντουλάπι ;
Ανάμεσα τους και η Άννα ˙ βρέθηκε εκεί αναζητώντας ένα μικρό θησαυρό. Πουθενά όμως η Ισμήνη ˙ ίσως δεν άντεχε να σκαλίζει παλιές πληγές ;
Ακούστηκε μια «καληνύχτα» στην πίσω μεγάλη αυλή του πλουσιόσπιτου. Όμως τόσο η Ισμήνη, όσο και η Άννα ήταν πάμφτωχες αυτό το βράδυ. Έχασε η μια για πάντα την αγνή, αδερφική καρδιά της άλλης.
Οι υπόλοιποι επισκέπτες μαγεύτηκαν από την πλούσια γεύση του Αγιασσώτικου γλυκού βύσσινου που γεύθηκαν κάτω από την τεράστια συκιά της φρεσκοσυντηρημένης αυλής. Η μια από τις δύο πρώην «φίλες» γλυκάθηκε με 2-3 κουκουτσάκια γλυκό βύσσινο, ενώ από μπροστά της πέρασε στιγμιαία μια πλειάδα τρυφερών αναμνήσεων……… Δεν στάθηκε εκεί όμως. Άφησε να τις παρασύρει ο καλοκαιρινός βορειοανατολικός άνεμος που είχε δυναμώσει. Να που είχε σύμμαχος της απόψε και τα στοιχεία της φύσης!
Τυλίχθηκε στην άσπρη της ζακέτα -συμβολική και αυτή……λευκή σαν την καρδιά της που ξέρει να συγχωρά και να αγαπά- και έφυγε μέσα στο πλήθος των επισκεπτών. Έμεινε να σκέφτεται. Άραγε, θα φυσήξει πάλι δυνατός αέρας από απέναντι, την Μικρά Ασία να της φέρει πίσω το παλιό άρωμα από το δικό της «βύσσινο γλυκό»; Εκείνο -των περασμένων χρόνων- που είχε χρώμα καθαρό, διαυγές και σιρόπι ΤΕΛΕΙΑ δεμένο !
Υ.Γ. Ευχαριστώ από καρδιάς τον κ. Σ.Π. που ο τίτλος της «Συνάντησης» του με ενέπνευσε για τούτες τις γραμμές.