ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΖΩΗ……….

                                                                

Αυτό που μου δίνει στα νεύρα, είναι το βλέμμα των αδέσποτων, όταν βγαίνω βόλτα με τ’ αφεντικά μου! Με κοιτάζουν με τέτοια ζήλια, λες και είμαι

τόσο τυχερός, που με τραβούν μ’ ένα λουρί δεξιά και αριστερά!

Δεν ξέρω αν αυτό που οι άνθρωποι λένε Θεός, είναι ο ίδιος και για μας τους σκύλους, αλλά αν είναι, ξεχασμένους μας έχει εδώ και χρόνια!

Όσο για τ’ αδέσποτα αδέλφια, δεν ξέρουν τι είναι να είσαι σκύλος «από σπίτι»! Δεν ξέρουν ότι αυτό το σπίτι είναι που πέφτει και σε πλακώνει!

Εντάξει, δεν ψάχνω μέσα στα σκουπίδια για φαγητό και αν το βρω να είμαι τυχερός. Εμένα  η τροφή μου έρχεται σε πιάτο και  στην ώρα της…..

Εντάξει, εγώ δεν κοιμάμαι όπου βρω κι όταν βρέχει να ψάχνω γέφυρα να χωθώ ή πυλωτή πολυκατοικίας. Εγώ έχω το σπιτάκι μου μέσα στο κήπο

και πηγαίνω για ύπνο όποτε θέλω…..

Εντάξει, εμένα κανείς δεν μου λέει «ούστ βρομόσκυλο», ούτε με παίρνουν με τις πέτρες. Εμένα με ξεθεώνουν στα χάδια και στις αγκαλιές και με

βάζουν να παίζω με μπάλες ξύλα και άλλες αηδίες, την ώρα που θέλω να ξαπλώσω στην λιακάδα….

Εντάξει, εγώ δεν κινδυνεύω να με πατήσει αυτοκίνητο και να με στείλει στον άλλο κόσμο πριν της ώρας μου. Εγώ μένω πάντα κλεισμένος στον κήπο

και  βγαίνω βόλτα μόνο με κάποιον του σπιτιού, μ’ ένα λουρί στο λαιμό και όλοι με προστατεύουν, λες και είμαι είδος υπό εξαφάνιση……

Και που τα έχω όλα αυτά, τι νομίζουν τ’ αδέλφια μου τ’ αδέσποτα, ότι είμαι ευτυχισμένος; Τότε να πάνε να ρωτήσουν τους φυλακισμένους! Είναι κι

αυτοί ευτυχισμένοι που δεν έχουν ν’ ανησυχούν για τίποτα, που το φαγητό τους έρχεται έτοιμο, χωρίς να παλέψουν για να το αποκτήσουν; 

Γιατί αν είναι ευτυχισμένοι, τότε γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν κάνουν εγκλήματα, να τους κλείσουν πίσω από τα κάγκελα να γεράσουν χωρίς να έχουν

άγχος για τίποτα;

Κατ’ αρχήν, εγώ γεννήθηκα ούτε θυμάμαι πού, αλλά πάντως όλοι είπαν ότι είμαι «σκυλί ράτσας» και νομίζω ότι αυτό ήταν καλό…..

Βρέθηκα σ’ ένα κλουβί μαζί με άλλα κουτάβια σ’ ένα κατάστημα που ήταν γεμάτο ζώα και λίγο πιο πέρα από το κλουβί μου, ήταν το κλουβί μιας

μαϊμούς που όλο τσίριζε και την αντιπαθούσα. Μια μέρα ήρθε ένας κύριος, το αφεντικό μου και με αγόρασε για να με κάνει δώρο στα παιδιά του…..

Αργότερα έμαθα ότι οι άνθρωποι πάνε και αγοράζουν ζώα όπως πάνε στο μανάβη και αγοράζουν τις ντομάτες….

Στην αρχή χάρηκα που θα γλίτωνα από την αντιπαθητική μαϊμού και από ένα παπαγάλο που είχε έρθει καινούριος και όλο έλεγε «γεια σου Γιώργο»

και μου έσπαγε τα νεύρα. Άσε πια το κλουβί! Μικρό….κουτάβι και γνώρισα της φυλακής τα σίδερα, πριν μάθω τον κόσμο! Δεν ήξερα ότι έφευγα από

ένα κλουβί για να πάω σε μεγαλύτερο…..

Η οικογένεια που με αγόρασε, δεν λέω, καλή είναι, αν και τα παιδιά είναι πολύ ζωηρά και τρέχουν όλη μέρα και μια φορά, παραλίγο θα μου πατούσαν

την ουρά με το ποδήλατο….τέλος πάντων….. Με πήγαν σε γιατρό για εμβόλια, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου γιατί η ένεση πονάει, αλλά ήταν λέει

απαραίτητο και μόλις μεγάλωσα λίγο μου έφεραν δάσκαλο για να μου μάθει τρόπους….

Αυτό που μ’ εκνευρίζει, είναι που δεν με αφήνουν να μπω στο σπίτι! Θα μου πεις αφού έχω δικό μου, γιατί θέλω να μπω στο άλλο; Είναι θέμα

περιέργειας, αλλά και….ευθιξίας! Τόσοι μπαίνουν εκεί μέσα, εγώ γιατί να μην μπω; Κοιτάζω από το παράθυρο βέβαια, αλλά τον χειμώνα που είναι

κλειστά τα παράθυρα, δεν έχω ήχο και έτσι δεν ξέρω τι λένε!

Ας πούμε γιατί η κυρία Αλίκη, η κυρία μου, μια μέρα πήρε ένα τασάκι και το πέταξε με δύναμη στον τοίχο; Τι της έλεγε ο κύριος Μάκης και είχε

κοκκινίσει ολόκληρος; Εκείνο το βράδυ, είχε αργήσει πολύ να επιστρέψει σπίτι και η κυρία είχε μάλλον νεύρα….Τάισε τα παιδιά νωρίς-νωρίς και τα

έστειλε για ύπνο και μετά πηγαινοερχόταν συνεχώς στο δωμάτιο και όταν  ήρθε ο άντρας της, έβαλε τα χέρια στη μέση και κάτι του έλεγε, αλλά οι

μόνες λέξεις που μπόρεσα ν’ ακούσω ήταν : « Τι ώρα είναι αυτή;» και μετά από λίγο: « Εδώ δεν είναι ξενοδοχείο!».  Αυτό τώρα, το τελευταίο, δεν

ξέρω γιατί του το είπε. Δεν ξέρει ο κύριος ότι μένει σε σπίτι και όχι σε ξενοδοχείο; Μετά τον άκουσα να της λέει: « Δουλεύω σαν σκλάβος για να

μην σας λείψει τίποτα!». Εκείνη την στιγμή μπερδεύτηκα εντελώς! Προβληματίστηκα, γιατί εγώ βλέπω πόσο σκληρά δουλεύει η κυρία κάθε μέρα,

ενώ τον κύριο τον βλέπω να φεύγει σφυρίζοντας το πρωί και να γυρίζει το απόγευμα και να παίρνει την εφημερίδα και να στρώνεται στον καναπέ,

ενώ η κυρία, τρέχει μέχρι το βράδυ…..

Αυτό, που μια γυναίκα τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, που καθαρίζει, πλένει, μαγειρεύει, σιδερώνει, φτιάχνει τον κήπο, τρέχει τα παιδιά πάνω

κάτω σε ιδιαίτερα και γυμναστικές, που τα διαβάζει και τόσα άλλα, το λένε «οικιακά» ή «κάθεται σπίτι, δεν δουλεύει»…..Περίεργες απόψεις έχουν

οι άνθρωποι! Να πουν για μένα ότι κάθομαι σπίτι και δεν δουλεύω, να το δεχτώ. Αλλά η κυρία Αλίκη; Αφού ώρες-ώρες, την λυπάμαι την καημένη.

Ξυπνάει πρώτη απ’ όλους και τους φτιάχνει πρωινό. Τους αποχαιρετά χαμογελαστή και μετά πίνει τον καφέ της. Είναι η μόνη ώρα που την βλέπω

να κάθεται. Μετά παίρνει ένα πράγμα που το λένε «ηλεκτρική σκούπα» και μου κόβει το αίμα με το θόρυβο που κάνει και αρχίζει να τριγυρίζει όλο

το σπίτι, να μαζεύει ρούχα, να βάζει πλυντήριο και γενικά να μην σταματάει. Κάποιες φορές, φεύγει και γυρίζει τόσο φορτωμένη, που λυπάμαι που

δεν έχω χέρια να την βοηθήσω! Μαγειρεύει κάθε μέρα, αλλά δεν ξέρω τι συμβαίνει και όλοι στραβομουτσουνιάζουν μόλις δουν το φαγητό, πριν καν

το δοκιμάσουν…. Ή η κυρία Αλίκη είναι κακή μαγείρισσα, ή όλοι αυτοί είναι κακομαθημένοι!  Πάντως το τρώνε……

Μετά το φαγητό, τα παιδιά πάνε για να διαβάσουν, αλλά εγώ βλέπω από το παράθυρο ότι παίζουν και την κοροϊδεύουν την μαμά τους που εκείνη την

ώρα πλένει τα πιάτα και μαζεύει την κουζίνα…. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μιλάω την γλώσσα των ανθρώπων και να της τα μαρτυρήσω όλα, να

μάθουν τα παλιόπαιδα! Το απόγευμα, τους χάνω όλους πάντως και ησυχάζω κι εγώ λιγάκι, γιατί από το να γυρίζω γύρω-γύρω τα παράθυρα να βλέπω

τι γίνεται, πτώμα είμαι κι εγώ!  Η κυρία Αλίκη τρέχει με τα παιδιά, γιατί κάνουν ο μεγάλος καράτε και ο μικρός κολύμβηση. Ο κύριος ή είναι ξαπλω-

μένος στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση ή διαβάζει εφημερίδα οπότε δεν έχει ενδιαφέρον να τον παρακολουθήσω! Κάποιες φορές πάντως, ντύνεται

και φεύγει και μετά αργεί και μετά γίνεται καυγάς και η κυρία Αλίκη δεν πρέπει να ξέρει καλό σημάδι, γιατί ούτε μια φορά δεν τον έχουν πετύχει αυτά

που πετάει! Όλα στους τοίχους καταλήγουν……

Το δικό μου μαρτύριο είναι πάντως το μπάνιο, γιατί επιμένουν να με μπανιάρουν τακτικά, αλλά κι εγώ μην νομίζετε ότι τους αφήνω ατιμώρητους!

Τινάζομαι και τους κάνω όλους μούσκεμα, αλλά στα παιδιά μάλλον αρέσει αυτό γιατί τσιρίζουν ενθουσιασμένα….

Τα Σαββατοκύριακα, είναι μάλλον μαρτύριο για την κυρία Αλίκη. Έρχονται στο σπίτι κάτι άνθρωποι που είναι οι γονείς του κυρίου Μάκη απ’ ότι άκου-

σα και τότε η κύρια στραβώνει το στόμα της και δεν το ισιώνει μέχρι να φύγουν.  Ούτε εγώ τους συμπαθώ και ειδικά την γυναίκα.

Κατ’ αρχήν με φοβάται και μ’ εκνευρίζουν αυτοί που φοβούνται τα σκυλιά και ειδικά ένα σκυλί σαν εμένα, που δεν γαβγίζω σχεδόν ποτέ και δεν πηδάω

πάνω στους ανθρώπους, γιατί ο εκπαιδευτής μου, μου έμαθε τρόπους! Αυτή πάντως, με κοιτάει πάντα τρομαγμένα και απαιτεί να με κρατούν δεμένο

μέχρι να φύγει! Τι ιδιοτροπία! Αφού είναι μέσα στο σπίτι, τι την νοιάζει τι κάνω εγώ απ’ έξω; Τι φταίω ο καημένος να με δένουν με το λουρί δίπλα στο

σπιτάκι μου; Πλήττω μέχρι θανάτου και γι αυτό γαβγίζω συνεχώς και τους σπάω τα νεύρα και πολύ το ευχαριστιέμαι!

Προχθές συνέβη κάτι, που πολύ με στεναχώρησε πάντως….. Ο κύριος βγήκε στον κήπο και μιλούσε στο κινητό του και μάλλον πρέπει να ήθελε να

κρυφτεί από την κυρία, γιατί δεν μπορεί να του άρεσε που είχε τρεις βαθμούς θερμοκρασία και τουρτούριζε! Δεν ξέρω με ποια μιλούσε, γιατί γυναί-

κα ήταν και την έλεγε «αγάπη μου» και «γλυκιά  μου» και «μωρό μου»…..Να! Τέτοιες ώρες χρειάζεται μια ξένη γλώσσα, η ανθρώπινη συγκεκριμένα,

αλλά κανείς δεν μου την έμαθε! Τι τον ήθελαν τον εκπαιδευτή; Αν μπορούσα να μιλήσω, όλα θα τα έλεγα στην κυρία και ίσως επιτέλους να τον πετύ-

χαινε τον κύριο με κάποιο τασάκι ή έστω βάζο! Και να σκεφτείτε, ότι μια μέρα, τον άκουσα να μαλώνει τα παιδιά του γιατί είχαν πει ένα αθώο ψέμα!

Εκείνος που κοροϊδεύει την γυναίκα του, καλό είναι;

Μπερδεμένη πάντως η ζωή των ανθρώπων και όσο ζεις μαζί τους τόσο μπερδεύεσαι, γι αυτό εκνευρίζομαι που με ζηλεύουν τ’ αδέλφια μου τ’ αδέσπο-

τα….. Δεν ξέρουν τι περνάω κάθε μέρα, αλλά και κάθε νύχτα, γιατί πρέπει, λέει, να είμαι φρουρός για το σπίτι για να μην μπει κανείς και τους κλέψει

ή τους κάνει κακό… Πόσο μεγαλύτερο κακό να κάνει ένας κλέφτης, από αυτό που κάνουν μόνοι τους ο ένας στον άλλον;

 Όταν τσακώνονται και νομίζουν ότι τα παιδιά κοιμούνται, υποψιάζονται ότι αυτά έχουν κολλήσει το αυτί τους στην πόρτα και όλα τα ακούν, αλλά

επειδή δεν τα καταλαβαίνουν μπερδεύονται και ανησυχούν;  

Όταν ο κύριος βγαίνει και γυρίζει πολύ αργά, υποψιάζεται ότι πίσω του η κυρία Αλίκη στεναχωριέται και πολλές φορές την έχω δει  να κλαίει;

Όταν η κυρία Αλίκη, έτρεχε για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και παραμελούσε τον εαυτό της, δεν σκέφτηκε ότι κάποια στιγμή ο άντρας της θ’

ανακάλυπτε ότι υπάρχουν και άλλες γυναίκες, πιο όμορφες, πιο νέες και πιο πρόθυμες να τον κοιτάζουν στα μάτια, αντί να κάνουν το παρκέ και να

τσιρίζουν : « Μην πατάτε! Έχω κάνει παρκέ!» ;

Τελικά μεγάλος μπελάς οι άνθρωποι. Αν μάλιστα κρίνω από αυτούς που εγώ γνωρίζω, τότε δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι γενικά ο κόσμος……

Οι άνθρωποι λέει, κάνουν και πολέμους, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί….Κάπου άκουσα ότι οι πόλεμοι γίνονται για να

εξασφαλιστεί η ειρήνη……Άλλο κι αυτό πάλι! Πώς εξασφαλίζεις την ειρήνη, κάνοντας πόλεμο, αφού το ένα αποκλείει το άλλο!

Οι άνθρωποι, λέει, εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους….. Περίεργα πράγματα! Καλά να εκμεταλλεύονται τα ζώα….Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο και ε-

μείς ακόμα τα ζώα, το πήραμε απόφαση, αλλά όχι και μεταξύ τους!

Οι άνθρωποι, λέει, καταστρέφουν το περιβάλλον και τον πλανήτη….. Αυτό πια….Και πού θα ζουν αν τον καταστρέψουν; Είναι σαν να μου λένε, ότι εγώ,

μόνος μου, θα πιάσω με τα δόντια μου και θα καταστρέψω το σπιτάκι μου! Και μετά όταν βρέχει πού θα πάω να χωθώ; Πού θα μείνω;

Αυτό τώρα, το ότι εγώ σκέφτομαι, πρέπει να είναι που μένω με ανθρώπους, γιατί δεν φαντάζομαι τα άλλα σκυλιά που τρέχουν ελεύθερα στους δρό-

μους, να το ρίχνουν στην διανόηση! Όταν δεν έχεις να φας, πού θα βρεις τροφή σκέφτεσαι και όχι για πολέμους, εκμετάλλευση και τα υπόλοιπα!

Είναι φορές, που πολύ σοβαρά έχω σκεφτεί να πηδήσω την μάντρα και να σηκωθώ να φύγω! Να ζήσω ελεύθερος, χωρίς σπίτι, αλλά και χωρίς λουρί!

Το είπα σ’ ένα φίλο που περνάει από δω που και που, αλλά εκείνος μου είπε:

-      Μην το κάνεις! Κάθισε στις ανέσεις σου….. Είναι ζούγκλα εδώ έξω! Κάθε μέρα ξέρεις πόσοι  από μας χάνονται στην άσφαλτο;

Με προβλημάτισε….Θα έφευγα για μια καλύτερη ζωή όχι για τον χειρότερο θάνατο!

Βέβαια όχι ότι αυτό είναι δικό μας «προνόμιο»! Έχω ακούσει από τους ανθρώπους, ότι και αυτοί σκοτώνονται στην άσφαλτο κάθε Σαββατοκύριακο

και αργία, αλλά για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν το κατάλαβα! Άντε η δική μας ζωή, δεν έχει αξία….Περνάνε από πάνω μας και σημασία δεν δίνουν,

αλλά να μην υπολογίζουν ούτε τη δική τους; Παίρνουν ένα αυτοκίνητο, το πληρώνουν χρυσάφι, το προσέχουν σαν σπάνιο και πολύτιμο είδος, το

πλένουν, το γυαλίζουν και μετά το οδηγούν και σκοτώνονται…. Συνήθως από υπερβολική ταχύτητα…Έτσι το λένε αυτό που βάζουν το πόδι τους στο

γκάζι και δεν ξέρουν τι θα πει φρένο και επειδή ο μπροστινός τους δεν θέλει να τρέξει, τον προσπερνούν την ώρα που από απέναντι έρχεται νταλίκα

και πάει και το αυτοκίνητο, πάνε κι αυτοί!

Πάντως ότι και να είσαι, είτε ζώο είτε άνθρωπος, η ζωή έχει προβλήματα και απορίες που είναι σκέτοι γρίφοι!

Εκεί κατέληξα ως σκύλος, αλλά επειδή μένω καιρό με ανθρώπους, έμαθα να λέω ότι κι αυτοί….

« Δεν μπορεί!......Θα στρώσει!»