Οι εκπλήξεις είναι πάντα ευχάριστες, είναι πάντα καλοδεχούμενες, αλλά η συγκεκριμένη ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Ένα τριήμερο ταξίδι στο Μιλάνο, ήταν το δώρο του άντρα μου για την επέτειό μας! Σε πλήρη συνομωσία με τον παιδικό μου φίλο (Γιώργος κι αυτός) ετοίμασαν σε μας τις γυναίκες, μια…. βόλτα μέχρι την πόλη της Β. Ιταλίας!
Με τη σειρά μου κι εγώ θα μοιραστώ μαζί σας, εικόνες και πληροφορίες…
Το Μιλάνο λοιπόν είναι πρωτεύουσα της Λομβαρδίας και έχει περισσότερους από 1.300.000 κατοίκους (δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Ιταλίας μετά την Ρώμη) αλλά ο αριθμός αυτός, δεν περιλαμβάνει τους κατοίκους των προαστίων οι οποίοι όμως μετακινούνται καθημερινά προς το Μιλάνο για να εργαστούν ή να διασκεδάσουν.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης (εκεί που πήγαμε εμείς δηλαδή) σφύζει πάντα από ζωή γεμάτο επισκέπτες που θαυμάζουν τις εκκλησίες, τα μουσεία αλλά και τα πολυτελή καταστήματα (κυρίως αυτά!)
(Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε)
Η πιάτσα ντελ Ντουόμο, όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός, ήταν πάντα επίκεντρο των μικρών επιχειρήσεων μέχρι τον 18ο αιώνα, αλλά και η σκηνή όπου εκτυλίσσονταν οι μεγάλες θρησκευτικές και άλλες τελετές. Τον 19ο αιώνα έγινε ο πυρήνας απ’ όπου ξεκινούσαν όλες οι μεγάλες λεωφόροι. Το 1860 οι ετοιμόρροπες κατοικίες και τα καταστήματα γύρω από τον ναό, γκρεμίστηκαν για να χτιστεί στη θέση τους η Γκαλερία, σύμβολο του Μιλάνου μετά την ένωση της Ιταλίας. Οι βομβαρδισμοί του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου άφησαν πολλά ερείπια στην θέση των οποίων χτίστηκαν αργότερα μοντέρνα κτήρια.
Την Παρασκευή που φτάσαμε, ήταν ακόμα νωρίς και έτσι μπορέσαμε να επισκεφτούμε το Ντουόμο και μείναμε άναυδοι με το μεγαλείο και την ομορφιά. Ότι κι αν σας πω, είναι λίγο, οι εικόνες όμως χαράχτηκαν όχι στο μυαλό που μπορεί και να σε προδώσει, αλλά στην καρδιά, που έχει «ειδική» μνήμη.
Το Ντουόμο ξεκίνησε το 1386, με πρωτοβουλία του επισκόπου της πόλης Αντόνιο ντα Σαλούτσο και κλήθηκαν από τον δούκα Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι Γερμανοί, Λομβαρδοί και Γάλλοι αρχιτέκτονες για να επιβλέπουν τις εργασίες. Στην αρχή το σχέδιο ήταν η κατασκευή να γίνει με πλινθοδομή, αλλά ο Βισκόντι, που ήθελε ο καθεδρικός ναός ν’ αποτελεί σύμβολο της δύναμής του, απαίτησε να χρησιμοποιηθεί μάρμαρο. Πράγμα που έγινε και το Ντουόμο κατασκευάστηκε από μάρμαρα της Καντόλια, το οποίο μεταφερόταν μέσω των καναλιών και υπήρχε επίσημη σφραγίδα πάνω στις πλάκες που μεταφέρονταν από τα κανάλια. Τα θυρανοίξια έγιναν το 1418 αλλά ο ναός παρέμεινε ημιτελής μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν ο Ναπολέων που στέφθηκε βασιλιάς της Ιταλίας στο Ντουόμο το 1805, ολοκλήρωσε την πρόσοψη του ναού. Όπως καταλαβαίνετε, το Ντουόμο για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν πέντε ολόκληροι αιώνες και ενώ ξεκίνησε σαν γοτθικός είναι εμφανές το μείγμα διαφόρων αρχιτεκτονικών ρυθμών.
Στην κορυφή του η Μαντονίνα ένα επίχρυσο άγαλμα της Παναγίας, ύψους 4,16 μέτρων ορατό σχρφόν από κάθε πλευρά της πόλης.
Το εσωτερικό του ναού είναι τόσο όμορφο, που κόβει την ανάσα με υαλογραφήματα που αναπαριστούν εικόνες από την Βίβλο. Το παλαιότερο είναι του 1470 και αναπαριστά τη ζωή του Χριστού. Το φως που μπαίνει από αυτά τα παράθυρα διαχέεται μ’ ένα τρόπο μαγικό στον τεράστιο χώρο. Στο θόλο πάνω από το χοροστάσιο, υπάρχει μια εσοχή όπου από το 1461 φυλάσσεται ένα καρφί από τον Σταυρό του Θείου Πάθους. Το καρφί που κάποτε βρισκόταν στην πρωτομεσαιωνική εκκλησία Σάντα Μαρία Ματζόρε, έχει την μορφή πέταλου και ανακαλύφθηκε από την Αγία Ελένη, η οποία αργότερα το έδωσε στον γιο της αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Το καρφί παρουσιάζεται στο κοινό κάθε 14 Σεπτεμβρίου, όταν ο επίσκοπος του Μιλάνου ανεβαίνει στο επίπεδο της εσοχής όπου βρίσκεται το καρφί σ’ ένα είδος διακοσμημένου εξώστη, τον οποίο κινούν αόρατες τροχαλίες.
Μέσα στις βόλτες που προλάβαμε να κάνουμε, ήταν και στο πάρκο Σεμπιόνε όπου βρίσκεται το καστέλο Σφορτσέσκο, υπέροχη βόλτα!
Σε γενικές γραμμές το Μιλάνο προσφέρεται για ατελείωτους περιπάτους, έχει καταπληκτικά καταστήματα και το μόνο πρόβλημα είναι ότι πολύ εύκολα χάνεις την επαφή με το χρήμα γιατί όλα είναι πανάκριβα! Στους δρόμους οι κυρίες έχουν ως μόνιμο αξεσουάρ τη γούνα (η αλήθεια είναι ότι έχει θανατερό κρύο!) και φυσικά τα καπέλα! (Μεγάλη μου αδυναμία, άρα σε λάθος χώρα ζω!)
Οι πανάκριβες μάρκες για τις Μιλανέζες είναι μάλλον καθημερινότητα, αφού οι τσάντες Louis Vuitton ήταν στα χέρια γυναικών κάθε ηλικίας! Και η Via Napoleon, ο δρόμος με τα ακριβότερα καταστήματα και τις πιο όμορφες βιτρίνες! Τόσα δε πολλά και ακριβά αυτοκίνητα δεν έχω ξαναδεί μαζεμένα!
Γύρισα κουρασμένη (από τον ποδαρόδρομο) αλλά ενθουσιασμένη από όσα ζήσαμε οι τέσσερίς μας αυτό το μαγικό τριήμερο!
Τι άλλο να πω; Και του χρόνου ίσως;