Tuesday, 17 February 2009

17 Φεβρουαρίου 1983....

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις το πεπρωμένο σου. Ούτε εγώ το γνώριζα εκείνο το απόγευμα 26 χρόνια πριν.... Κι όμως, σε μια καφετέρια λίγο πριν κλείσω τα 19 μου χρόνια, μια συμφοιτήτρια μου έφερε να μου γνωρίσει τον ξάδελφό της... Ήταν ο Γιώργος... Ότι καλύτερο συνέβη ποτέ στη ζωή μου. Ένας άνθρωπος που τα μάτια του ήταν ο καθρέφτης της ψυχης του και αυτή η ψυχή ήταν γεμάτη καλωσύνη. Αγνός, χαρούμενος σαν παιδί (μέχρι σήμερα έτσι είναι) και παιχνιδιάρης (επίσης μέχρι σήμερα είναι!). Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ.... Τον αγάπησα πολύ....

17 Φεβρουαρίου 1985....      

Η μεγάλη μέρα για μας... Όλα ήρθαν πολύ όμορφα, πολύ φυσιολογικά, χωρίς αγωνίες, χωρίς άγχη, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Έτσι κύλησαν 24 χρόνια τώρα. Τα προβλήματα δεν έλειψαν, οι στεναχώριες πέρασαν, αλλά πάντα ΜΑΖΙ. Και πάντα μ' αυτό το βλέμμα στα μάτια μας. Όταν βλέπω αυτές τις φωτογραφίες, αναρωτιέμαι πώς πέρασαν τόσα χρόνια και δεν τα καταλάβαμε. Σαν να είναι χθες... Και μετά κοιτάζουμε τα παιδιά μας και καταλαβαίνουμε πόσο σωστά επενδύσαμε τη ζωή μας στην οικογένεια.....

17 Φεβρουαρίου 2009....

24 χρόνια γάμου και 26 χρόνια μαζί.....Λέω πάντα πως η ευτυχία δεν είναι μια μονιμη κατάσταση. Είναι στιγμές....

Για πρώτη φορά θ' αναφερθώ εδώ, σήμερα, στο πρώτο μου βιβλίο. Κι αυτό γιατί χρωστάω στον άντρα μου ότι έγινα. Εκείνος φρόντισε να τρέξει τα βιβλία μου στους εκδότες, εκείνος ήταν ο πρώτος που με πίστεψε. Θ' αναφερθώ λοιπόν στο βιβλίο "Την μέρα που σε γνώρισα" και θ' αντιγράψω ένα απόσπασμα γι' αυτές τις στιγμές που έλεγα και πριν. Έβαλα όσα πιστεύω, στα λόγια της μητέρας της ηρωίδας μου, που δεν έχει όνομα, όπως και κανένας άλλος σ' εκείνο το πρώτο, το ξεχασμένο μου πόνημα, που αν και ατύχησε εκδοτικά τότε, μ' έφερε κοντά στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, που είμαι σήμερα...

"....Για μένα η ζωή είναι ένα τετράδιο, ένα τεφτέρι σαν του μπακάλη της εποχής μου. Εκεί γράφονται οι στιγμές. Γιατί αυτό είναι η ζωή. Στιγμές ευτυχίας, δυστυχίας, πόνου και πάει λέγοντας. Όταν το τεφτέρι τελειώσει και μαζί και η ζωή, τραβάς γραμμή και κάνεις τη σούμα. Αν οι ευτυχισμένες στιγμές είναι περισσότερες, τότε υπήρξες ευτυχισμένη, άρα και τυχερή. Αν όχι...τότε κρίμα! Έχασες! "Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά το....κλείσιμο των βιβλίων"! ...."

Εγώ δεν κλείνω ακόμα βιβλία, αλλά κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνω μια μικρή αναδρομή, μια "μικρή σούμα" και κάθε χρόνο διαπιστώνω πως οι δικές μου ευτυχισμένες στιγμές είναι περισσότερες.... Κατάφερα και έκανα το όνειρο πραγματικότητα. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάνω την ίδια ευχή, να είμαστε ακόμα έναν χρόνο τόσο γεροί και τόσο απόλυτα ευτυχισμένοι....

Χρόνια μας πολλά....

Tuesday, 17 February 2009 10:35:13 (GTB Standard Time, UTC+02:00)  #    Comments [43]  | 

Pick a theme: