Ήρθε η ώρα ν' αποχαιρετιστούμε..... Η πρώτη μου προσπάθεια ως blogger θεωρώ οτι ήταν πετυχημένη. Στην αρχή ήταν μαρτύριο μέχρι να μάθω να το χειρίζομαι. Πέρασα ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο για να τα καταφέρω, ούτε θυμάμαι σε πόσα blogs μπήκα προσπαθώντας να μάθω αλλά και να κάνω γνωριμίες..... Πολύτιμες γνωριμίες... αν δεν το έκανα, δεν θα γνώριζα τον Νικόδημο, τον Μαμαλούκα, την Ιουστίνη, τον Φασούλα και τόσους άλλους..... Δεν μπορώ να πω οτι ήμουν πολύ....τακτική, αλλά η προτεραιότητά μου ήταν είναι και θα είναι τα βιβλία που γράφω, γι αυτό και οι απουσίες. Μέσα από αυτό το blog πήρα και έδωσα τόση αγάπη που αν αύριο αποφάσιζα να σταματήσω να γράφω, ήμουν γεμάτη για δύο ζωές....
Επέλεξα να κλείσω αυτό το blog μ' ένα κείμενο που προέρχεται από μια Κυρία (το κεφαλαίο δεν είναι τυχαίο), μητέρα μιας καλής φίλης, την οποία έχετε όλοι συναντήσει στο blog μου, την Βάλη... άλλο κέρδος του διαδικτύου η γλυκιά μου.....
Αν το κείμενο σας φαίνεται μελαγχολικό, είναι γιατί κάθε αποχαιρετισμός κλείνει μέσα του μια λύπη.....
Αλλά υπάρχει πάντα μια καινούρια αρχή! Μα τι φανατστήκατε; Οτι τώρα που σας έμαθα, τώρα που συνήθισα αυτή την παρέα θα σας εγκατέλειπα; Όχι βέβαια! Αυτή η ιστοσελίδα κλείνει και μια άλλη ανοίγει που ελπίζω οτι θα είναι πιο εύχρηστη για όλους εσάς (και για μένα). Εκεί θα σας περιμένω πια... Κι αν δεν ξέρω να την χειρίζομαι ακόμα πολύ καλά.... με τον καιρό πού θα πάει.....θα τα καταφέρω! http://mantapsichogios.blogspot.com Σας περιμένω!
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΚΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ
Την περασμένη εβδομάδα αποφάσισα να ξαναρίξω μια ματιά στο Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη. Το ανακάλυψα μετά από αρκετή ώρα μέσα στο συρτάρι που κρατώ φωτογραφίες από τη σχολική μου ζωή, ως μαθήτρια και δασκάλα. Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο προσπαθώντας να αγνοήσω τις αναμνήσεις που, αναδυόμενες από το συρτάρι, με τύλιγαν νοσταλγικά. Έκλεισα το συρτάρι και άνοιξα το βιβλίο. Μια φωτογραφία γλίστρησε από το βιβλίο περίπου σα νόμισμα και προσγειώθηκε στα πόδια μου.
Σχολικό έτος 1982-1983
Υπηρετούσα στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Χαλκίδας. Στις αρχές του Μάρτη ο Διευθυντής του Σχολείου μου, θέλοντας να πρωτοτυπήσει, εξέφρασε την ιδέα για γυναίκα-συνοδό των μαθητών στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Οι άρρενες συνάδελφοί μου θορυβήθηκαν, ενώ οι γυναίκες κοιτάζαμε η μία την άλλη. Πώς ακριβώς μου έπεσε ο κλήρος να παρελάσω δεν το πολυκατάλαβα,θυμάμαι, ωστόσο, ευμενέστατα σχόλια του τύπου: Η Αργυρούλα είναι κομψή, έχει θηλυκό περπάτημα, θα σκίσουμε…
Με την επιμονή και την παρότρυνση όλων των συναδέλφων άρχισαν οι πυρετώδεις προετοιμασίες για την περιβόητη παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Όντας στο διπλό ρόλο δασκάλας και γυμνάστριας μπήκα μαζί με τους μαθητές μου στη διαδικασία εντατικής και καθημερινής πρόβας. Άντε να πείσεις την Αγγελική (γνωστή δικηγόρο σήμερα) και τον Τάσο (περίφημο, πλέον, οδοντίατρο) ότι πρέπει να σηκώνουν πιο ψηλά τα χέρια τους ή το Στάθη τον Ξηρό ότι απαγορεύεται το μάσημα τσίχλας στην πρόβα και κυρίως, στην παρέλαση που σε λίγες μέρες ακολουθούσε. Δύσκολα πράγματα!
Επιπλέον με απασχολούσε και το ένδυμα. Ποιο ήταν άραγε το καταλληλότερο για την περίσταση? Έπρεπε να είναι κάτι σεμνό, σοβαρό αλλά εξόχως θηλυκό και εντυπωσιακό ντύσιμο. Η ιδιοκτήτρια της μπουτίκ που τότε ψώνιζα με περιποιήθηκε δεόντως. Επρόκειτο περί μαύρης τουαλέτας που κάλυπτε το γόνατο, σε γραμμή έξαλλη, με ζώνη δερμάτινη ομοίου χρώματος με τον ξεχειλωτό λαιμό του φορέματος. Επιπρόσθετα, οι εντυπωσιακές μανσέτες καθρέφτιζαν τον πολυτελή και ελεγκάντ χαρακτήρα του ντυσίματός μου.
Αξίζει να αναφέρω ότι στις 13 Γενάρη του ίδιου έτους είχε πεθάνει η μαμά μου- που είχε έρθει στη Μυτιλήνη πολλές φορές στη διάρκεια των σπουδών μου- με αποτέλεσμα να στερούμαι κεφιού και πανηγυρίστικης διάθεσης.Τέλος πάντων.
Η διπλή, εθνική και θρησκευτική, γιορτή είχε φτάσει. Το ίδιο και η παρέλαση. Ήρθε πολύ γρήγορα η σειρά μας να ξεκινήσουμε από την αφετηρία. Τα γλυκά μου παιδάκια με τις ομοιόμορφες εθνικές ενδυμασίες τους μού δήλωσαν με μια φωνή ότι θα τα καταφέρουν περίφημα. Με το ξεκίνημα αισθάνθηκα περίεργα, κοκκίνησα μπορεί να άλλαξα πολλά χρώματα. Δεν είμαι σίγουρη.. Τα χειροκροτήματα του κοινού εκ δεξιών και εξ ευωνύμων μου ξαναέδωσαν μέρος του χαμένου θάρρους μου. Τα φλας των φωτορεπόρτερς αστραποβολούσαν αδιάλειπτα. Ακόμα και η εξέδρα των επισήμων ξέσπασε σε μπράβο για την ωραία εικόνα του σχολείου μας. Από κει και κάτω αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Το σώμα μου ορθώθηκε, ενώ τα χαμόγελα διαγράφονταν εντονότερα στο πρόσωπό μου.
Περνώντας το μέσο της διαδρομής- και τι διαδρομή: η εκπληκτική παραλία της Χαλκίδας με φόντο τον Εύριπο και τα τρελά νερά του – ο γιος μου με τους φίλους του με « έραναν » στραγάλια φωνάζοντας εν χορώ «Μπράβο στο 5ο Δημοτικό», «Μπράβο στην κομψή συνοδό του». Του έστειλα ένα φιλί που το έπιασε απλώνονταςτην τεράστια παλάμη του.
Οι μαθητές μου μας έκαναν όλους περήφανους αντιλαμβανόμενοι σα γνήσιοι, μικροί Έλληνες που ήταν το νόημα της επετειακής, αυτής, εκδήλωσης. Συγχρονισμένο βήμα, χέρια ψηλά, αίσθημα σοβαρότητας και εθνικής υπερηφάνειας τους συνόδευε. Το αποκορύφωμα ήρθε λίγες μέρες με την κυκλοφορία των τοπικών εφημερίδων. Ευνοϊκά σχόλια για τη γλυκιά εκπαιδευτικό του 5ου Δημοτικού όπως το ακόλουθο από την Ευβοϊκή Γνώμη:< Έξοχη η εμφάνιση του 5ου Δημοτικού στην παρέλαση με την κα Συρμακέζη να διδάσκει με το ήθος και τη σοβαρότητά της>.
- Α! ρε Αργυρούλα, πώς περνάει ο καιρός, μονολόγησα.
- Μαμά είσαι καλά? Με ρώτησε η κόρη μου
- Καλά, καλά, βιάστηκα να απαντήσω. Πήρα τη φωτογραφία που με εικόνιζε να συνοδεύω τους μαθητές μου στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου 1983, την έβαλα ξανά μέσα στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ και αυτό στο συρτάρι. Μάλλον μου κόπηκε η όρεξη για διάβασμα.
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΚΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ……..