Thursday, 19 February 2009

Αν για κάτι ευγνωμονώ την τεχνολογία (εγώ που δεν την συμπαθώ και πολύ) είναι γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους και να τους αισθάνομαι φίλους κι ας μην έχω καταφέρει να τους συναντήσω ποτέ! Για έναν τέτοιο φίλο η σημερινή ανάρτηση, έναν ταλαντούχο νέο άνθρωπο που ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα πορεία στον χώρο του βιβλίου και δίνει τις μάχες μόνος για να κερδίσει την αγάπη του αναγνωστικού κοινού. Τον γνωρίσαμε πέρσι με το μυθιστόρημα ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ και είχα πει οτι διάβασα πεζό λόγο με το άρωμα, την γεύση και την γοητεία της ποιησης. Νίκος Διακογιάννης και φέτος λοιπόν!

  Αυτό είναι το κανούριο βιβλίο του συγγραφέα από την όμορφη Νίσυρο και δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία, αύριο είναι η επίσημη πρώτη του μέρα και ο καλός μου φίλος, μου έκανε την τιμή να μου επιτρέψει να το παρουσιάσω στο blog μου. Από αυτό το βιβλίο λοιπόν το ακόλουθο απόσπασμα:

«Δε θέλω να με ευγνωμονεί κανείς. Θέλω να υπάρχω για κάποιον που έχει αφήσει λίγο χώρο για μένα στην καρδιά του. Κι αν τώρα ξανασκέφτομαι όσα είπες το κάνω μόνο για την αδερφή μου, επειδή το ίδιο θα έκανε κι εκείνη αν ήταν στη θέση μου».

    «Μπράβο, κόρη μου» απάντησε η κυρα Παρασκευή. Κι όταν όλα τελειώσουν με το καλό, ποιος σε εμποδίζει να φύγεις ή να κάνεις τέλος πάντων αυτό που θέλει η καρδούλα σου;  Κανείς δε θα σε αναγκάσει να κάνεις πράματα που δε θέλεις. Μη βλέπεις που εδώ όλες οι κόρες είναι σκλάβες των αντρών τους. Κι αυτές που θα πουν «όχι» στο γονιό τους, μαύρο φίδι που της έφαγε!»

    «Σπήλιο μου» ξανάπε η γιαγιά. «Άφησέ με μόνη με την κοπέλα. Εσύ πήγαινε να πεις στους δικούς της ότι είναι καλά, θα ’χουν τρελαθεί οι άνθρωποι. Μπορεί να πήγαν κιόλας στην αστυνομία, μπορεί να την ψάχνουν!» είπε και το επόμενο λεπτό τις βρήκε μόνες στο μεγάλο δωμάτιο.

    «Κόρη μου, βόηθα με να κάτσω στο σκαμνί που είναι κοντά στο παραθύρι»

    «Μα δε θέλετε στον καναπέ που είναι πιο άνετα;»

    «Στο σκαμνί, κορίτσι μου, στο σκαμνί. Άνοιξε λίγο τα παντζούρια να μπει μια ιδέα το φεγγάρι. Αν δε με γελούν οι υπολογισμοί μου, αύριο θα έχουμε πανσέληνο».

    Δεν καταλάβαινε την επιμονή της γυναίκας, μα δεν έφερε άλλη αντίρρηση. Με αργές, προσεκτικές κινήσεις την οδήγησε μέχρι εκεί και κάθισαν στα στρωσίδια.

    «Όλες οι αλήθειες, κόρη μου χρειάζονται φως. Έστω κι αυτό το λιγοστό που μπαίνει απ’ τα βασιλεμένα μάτια μου. Τώρα, βέβαια, αν με ρωτήσεις με τι μοιάζει αυτό το φως, άσπρο σύννεφο το βλέπω. Αλλά για να παρηγοριέμαι ξέρεις τι παραμύθι έπλεξε το μυαλουδάκι μου; Το ζύγιασα από δω, το ζύγιασα από κει κι είπα: βρε, Παρασκευή, δεν το βαφτίζεις χνώτο του Θεού να ξεμπερδεύεις μ’ αυτό το πράμα που στέκεται μπρος σου; Όμως να μη σε ζαλίζω με αυτά».

    «Πείτε μου λοιπόν, τι γνωρίζετε;»

    «Θέλω να μου υποσχεθείς πως ό, τι μάθεις από μένα απόψε θα το ζυγιάσεις πρώτα μέσα σου. Έπειτα θα σε βοηθήσουμε σε ό, τι μας φωτίσει ο Θεός, εντάξει;»

    «Ναι, έχετε το λόγο μου!»

    «Είσαι έτοιμη να κάνεις λιγουλάκι παραπέρα την παλιά Αργυρώ;»

    «Τι να κάνω λέει;»

    «Χμ! Καλή μου κόρη, αν δεν το κατάλαβες, άρχισες να περπατάς σ’ άλλους δρόμους. Μου θυμίζεις τον καιρό που κι εγώ είπα το μεγάλο «όχι» στον πατέρα. Ήθελε βλέπεις να με παντρολογήσει με έναν είκοσι χρόνια μεγαλύτερό μου. Ναι, ήμουν κι εγώ μια από αυτές που είπανε το «όχι» στο προξενιό. Κι ας ήμουν για όλους ξεγραμμένη κι από άνθρωπος ακόμη, αφού σήκωσα μπαϊράκι!

    «Μα γιατί μου τα λέτε όλα αυτά;» απόρησε η κοπέλα και ακούμπησε τα ροζιασμένα χέρια της κυρα Παρασκευής.

    «Επειδή δε γνωρίζεις το δρόμο που σε περιμένει. Μα δε θέλω να σε φοβίσω».

    «Μα τι λέτε! Με κάνετε από τώρα να ανησυχώ».

    «Σσςςς!, ησύχασε, κόρη μου, άκου με προσεχτικά. Το πρόβλημα δεν είναι η γιαγιά σου. Αυτή ήταν ήσυχη γυναίκα. Κάτι άλλο δεν πάει καλά σ’ εκείνο το σπίτι και μάρτυς μου ο Θεός, κοίτα να ξυπνήσεις τους δικούς σου, γιατί, συγχώρα με που το λέω, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Δε λέω, στο σχολείο ήμασταν καλές φίλες με τη γιαγιά σου, μα δε συνεχίσαμε όταν γίναμε κόρες της παντρειάς. Εκείνη, βλέπεις, δεν τόλμησε να πάει κόντρα στον πατέρα της. Της φέρανε έναν άντρα τη μια μέρα, την αρραβωνιάσανε και σε τρεις μήνες έγινε ο γάμος. Ούτε που τη ρωτήσανε αν της άρεσε. Σάμπως μέχρι σήμερα έτσι δε γίνεται, κόρη μου; Ενώ εγώ θα ήμουν το κακό παράδειγμα για εκείνη που δε δεχόμουν καταπίεση και τέτοια».

    «Άρα μου λέτε να περιμένω περισσότερα από όσα θα δουν τα μάτια μου».

    «Προσπάθησε να δεις πίσω από τις λέξεις, πίσω ακόμη και από την πιο αθώα χειρονομία. Αλλά μη φοβηθείς, κορίτσι μου. Μη φοβηθείς».

 

Το στίγμα του βιβλίου
Η συναρπαστική ιστορία μιας οικογένειας στα χρόνια του Μεσοπολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου με φόντο την ορεινή Αρκαδία. Αφήγηση δυνατή που κερδίζει από τις πρώτες γραμμές τον απαιτητικό αναγνώστη.
 
Φυσικά δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά μόλις το κάνω θ' ακολουθήσει και ανάρτηση. Εξάλλου από δω και πέρα, τώρα που τελειώνω κι εγώ με το βιβλίο μου, θα ξεκινήσω το διάβασμα! ήδη διαβάζω το Μάτια μου της Μαρίας Τζιρίτα που θα έχω την χαρά να το παρουσιάσω εγώ και ακολουθούν το Έστω μια φορά της Πασχαλίας Τραυλού και ο Βιολονίστας του Κώστα Καρακάση!

Επιστρέφω πάλι στον Νικόδημο (έτσι τον ξέρουμε στη blogοσφαιρα). Βλέπετε διατηρεί ένα από τα πιο ωραία ιστολόγια που έχω επισκεφθεί, γεμάτο με τον λυρισμό και την ευαισθησία που διακρίνει και τον ίδιο. Θα σας συνιστούσα να το επισκεφθείτε και να δείτε ένα καταπληκτικό βίντεο που έχει ο ίδιος φτιάξει για τους Καθρέφτες του. http://tera-amou.pblogs.gr

 

Ο Νίκος Διακογιάννης είναι δάσκαλος και μένει μόνιμα στην Νίσυρο όπου και γεννήθηκε. Αγαπάει πολυ τον τόπο του και δεν τον αδικώ, από τις περιγραφές του πιστεύω οτι είναι ένα πολύ όμορφο νησί.

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασε η Μάρω Βαμβουνάκη και έγραψε γι αυτό:

"... Μου δίνεις την αίσθηση  οτι τούτο το βιβλίο-συντριβάνι, το έγραψες νύχτες, τότε που η ησυχία σου επέτρεπε ν' ακούς τα πιο ψιθυριστά τα πιο μυστικά και απόμακρα των ανθρώπων, της φύσης και του ανεξιχνίαστου.....

....Αν το Τέρα Άμου ήταν μια μπαλάντα θαλασσινή, εδώ έχουμε μια μπαλάντα ορέων, μέσα σε βροχές, ομίχλες και δάση που κι αυτά συμβολίζουν την ψυχή ακόμα πιο δύσκολα και περίπλοκα απ' ότι οι ανοιχτές θάλασσες..."

 

Από μένα όλες μου οι ευχές μαζί του, για να δει τους Καθρέφτες του να φτάνουν ψηλά (αυτή είναι η δικαίωση για κάθε συγγραφέα) και είμαι σίγουρη οτι θα τα καταφέρει! Καλοτάξιδο το βιβλίο Νίκο!

Thursday, 19 February 2009 10:05:59 (GTB Standard Time, UTC+02:00)  #    Comments [38]  | 

Pick a theme: