Αν για κάτι ευγνωμονώ την τεχνολογία (εγώ που δεν την συμπαθώ και πολύ) είναι γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους και να τους αισθάνομαι φίλους κι ας μην έχω καταφέρει να τους συναντήσω ποτέ! Για έναν τέτοιο φίλο η σημερινή ανάρτηση, έναν ταλαντούχο νέο άνθρωπο που ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα πορεία στον χώρο του βιβλίου και δίνει τις μάχες μόνος για να κερδίσει την αγάπη του αναγνωστικού κοινού. Τον γνωρίσαμε πέρσι με το μυθιστόρημα ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ και είχα πει οτι διάβασα πεζό λόγο με το άρωμα, την γεύση και την γοητεία της ποιησης. Νίκος Διακογιάννης και φέτος λοιπόν!

  Αυτό είναι το κανούριο βιβλίο του συγγραφέα από την όμορφη Νίσυρο και δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία, αύριο είναι η επίσημη πρώτη του μέρα και ο καλός μου φίλος, μου έκανε την τιμή να μου επιτρέψει να το παρουσιάσω στο blog μου. Από αυτό το βιβλίο λοιπόν το ακόλουθο απόσπασμα:

«Δε θέλω να με ευγνωμονεί κανείς. Θέλω να υπάρχω για κάποιον που έχει αφήσει λίγο χώρο για μένα στην καρδιά του. Κι αν τώρα ξανασκέφτομαι όσα είπες το κάνω μόνο για την αδερφή μου, επειδή το ίδιο θα έκανε κι εκείνη αν ήταν στη θέση μου».

    «Μπράβο, κόρη μου» απάντησε η κυρα Παρασκευή. Κι όταν όλα τελειώσουν με το καλό, ποιος σε εμποδίζει να φύγεις ή να κάνεις τέλος πάντων αυτό που θέλει η καρδούλα σου;  Κανείς δε θα σε αναγκάσει να κάνεις πράματα που δε θέλεις. Μη βλέπεις που εδώ όλες οι κόρες είναι σκλάβες των αντρών τους. Κι αυτές που θα πουν «όχι» στο γονιό τους, μαύρο φίδι που της έφαγε!»

    «Σπήλιο μου» ξανάπε η γιαγιά. «Άφησέ με μόνη με την κοπέλα. Εσύ πήγαινε να πεις στους δικούς της ότι είναι καλά, θα ’χουν τρελαθεί οι άνθρωποι. Μπορεί να πήγαν κιόλας στην αστυνομία, μπορεί να την ψάχνουν!» είπε και το επόμενο λεπτό τις βρήκε μόνες στο μεγάλο δωμάτιο.

    «Κόρη μου, βόηθα με να κάτσω στο σκαμνί που είναι κοντά στο παραθύρι»

    «Μα δε θέλετε στον καναπέ που είναι πιο άνετα;»

    «Στο σκαμνί, κορίτσι μου, στο σκαμνί. Άνοιξε λίγο τα παντζούρια να μπει μια ιδέα το φεγγάρι. Αν δε με γελούν οι υπολογισμοί μου, αύριο θα έχουμε πανσέληνο».

    Δεν καταλάβαινε την επιμονή της γυναίκας, μα δεν έφερε άλλη αντίρρηση. Με αργές, προσεκτικές κινήσεις την οδήγησε μέχρι εκεί και κάθισαν στα στρωσίδια.

    «Όλες οι αλήθειες, κόρη μου χρειάζονται φως. Έστω κι αυτό το λιγοστό που μπαίνει απ’ τα βασιλεμένα μάτια μου. Τώρα, βέβαια, αν με ρωτήσεις με τι μοιάζει αυτό το φως, άσπρο σύννεφο το βλέπω. Αλλά για να παρηγοριέμαι ξέρεις τι παραμύθι έπλεξε το μυαλουδάκι μου; Το ζύγιασα από δω, το ζύγιασα από κει κι είπα: βρε, Παρασκευή, δεν το βαφτίζεις χνώτο του Θεού να ξεμπερδεύεις μ’ αυτό το πράμα που στέκεται μπρος σου; Όμως να μη σε ζαλίζω με αυτά».

    «Πείτε μου λοιπόν, τι γνωρίζετε;»

    «Θέλω να μου υποσχεθείς πως ό, τι μάθεις από μένα απόψε θα το ζυγιάσεις πρώτα μέσα σου. Έπειτα θα σε βοηθήσουμε σε ό, τι μας φωτίσει ο Θεός, εντάξει;»

    «Ναι, έχετε το λόγο μου!»

    «Είσαι έτοιμη να κάνεις λιγουλάκι παραπέρα την παλιά Αργυρώ;»

    «Τι να κάνω λέει;»

    «Χμ! Καλή μου κόρη, αν δεν το κατάλαβες, άρχισες να περπατάς σ’ άλλους δρόμους. Μου θυμίζεις τον καιρό που κι εγώ είπα το μεγάλο «όχι» στον πατέρα. Ήθελε βλέπεις να με παντρολογήσει με έναν είκοσι χρόνια μεγαλύτερό μου. Ναι, ήμουν κι εγώ μια από αυτές που είπανε το «όχι» στο προξενιό. Κι ας ήμουν για όλους ξεγραμμένη κι από άνθρωπος ακόμη, αφού σήκωσα μπαϊράκι!

    «Μα γιατί μου τα λέτε όλα αυτά;» απόρησε η κοπέλα και ακούμπησε τα ροζιασμένα χέρια της κυρα Παρασκευής.

    «Επειδή δε γνωρίζεις το δρόμο που σε περιμένει. Μα δε θέλω να σε φοβίσω».

    «Μα τι λέτε! Με κάνετε από τώρα να ανησυχώ».

    «Σσςςς!, ησύχασε, κόρη μου, άκου με προσεχτικά. Το πρόβλημα δεν είναι η γιαγιά σου. Αυτή ήταν ήσυχη γυναίκα. Κάτι άλλο δεν πάει καλά σ’ εκείνο το σπίτι και μάρτυς μου ο Θεός, κοίτα να ξυπνήσεις τους δικούς σου, γιατί, συγχώρα με που το λέω, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Δε λέω, στο σχολείο ήμασταν καλές φίλες με τη γιαγιά σου, μα δε συνεχίσαμε όταν γίναμε κόρες της παντρειάς. Εκείνη, βλέπεις, δεν τόλμησε να πάει κόντρα στον πατέρα της. Της φέρανε έναν άντρα τη μια μέρα, την αρραβωνιάσανε και σε τρεις μήνες έγινε ο γάμος. Ούτε που τη ρωτήσανε αν της άρεσε. Σάμπως μέχρι σήμερα έτσι δε γίνεται, κόρη μου; Ενώ εγώ θα ήμουν το κακό παράδειγμα για εκείνη που δε δεχόμουν καταπίεση και τέτοια».

    «Άρα μου λέτε να περιμένω περισσότερα από όσα θα δουν τα μάτια μου».

    «Προσπάθησε να δεις πίσω από τις λέξεις, πίσω ακόμη και από την πιο αθώα χειρονομία. Αλλά μη φοβηθείς, κορίτσι μου. Μη φοβηθείς».