Ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο σ' αυτή την ανάρτηση που είχα την χαρά και την τιμή να κάνω την πρώτη του πανελλήνια παρουσίαση στον ξενώνα ΑΚΑΛΑΝΘΙΣ, έξω από την Βέροια, έναν χώρο πολύ ιδιαίτερο, πολύ όμορφο, γεμάτο επίσης με όμορφους ανθρώπους. Πρώτα όμως λίγα λόγια για το ίδιο το βιβλίο και μετά οι φωτογραφίες! (Σας παραθέτω το κείμενο όπως το έγραψα για την παρουσίαση)

Το βιβλίο ξεκινάει την 27^η Απριλίου του 1941, ημέρα παράδοσης των Αθηνών  στους Γερμανούς κατακτητές και παρακολουθούμε μέσα από τις σελίδες του, σαν ταινία , τις τελευταίες ώρες της ελεύθερης Ελλάδας, την αυτοκτονία ενός φαντάρου στην Ακρόπολη προκειμένου να παραδώσει την ελληνική σημαία, καθώς και της Πηνελόπης Δέλτα  που διαλέγει τον θάνατο, από το να δει την πατρίδα της δέσμια και υπόδουλη, στα χέρια παρανοϊκών δολοφόνων.

Αμέσως μετά ξεκινάει ο μύθος που έπλασε η φαντασία του συγγραφέα. Ο ίλαρχος Άρης Παπαδάκης, μετά την κατάληψη της Κρήτης, φεύγει για την Αίγυπτο για να συνοδεύσει τον βασιλιά της Ελλάδος και τον πρωθυπουργό, ενώ έχει προηγηθεί η πριγκιπική οικογένεια. Μαζί με τους πρίγκιπες και η Έρρικα Ρόζενμπεργκ που καλείται εσπευσμένως να τους συνοδεύει. Ανάμεσα στους δύο νέους ανθρώπους ένας μεγάλος έρωτας και ένας λυσσαλέος πόλεμος που θα τους χωρίσει. Η Έρρικα θα κληθεί να διαδραματίσει έναν ρόλο που ίσως την ξεπερνάει. Αυτόν της διπλής πράκτορος, καθώς είναι σωσίας μιας γερμανίδας κατασκόπου. Η Έρρικα, όσο ο Άρης βρίσκεται μέσα στη φωτιά του πολέμου, πηγαίνει στο Λονδίνο όπου θ’ αρχίσει η εκπαίδευσή της από του Άγγλους για να ολοκληρώσει την ομοιότητά της με την Γερμανίδα κατάσκοπο. Για μήνες θα παλέψει σκληρά για τον σκοπό αυτό και αμέσως μετά θα πάρει τον δρόμο για την Αίγυπτο, αλλά το καράβι της θα κτυπηθεί από γερμανικό υποβρύχιο και η κοπέλα θα καταλήξει στα χέρια των Γερμανών και από κει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στο μεταξύ ο Άρης θα επιστρέψει στην Κρήτη για μια πολύ σημαντική αποστολή αγωνιώντας για την τύχη της αγαπημένης του. Στο στόχαστρο ένας παρανοϊκός επιστήμονας, ο ίλαρχος Παπαδάκης χρειάζεται όλη του την αυτοσυγκέντρωση για να φέρει εις πέρας την επικίνδυνη και δύσκολη αποστολή του, ενώ δεν μπορεί να μάθει τίποτα για την Έρικα.

Μέσα στο βιβλίο του κ. Πολυράκη, θα συναντήσουμε και άλλους ήρωες που θα μας κάνουν να αισθανθούμε άλλοτε αγωνία για την τύχη τους, άλλοτε λύπη για την μοίρα τους και άλλοτε περηφάνια για τα κατορθώματά τους, κυρίως το τελευταίο.

Θα έλεγα μάλιστα ότι οι αετοί, για όσο καιρό κρατήσει η ανάγνωσή τους, δεν σταματούν να τροφοδοτούν τον αναγνώστη με συναισθήματα που εναλλάσσονται και που τον κρατούν σ’ εγρήγορση.

Την συνέχεια φυσικά, που είναι συναρπαστική, δεν θα σας την αποκαλύψω, είναι δική σας, όταν θα κρατήσετε στα χέρια σας το βιβλίο και δεν θα το αφήσετε μέχρι να δείτε τη λέξη τέλος και να νιώσετε την πλήρη κάθαρση έτσι όπως σας οδηγεί ο συγγραφέας σ’ αυτή, βήμα-βήμα.

Οι χαρακτήρες του κ. Πολυράκη ανάγλυφοι, τα συναισθήματά τους ολοζώντανα, θα σας φτάσουν, θα σας αγγίξουν, θα γίνετε ένα μαζί με τους ήρωες, θα πονέσετε και θα νιώσετε αγωνία για την τύχη τους.

Ο ίλαρχος Άρης Παπαδάκης, γνήσιος εκπρόσωπος της λεβεντογέννας Κρήτης, αλλά πάνω από εκείνον ο πατέρας του ο Θοδωρής που λάτρεψα από την πρώτη μας συνάντηση στο βιβλίο. Όταν φαντάζομαι την Κρήτη, που χωρίς να γνωρίζω καλά αγαπώ ιδιαίτερα, με τέτοιους αετούς την φαντάζομαι γεμάτη. Τον Θοδωρή τον Παπαδάκη, μπορούσα να τον βλέπω ολοζώντανο μπροστά μου, την μάνα του Άρη, την Μαριγώ, την συμπόνεσα σαν μάνα και σαν γυναίκα, αναγνώρισα στα λόγια της δικές μου σκέψεις, στην αγωνία της, την αγωνία  κάθε μάνας που έχει γιο στον πόλεμο και άντρα αντάρτη.

Την Έρρικα, την θαύμασα με όλη την ψυχή μου για το σθένος και την αυτοθυσία της, αλλά και για τ’ αποθέματα της δύναμής της που έμοιαζαν ανεξάντλητα. Αγωνιούσα μέχρι το τέλος για την τύχη της και χρειάστηκα όλη μου την αυτοκυριαρχία σαν… εκπαιδευμένη αναγνώστρια για να μην αναζητήσω στο τέλος του βιβλίου κάποια πληροφορία για την τύχη της ώστε να ηρεμίσω επιτέλους και να συνεχίσω την ανάγνωση του βιβλίου χωρίς το άγχος για την Έρρικα που ένιωθα πια σαν δικό μου άνθρωπο.

Γιατί αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν για ένα βιβλίο κατά την άποψή μου. Ο αναγνώστης να ανοίγει μια πόρτα, να μπαίνει στο περιβάλλον του και να ταυτίζεται με τους ήρωες, σε τέτοιο βαθμό, που όταν το βιβλίο τελειώσει να τους νιώθει οικείους, να τους σκέφτεται ακόμα και μετά από μέρες.

Όταν έφτασα στο σημείο που η Έρρικα βρίσκεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο μυαλό μου ήρθε ένα βιβλίο που μου είχε προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα, οδύνης, θυμού και θλίψης ταυτόχρονα. Ήταν πριν από χρόνια το «Οι Εβραίοι κάποτε» της αγαπημένης μου Λιλής Ζωγράφου.

Η πένα του κ. Πολυράκη απέδωσε τα γεγονότα, με έκανε κοινωνό των συναισθημάτων και κυρίως του φόβου των κρατουμένων… Με συγκλόνισε. Η απελπισία, δεν είχε θέση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έστησε η ναζιστική Γερμανία. Εκεί γιγαντωνόταν το αίσθημα αυτοσυντήρησης που τις περισσότερες φορές ωθούσε στην εκμηδένιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Το φυλακισμένο ζώο που φοβόταν για τον θάνατό του, ξυπνούσε. Οι κρατούμενες περνούσαν πάνω, ποδοπατούσαν όσες έπεφταν από την εξάντληση. Άλλες φορές ενώ ήξεραν ότι ήταν ήδη νεκρές, τις κουβαλούσαν για να βγει σωστή η αρίθμηση στον θάλαμο. Δεκάδες τα περιστατικά, αλλά πιο συγκλονιστικό εκείνο του μικρού παιδιού που πλέον δεν αντιδρούσε σε ότι κι αν του έκαναν, ακόμα κι αν πυροβολούσαν δίπλα στα πόδια του, και το έστειλαν τελικά στο κρεματόριο ή το μωρό που το πέταξαν στο αέρα και έκαναν σκοποβολή στο μικροσκοπικό κορμί του, ενώ την μάνα την έστειλαν ζωντανή στο κρεματόριο.

Και από την άλλη, οι μάχες στην έρημο αλλά και στα μετόπισθεν, εκεί που τα στρατιωτικά νοσοκομεία, έδιναν την δική τους μάχη για να σώσουν όσους πολεμούσαν.

Άθελα μου πέρασε από το μυαλό, πόσο πολύτιμο θα ήταν ένα απόσπασμα από τέτοια βιβλία στα σχολεία, πόσα θα είχαν τα παιδιά να πάρουν. Εκτός από τα γεγονότα υπάρχουν και τα συναισθήματα γιατί η ιστορία και οι ηρωικές σελίδες σ’ αυτή τη χώρα γράφτηκαν από ανθρώπους που είχαν καρδιά και που πήγαν ενάντια σε όλα τα δεδομένα και τα ανέτρεψαν.

Όμως δεν θα ήταν σωστό να προσπεράσουμε τον ιστορικό καμβά που πάνω του κεντιέται με εξαιρετικό μεράκι ο μύθος του συγγραφέα. Η ιστορία λοιπόν σ’ αυτό το βιβλίο αποδίδεται με πιστότητα αλλά χωρίς στιγμή να κουράσει τον αναγνώστη, το αντίθετο. Βρίσκεται να μαθαίνει ή να θυμάται τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου

Μια διαφωνία έχω με το βιβλίο του κυρίου Πολυράκη. Με διέλυσε. Στην κυριολεξία. Ένιωσα αμέτρητες φορές να σφίγγεται το στομάχι μου, να κρατώ την αναπνοή μου με όσα διάβαζα, να πονάω και να θυμάμαι πως αυτή η φυλή, η ράτσα μας, είναι φτιαγμένη από άλλα υλικά. Παράξενα, περήφανα, αήττητα…

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας κουράσω άλλο. Η πένα του κυρίου Πολυράκη δεν χρειάζεται κανενός είδους διαφήμιση, το έργο του δεν έχει ανάγκη προώθησης. Είναι σίγουρο ότι επιλέγοντας το βιβλίο αυτό να σας συντροφεύσει, θα βγείτε διπλά κερδισμένοι. Θα έχετε ταξιδέψει σε μια ιστορική στιγμή που όλους μας αγγίζει και θα έχετε απολαύσει ένα αριστοτεχνικό σμίξιμο ιστορίας και μύθου, που δεν θα θέλετε να τελειώσει, όπως κι εγώ όταν το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να το διαβάζω.

Κλείνοντας, θεωρώ περιττό να του ευχηθώ το καθιερωμένο «καλοτάξιδο» για τους αετούς του γιατί οι αετοί πετούν πάντα ψηλά, περήφανοι και αήττητοι. Θέλω όμως να του ευχηθώ να είναι ο ίδιος πάντα γερός και δυνατός, γεμάτος δημιουργικότητα και έμπνευση για να μας χαρίζει ταξίδια που δεν θέλουμε να έχουν τέλος, βιβλία που κατακτούν την καρδιά μας και μένουν για πάντα εκεί…..

Αμέσως μετά το τέλος της παρουσίασης, η ιδιοκτήτρια του ΑΚΑΛΑΝΘΙΣ, είχε δύο εκπλήξεις γαι τον Σφακιανό συγγραφέα.

Η πρώτη:

Παραδοσιακοί κρητικοί χοροί! Και η δεύτερη:

  Τούρτα με το εξώφυλλο του βιβλίου!

 επί το έργον! κ. Πολυράκης, εγώ και η Υπεύθυνη των εκδόσεων Ψυχογιός, κ. Γαλάτουλα.

 Κ. Ψυχογιός, κ. Πολυράκης, εγώ, κ. Γαλάτουλα.

Μια από τις δύο αίθουσες του ΑΚΑΛΑΝΘΙΣ που ήταν ασφυκτικά γεμάτες!

 Ό κύριος Ψυχογιός με τον κύριο και την κυρία Πολυράκη. Για όσους δεν γνωρίζουν τρεις θαυμάσιοι άνθρωποι, πέρα και πρώτα απο οτιδήποτε άλλο....

 Και μια μικρή γεύση από το γλέντι που ακολούθησε, με τις δημόσιες σχέσεις να σέρνουν τον χορό, τις πωλήσεις (Μάκης ένα από τα παλικάρια των εκδόσεων που δίνουν την μάχη κάθε μέρα) και οι συγγραφείς: Πολυράκης και Χατζηβασιλείου. 

Το γλέντι κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, κανένας δεν ήθελε να φύγει.... Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα Βασιλειάδου και στους ανθρώπους του ΑΚΑΛΑΝΘΙΣ για την ζεστή φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση....