Καλημέρα σε όλους. Σήμερα γιορτάζει η Μαρκέλλα. Και μια μικρή Μαρκέλλα έχει την τύχη η μαμά της να γράφει όμορφα παραμύθια και αυτό το παραμύθι το έγραψε ειδικά για την γιορτή της. Προσωπικά θεωρώ οτι είναι το πιο όμορφο απ' όσα έχω λάβει και δημοσιεύσει μέχρι τώρα. Γλυκιά μου Μαρκέλλα, χρόνια σου πολλά! Να ζήσεις και να σε χαίρονται όσοι σε αγαπούν.
Μαρία Ελενα, να χαίρεσαι την όμορφη μικρή σου πρικίπισσα!
Ένα κοριτσάκι αλλιώτικο …
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε κάπου στον Πειραιά ένα ορφανοτροφείο που έμεναν μέσα πολλά παιδιά που οι οικογένειες τους δε τα ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τα αναθρέψουν.
Σε αυτό το ορφανοτροφείο ζούσε ένα κοριτσάκι 5χρονών που παρόλο την ηλικία του δεν μιλούσε ακόμα. Σε αυτό οφειλόταν που δεν έκανε με κανένα άλλο παιδάκι παρέα. Όμως και στο δωμάτιο της έμενε μόνη της γατί κανένα άλλο παιδάκι δε μπορούσε να την καταλάβει. Τα άλλα παιδάκια ήθελαν να μιλάνε, να παίζουν και να κάνουν σκανταλιές.
Κανένας από το ορφανοτροφείο δεν θυμόταν πότε είχε έρθει η Δήμητρα εκεί. Το μόνο που θυμόντουσαν ήταν ένα πολύ ήσυχο μωρό. Δεν έκλαιγε ποτέ ότι και να του είχε τύχει. Πολλές ήταν οι φορές που ξεχνούσαν να του δώσουν φαγητό ή νερό μήπως και κλάψει αλλά αυτό δεν έκανε τίποτα. Αυτό τους είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί το παιδί φαινόταν λες και δεν ήθελε να ζήσει. Δεν έτρωγε με λαιμαργία όπως τΆ άλλα παιδιά και ούτε έκανε σκανταλιές. Αντίθετα όπου την βάζανε εκεί καθόταν χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν προσπαθούσε να μιλήσει λέγοντας λεξούλες λεξούλες και ήθελε πάντα να βρίσκεται μόνο του και κάτι να σκέφτεται.
Όλοι στο ορφανοτροφείο αναρωτιόντουσαν τι να κάνουνε με αυτό το παιδί. Το πήγανε σε αρκετούς γιατρούς μήπως το πρόβλημα ήταν υγείας. Όλοι οι γιατροί τους είπανε πως το παιδί δεν ήθελε να μιλήσει. Κάποιο σοκ ίσως το κάνει να μιλήσει. Πρέπει να του μιλάτε συνεχώς και κάποια στιγμή θα μιλήσει.
Τον πρώτο καιρό έκαναν ότι τους είχε πει ο γιατρός αλλά δεν έβλεπαν κάποια βελτίωση στο παιδί. Έτσι γρήγορα τα παράτησαν και άφησαν και τη μικρή Δήμητρα στη τύχη της.
Της Δήμητρας δε της κακοφάνηκε καθόλου. Είχε επιτέλους όλη την ώρα δικιά της για να σκέφτεται και να ονειρεύεται μια άλλη ζωή μακριά από το ορφανοτροφείο. Καθόταν στο παράθυρο του δωματίου της και κοιτούσε τον ουρανό ονειροπολώντας.
Κάποια μέρα στο ορφανοτροφείο ήρθε ένα άλλο κοριτσάκι η Ελισάβετ. Ήταν 6 χρονών και ήταν ένα παιδάκι όλο ζωή. Αρκετά ζωηρή και ήθελε συνεχώς να βρίσκεται όρθια και δεν άκουγε το μη. Στην αρχή τη βάλανε σε ένα δωμάτιο με ένα άλλο κοριτσάκι αλλά δε το άφηνε ήσυχο.
- Ελισάβετ ηρέμησε λίγο. Μη κάνεις συνεχώς σκανταλιές. Κάτσε λίγο ήσυχα.
- Είμαι παιδί και μπορώ να κάνω ότι θέλω. Εμείς τα παιδιά ήμαστε πολύ ζωηρά και εσείς οι μεγάλοι πρέπει να προσέχετε μην πάθουμε κακό.
- Εσύ όμως γλυκιά μου δε είσαι καθόλου παιδί. Είσαι ολόκληρη γυναίκα και πρέπει να κάθεσαι ήσυχη για να δίνεις το καλό παράδειγμα και στα άλλα παιδάκια.
- Εντάξει θα προσπαθήσω αλλά δεν υπόσχομαι.
Όμως όσο και να προσπάθησε η Ελισάβετ δεν είδανε αποτέλεσμα από αυτή τη συζήτηση μαζί της. Δεν ήξεραν πια τι να κάνουν μαζί της. Ώσπου η διευθύντρια του ορφανοτροφείου σκέφτηκε να τη βάζανε μαζί με τη Δήμητρα μήπως και καθόταν φρόνιμη.
Σε όλους φάνηκε καλή ιδέα και έτσι την άλλη μέρα της είπανε να μαζέψει τα πράγματα της γιατί θα άλλαζε δωμάτιο. Την είδαν πως δε της άρεσε η ιδέα ν' αλλάξει δωμάτιο αλλά δεν έδωσαν σημασία. Την πήγαν στο δωμάτιο της Δήμητρας και τη σύστησαν.
- Δήμητρα από εδώ η Ελισάβετ όπου θα μοιράζεστε το δωμάτιο από σήμερα.
- Γεια σου Δήμητρα. Χαίρομαι που θα είμαι εδώ μαζί σου, είπε η Ελισάβετ.
Η Δήμητρα δεν μίλησε καθόλου αλλά έδειξε ένα ενδιαφέρον. Κοίταξε την Ελισάβετ και για πρώτη φορά χαμογέλασε. Όλοι το παρατήρησαν αλλά δε πίστευαν στα μάτια τους.
Τiς άφησαν και τις δύο στο δωμάτιο και αποχώρησαν περιμένοντας τις φωνές της Ελισάβετ για να μπουν ξανά στο δωμάτιο. Όμως παρόλο που είχε περάσει αρκετή ώρα δεν ακουγόταν τίποτα απ το δωμάτιο. Είχαν αρχίσει και ανησυχούσαν. Σιγά σιγά πέρασαν μπροστά από το δωμάτιο των δύο κοριτσιών και κρυφά κοίταξαν από την κλειδαρότρυπα.
Το θέαμα που αντίκρισαν τους άφησε άφωνους. Η Δήμητρα και η Ελισάβετ καθόντουσαν στο κρεβάτι και κοιτάζανε το φεγγάρι. Η Ελισάβετ μιλούσε πάρα πολύ όπως πάντα και η Δήμητρα την κοιτούσε σαν υπνωτισμένη. Μερικές φορές δεν έπαιρνε ανάσες για να την παρακολουθεί. Χαρήκανε που τα είχαν πάει τόσο καλά τα δυο κορίτσια γιατί τα αγαπούσαν πολύ και ήθελαν να είναι ευτυχισμένα.
Τις επόμενες μέρες ήταν αχώριστες. Καμία από τις δύο δεν πήγαινε πουθενά χωρίς τη συντροφιά της άλλης. Παίζανε μαζί, γελούσανε και σιγά σιγά η Ελισάβετ άρχισε να λέει διάφορες κουβεντούλες. Η Δήμητρα την άκουγε και προσπαθούσε πάντα να την διορθώνει γεμάτη αγάπη. Ήταν ευτυχισμένες που είχαν η μία την άλλη και είχαν ξεχάσει που βρισκόντουσαν. Χαιρόντουσαν τη κάθε στιγμή κοντά η μία στην άλλη.
Όταν ήρθε ο καιρός να πάνε σχολείο καθίσανε στο ίδιο θρανίο και η μία βοηθούσε την άλλη. Αυτό συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια. Ήταν μαζί και αυτό τις έφτανε. Δεν ήθελαν τίποτα άλλο απ τη ζωή τους.
Αυτή η φιλία τους κράτησε ακόμα πολλά χρόνια και πάντα συζητούσαν τα όμορφα χρόνια που είχανε περάσει μαζί στο ορφανοτροφείο.