Λίγο πριν φύγω για το ταξίδι μου στην Κύπρο, όπου θα συναντήσω τους εκεί φίλους, κάνω μια ανάρτηση πολύ ιδιαίτερη. Η Νατάσσα είναι ένα πολύ νέο κορίτσι, πηγαίνει ακόμα σχολείο και μου έγραψε ζητώντας την γνώμη μου για ένα κείμενό της. Ήταν καλό, αν και είχε καταπιαστεί μ' ένα δύσκολο θέμα. Της ζήτησα λοιπόν να κάνει για μένα μια "άσκηση"...Να μου περιγράψει οτι ήθελε, μέσα σε λίγες λέξεις. Η Νατάσσα το έκανε και μαζί με την "άσκηση" που της έβαλα, μου έστειλε κι ένα ποιήμα...Δεν μπορεί να είναι η ιδέα μου. Αυτό το παιδί έχει κάτι...Σκέψεις και συναισθήματα που πηγαίνουν βαθιά...Και μόνο το νεαρό της ηλικίας της, ήταν ανασταλτικός παράγοντας, αλλά η Νατάσσα ξεπέρασε με άνεση τον..ύφαλο.

Η κριτική πλέον δική σας....

Το κείμενο:

Θάλασσα....

Κάθομαι εδώ, στην φιλόξενη άμμο της παραλίας. Χαζεύω την θάλασσα, την απεραντοσύνη της, το ατελείωτο μπλε πέπλο που με γεμίζει συναισθήματα...Αισθάνομαι, ήρεμη...Σαν ένα παλιό σκαρί  στην μέση  του ωκεανού της, να γεύομαι την αρμύρα της. Σαν την Αφροδίτη να γεννιέμαι μέσα από το μεγαλείο της. Η θέα της και μόνο ξεπλένει τα μάτια μου, ελαφραίνει την ψυχή μου απ' όλα τα βάσανα και τις δυσκολίες. Μαζί της, δεν υπάρχουν προβλήματα.. Υπάρχει όμως σεβασμός. Σεβασμός στο ανώτερο, στο  τόσο μαγικό που εάν δεν το σεβαστείς μπορεί να σε πάρει μαζί του και να σου αφαιρέσει την ζωή. Η θάλασσα να σου αφαιρεί την ζωή...Δύσκολος θάνατος. Κι όμως, σαν φύγω από αυτόν τον κόσμο, και πετάξω αλλού θα ήταν χαρά μου να φύγω επειδή υποτάχτηκα στα κύματα της, στην οργή της, αν γινόμουν και εγώ ένα κομμάτι από την ατελείωτη ιστορία της, που εάν προσπαθήσει κάποιος να τη αποτυπώσει με λέξεις σε σελίδες κενές, δεν θα το κατάφερνε. Έχει ταξιδέψει τόσο κόσμο, έχει πάρει μαζί της στον βυθό αμέτρητες ψυχές, έχει υποστεί τόσες βίαιες μάχες με τον άνεμο, έχει γίνει ο συνδετικός κρίκος σε τόσες ανακαλύψεις, μας έχει γνωρίσει διαφορετικούς τόπους, μαγικά τοπία, άλλους ανθρώπους, η ιστορία της  ατελείωτη όπως και η ίδια. Ότι και αν γράψω, ότι και να πω για εκείνη δεν αρκεί. Δεν αρκούν σελίδες, δεν αρκούν λόγια για να χωρέσουν όλη αυτή την μαγεία, δεν αρκεί το γήινο. Τα κύματα της, που ξεψυχούν αυτή την στιγμή μπροστά μου χαρίζουν ηρεμία με κουβαλάνε καθώς τελειώνει το μακρύ ταξίδι τους. Ας μου επιτρέψουν αυτά να αποκαλέσω αυτήν που υπηρετούν, αυτή που χωρίς το γαλάζιο της δεν φαντάζομαι της ζωή μου, φίλη μου. Πάντα στάθηκε φίλη στις δύσκολες στιγμές, με άκουγε με προσοχή, έπαιρνε τον πόνο μου μαζί της, εκεί μακριά
και χάριζε στην ψυχή μου μόνο γαλήνη, συναισθήματα γεμάτα ηρεμία και επιθυμία για ζωή. Φίλη μου, λοιπόν, σε ευχαριστώ που υπάρχεις...Σ' αγαπω. 

Και το ποιήμα: