Τελευταίο κείμενο για την φετινή χρονιά.....Και φυσικά φτιαγμένο μόνο για να σας κάνει να
χαμογελάσετε λιγάκι....
Σας ευχαριστώ για την παρέα μας όλους αυτούς τους μήνες, ευχαριστώ για την αγάπη σας και ξέρετε οτι
την ίδια αισθάνομαι κι εγώ....
Σας εύχομαι να περάστε όμορφα, παρέα με φίλους και αγαπημένους και η καινούρια χρονιά να σας φέρει
ότι λαχταράτε, ότι αγαπάτε, οτι σας έλειψε....
Καλές γιορτές!
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ…….
Δεκέμβριος, 10 του μηνός…….
Ορίστε! Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Πώς περνάει έτσι ο καιρός; Ώσπου να γυρίσεις να κοιτάξεις, πάνε οι μέρες, περνάνε οι μήνες και μετά ψάχνεις
να βρεις πού πήγαν τα χρόνια και άκρη δεν βγάζεις! Πρέπει να στολίσω και το δέντρο….Πάλι μόνη μου θα το κάνω….Σιγά μην ενοχληθεί κανείς που
δεν φτάνω τα πάνω κλαδιά και βάζω σκάλα και θα βρεθώ καμιά μέρα σωρό δεμάτι μαζί με το δέντρο και όλα του τα λαμπάκια στο χαλί….
Όσο θυμάμαι τότε που είχα τα παιδιά μικρά και το στολίζαμε όλοι μαζί και ας φώναζα μην μου σπάσουν τις μπάλες, αλλά….στερνή μου γνώση να σ’
είχα πρώτα! Έτσι δεν λένε; Πού να φανταστώ ότι θα ερχόταν μια μέρα που μετά από τρία παιδιά θα έμενα μόνη μου να κρεμάω μπάλες και να μην
έχω κανέναν να διαμαρτύρεται ότι κρέμασα την μπάλα που ήθελε να κρεμάσει αυτός…..Δεν έχει και γούστο βρε παιδί μου έτσι….
Πρέπει να φτιάξω και γλυκά….Θα μου πεις όμως για ποιον; Η μεγάλη, κάνει δίαιτα και τσιρίζει όταν μπαίνει γλυκό στο σπίτι και τα βάζει μαζί μου
που κάνω του κεφαλιού μου και δεν την βοηθάω να κρατήσει την γραμμή της. Η μεσαία δεν τρώει τα γλυκά γενικά και μόνο ο μικρός, αν θα φάει
κανένα μελομακάρονο και θα γκρινιάξει γιατί δεν είναι αρκετά μελωμένα ή γιατί ήθελαν λιγότερο καρύδι….Σε ποιον έμοιασε αυτό το παιδί και θέλει
να έχει άποψη για όλους και για όλα; Θα μου πεις….πολύ θέλει να καταλάβεις; Ίδιος ο πατέρας του!
Γκρινιάρης, ιδιότροπος και ξεροκέφαλος! Έχει ζάχαρο και επιμένει να τρώει γλυκά και επειδή τον κυνηγάω, και κρυφοτρώει και τρώει πολύ!
Μπα…Δεν θα φτιάξω φέτος ούτε μελομακάρονα, ούτε κουραμπιέδες…..Αλλά πάλι….Για το καλό…..Δεν μου πάει να πάρω έτοιμα….να μην μυρίσει και
το σπίτι;
Άδειασε και το σπίτι και δεν το κατάλαβα…..Κάποτε δεν έβρισκα μια στιγμή ησυχία και τώρα από ησυχία άλλο τίποτα….να ξεφωνίσω μου έρχεται, έτσι
για ν’ ακουστεί κάποιος θόρυβος εδώ μέσα…..Η μεγάλη σπουδάζει, θέλει να γίνει γιατρός και τώρα που τελειώνει επιτέλους, τώρα που είπα να πάρω
μια ανάσα, τώρα θέλει να πάει και στο εξωτερικό για να συνεχίσει και για γάμο κουβέντα δεν κάνει, αλλά όταν της είπα εγώ μία κουβέντα γι αυτό
το θέμα, θηρίο έγινε και μου είπε πως δεν το έχει σκοπό να φάει τα νιάτα της πάνω από μια κατσαρόλα! Και τώρα που τα τρώει πάνω από τα
βιβλία, δεν την πειράζει; Έτσι όπως πάει το ράφι, της κάνει νόημα για μόνιμη εγκατάσταση, αλλά αγύριστο κεφάλι και αυτή!
Η μεσαία πάλι, κι αυτή στο πανεπιστήμιο, ονειρεύεται να γίνει οικονομολόγος και να σώσει τη χώρα, λες και δεν έχουμε αρκετούς από δαύτους που
μας κάνουν άνω κάτω, θέλουμε και την διάνοιά της! Με τους τόνους τ’ αγοράζουμε τα βιβλία και χωμένη στην σκόνη τους, τη φάτσα της σπανίως
την βλέπουμε! Ούτε και αυτή την βλέπω να κάνει χαΐρι και προκοπή με κανέναν!
Ο μικρός φέτος πέρασε κι αυτός στο Πανεπιστήμιο….Τέτοια επιτυχία ως οικογένεια! Φωστήρες! Τρεις οι Ιεράρχες και μετά τα παιδιά μου! Αυτός
πέρασε στο Πολυτεχνείο και από τους πρώτους παρακαλώ!
Ο άντρας μου αγόρασε μπλε χάντρα και κρέμασε στην πόρτα γιατί θα μας ματιάσει λέει η γειτονιά που έχουμε τέτοια παιδιά! Εμένα να ρωτήσουν
και μετά να ρίξουν τα μάτια τους επάνω μας! Η κυρία Ελένη στον τρίτο, έχει κιόλας δύο εγγόνια, η Νίτσα στον έκτο τρία και η Άννα στον πρώτο
ετοιμάζεται κι αυτή για το δεύτερο! Όλες αυτές εμένα θα ζηλέψουν που με βλέπω να γερνάω μόνη μου, χωρίς γαμπρούς, χωρίς νύφη και χωρίς
εγγόνια, να κουτουλάω τα ντουβάρια να περάσει η ώρα! Συναντιέμαι με τις κυρίες στο ασανσέρ και αφενός μου πέφτουν τα σάλια που τις βλέπω με
τα μωρά στα καρότσια και αφετέρου μου πέφτουν και τα μούτρα που εγώ αντί για καρότσι με μωρό σπρώχνω το καρότσι της λαϊκής με τα μπρόκολα
και τα κουνουπίδια!
Τις προάλλες είδα σε μια βιτρίνα ένα ωραίο νήμα για μωρουδίστικο ζακετάκι και μόνο τα κλάματα που δεν έβαλα στη μέση του δρόμου! Για ποιον να
πλέξω το ζακετάκι; Έτσι έβγαλα τα μάτια μου τόσα χρόνια να ετοιμάζω τραπεζομάντιλα και πλεκτά πετσετάκια και κεντήματα και τι να τα κάνω που
θα μου τα φάει ο σκώρος; Ποιος να τα χρησιμοποιήσει; Η....γιατρός ή η οικονομολόγος; Για τον μικρό τι να πω; Μικρός είναι ακόμα, δεν μπορώ
να μιλήσω…..Οι άλλες όμως οι δύο….έτσι μου έρχεται να τις πιάσω από το μαλλί και να θυμηθώ τα νιάτα μου….μαύρες θα τις κάνω! Ποιος είναι ο
προορισμός της γυναίκας; Δεν λέω….να σπουδάσουν….να πάρουν ένα χαρτί για την κακιά την ώρα….αλλά να πάρουν κι έναν άντρα για την ώρα την
καλή, να πω κι εγώ δόξα τον Θεό!
Έχω και εκείνον τον άντρα μου….τίποτα δεν καταλαβαίνει!
- Δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους! Μου λέει.
Αυτό είναι το τροπάριο…..το γνωστό….Τι να του πω; Ότι και ο μανάβης μας το ίδιο έλεγε για κάτι μπανάνες που είχε πάρει σε τιμή προσφοράς από
έναν χονδρέμπορο και όλο το ανέβαλε να τις βγάλει για πούλημα, αλλά η ώρα τους ήρθε και πέρασε και ένα πρωί οι μπανάνες είχαν γίνει
κατάμαυρες και τις πέταξε όλες! Πόσο μάλλον οι κόρες μας! Ως που να γυρίσεις να κοιτάξεις περνούν τα χρόνια και ότι θέλουν ας λένε οι
προοδευτικοί, εγώ ξέρω ότι τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται νωρίς! Έπειτα είναι και το άλλο….Άμα θέλουν και την καριέρα τους, πρέπει να
κάνουν εγκαίρως οικογένεια για να μπορέσω κι εγώ να τις βοηθήσω! Να κρατήσω τα παιδιά τους! Άμα περάσει κι εμένα η…..ώρα μου, θα θέλω
εγώ κοίταγμα!
Δεκέμβριος, 14 του μηνός…..
Κάτι δεν μ’ αρέσει, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό….Εκείνη η μεγάλη, δεν μου φαίνεται σόι….Όλο αφηρημένη την βλέπω, πολύ σκεφτική…..Άσε η
συμπεριφορά της…. Εκεί που την βλέπω και γελάει εκεί είναι όλο νεύρα και την πληρώνω φυσικά εγώ….ποιος άλλος; Εχτές το βράδυ βγήκε και
γύρισε αργά, αλλά εγώ την κατάλαβα, γιατί δεν είχα ύπνο…. Κλείστηκε στο δωμάτιό της και μετά από λίγο πήγε και η άλλη και όλο ψιθυρίσματα άκουγα…..
Τι κακό κι αυτό με τα παιδιά μου; Ειδικά οι δύο μου οι κόρες, έτσι ήταν από μικρές! Και σ’ αυτό ακόμα, κόντρα στα συνηθισμένα πήγαμε! Άλλες
αδελφές σκοτώνονται, εμφύλιος μέσα στο σπίτι, αυτές από τότε που άρχισαν να μεγαλώνουν ένα κόμμα κάνανε, κι αυτό εναντίον μου φυσικά!
Αντί να βγάζουν η μία τα μαλλιά της άλλης, όπως όλα τα φυσιολογικά αδέλφια, αυτές το μόνο που έβγαζαν, ήταν όλα τους τα εσώψυχα και εμένα
πάντα απ’ έξω! Κουβέντα δεν τους έπαιρνες! Μαζί οργάνωναν τις σκανταλιές, μαζί τα παιχνίδια και όταν τιμωρούσα τη μια καθόταν και η άλλη μαζί
για να της κάνει παρέα! Και να έχω και τον άντρα μου να καμαρώνει!
- Μπράβο βρε γυναίκα, μου είπε μια φορά. Ωραία τα μεγάλωσες τα κορίτσια μας! Κοίτα τες! Ενωμένες και αγαπημένες!
Τι να του πω; Πως εγώ καμία ανάμιξη δεν είχα στα πεπραγμένα; Για να είμαι ειλικρινής ντράπηκα και δέχτηκα τα εύσημα χωρίς να τ’ αξίζω!
Εγώ άλλα θυμόμουν! Με την αδελφή μου κάθε δις και τρις το χύναμε το αδελφικό το αίμα και η συχωρεμένη η μάνα μου, τραβούσε τα μαλλιά της
όταν δεν τραβούσε τα δικά μας για να μας συνετίσει! Ότι είχα εγώ το ήθελε η Μαίρη και ότι είχε η Μαίρη το ζητούσα εγώ!
Μια φορά θέλαμε και τον ίδιο άντρα και εκεί ήταν η τραγωδία μέσα στο σπίτι! Τρεις μήνες κάναμε να μιλήσουμε και μόνο όταν εκείνος διάλεξε μια
άλλη, ησυχάσαμε και αυτή τη φορά ενωθήκαμε εναντίον της….άλλης!
Ευτυχώς τους άντρες μας τους βρήκαμε μαζί…Φίλοι ήταν, συνέταιροι ήταν στο κατάστημα με τα υδραυλικά απέναντι από το σπίτι μας και έτσι
πήγε χαμένος ένας ακόμα υποψήφιος εμφύλιος….. Αλλά τώρα που τα θυμάμαι….όχι! Δεν τον αποφύγαμε και αιτία ήταν οι πεθερές μας! Βέβαια!
Ξεχνιούνται τέτοιες κωμικοτραγικές καταστάσεις; Η πεθερά της Μαίρης, προτιμούσε εμένα και η δική μου ήθελε την Μαίρη! Να θέλεις ν’ αγιάσεις
που λένε…. Θυμάμαι ο άντρας μου πέρασε μαρτύρια και μαρτύρια από την πεθερά μου για να με αφήσει και να πάρει τη Μαίρη και ο γαμπρός μου ο
καημένος, απείλησε με μετανάστευση για να τον αφήσει η μάνα του ήσυχο που του τριβέλιζε το μυαλό ότι είχε διαλέξει την λάθος αδελφή!
Τότε ήταν που είχαμε πολλούς καυγάδες με την Μαίρη, μέχρι που οι άντρες μας πάτησαν πόδι και ηρεμήσαμε κάπως……Αλλά αυτό με τις κόρες μου,
είναι άλλο πράγμα…..Κοίτα τώρα! Αφαιρέθηκα και παραλίγο να μου καούν οι κουραμπιέδες!
Δεκέμβριος, 18 του μηνός.
Μεγάλη επιτυχία είχαν τα γλυκά μου φέτος και το ‘χω για γούρι. Μόνο που παραλίγο θα μου έπεφτε η πιατέλα από τα χέρια πριν προλάβω να την
ακουμπήσω στον μπουφέ και αιτία ήταν αυτή η μεγάλη πάλι.Μπήκε στο σαλόνι, είδε τα γλυκά και τι γυρίζει και μου λέει το παλιοκόριτσο;
- Αυτά είναι όλα κι όλα; Λίγα δεν είναι;
Τι να της πω; Πολλά θα είχα να της πω, αλλά είπα να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας χρονιάρες μέρες και απάντησα ήρεμα:
- Ποιος να τα φάει τα περισσότερα κορίτσι μου;
- Ε, δεν ξέρεις….Μπορεί να έχουμε κόσμο…Πάντως εγώ σου προτείνω να φτιάξεις και άλλα!
Έμεινα με την πιατέλα στα χέρια και δεν φτάνει η μία, σε λίγο να και η άλλη:
- Μαμά….φέτος λίγα τα βλέπω τα γλυκά! Τι σ’ έπιασε και τσιγκουνεύτηκες;
Δεν κρατήθηκα.
- Δεν μου λες; Βαλθήκατε και εσύ και η αδελφή σου να με τρελάνετε Χριστουγεννιάτικα; Τι να τα κάνω τα περισσότερα γλυκά; Κάθε
χρόνο φτιάχνω και μετά τα πετάω! Τόσα είναι λοιπόν και σε όποιον αρέσουν! Αν σας φαίνονται λίγα, να πάτε να πάρετε και από
το ζαχαροπλαστείο! Κλέφτες θα γίνουν οι ζαχαροπλάστες;
- Καλά, πώς κάνεις έτσι; Εγώ μια κουβέντα είπα για να μην ντροπιαστείς μπροστά σε ξένους ανθρώπους!
- Ποιους ξένους βρε κορίτσι μου, θα με τρελάνετε; Ποιος θα έρθει; Άντε το πολύ-πολύ να μαζευτούμε με την θεία σου και τα παιδιά! Ούτε
αυτοί τρώνε πολλά γλυκά!
Αντί να μου απαντήσει, το μικρό μου τέρας, ανασήκωσε όλο μυστήριο τους ώμους, έκανε μεταβολή, με άφησε εμένα να στέκομαι σαν το είδωλο με
την πιατέλα στα χέρια και μετά την άκουσα που γελούσε μέσα στο δωμάτιο μαζί με την μεγάλη! Ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου, άρχισαν τα μηνίγγια
μου να κτυπούν σαν ταμπούρλα, αλλά είπα ότι δεν θα τους δώσω την χαρά ότι κατάφεραν να με βγάλουν από την μέση! Τέρατα! Κάνε παιδιά να
δεις καλό! Και δεν έχω να τις καταραστώ να τα βρουν στα παιδιά τους όσα μου κάνουν, γιατί τα είπαμε: Αυτές και το ράφι, συγκάτοικοι στην τρέλα!
Τρέλα μου ήρθε, όταν είδα τον άντρα μου να καταφθάνει με τρεις τσάντες γεμάτες ποτά και ξηρούς καρπούς και σοκολατάκια και μπατόν σαλέ.
- Τι είναι όλα αυτά Χριστιανέ μου; Πάρτι θα κάνουμε; τον ρώτησα.
- Ε, βρε γυναίκα, Χριστούγεννα έρχονται, να μην πάρω πέντε πραγματάκια για το σπίτι;
- Αυτά δεν είναι πέντε πραγματάκια! Είναι τρεις σακούλες!
- Και σένα τι σε πειράζει; Έπειτα δεν λένε για τον καλό σύζυγο ότι πρέπει να είναι κουβαλητής;
- Και το θυμήθηκες μετά από τριάντα χρόνια να γίνεις;
- Γιατί το λες τώρα αυτό; Έχεις παράπονο από μένα; Δεν ήμουν καλός νοικοκύρης; Δεν έφερνα πάντα στο σπίτι όλα τ’ απαραίτητα;
- Και είπες πια να προχωρήσεις και στα περιττά;
- Τώρα γιατί γκρινιάζεις και μου χαλάς την διάθεση;
- Μα ποιος θα τα φάει όλα αυτά;
- Εμείς….ο κόσμος….
- Α! Όλα κι όλα! Μέχρι εδώ! Φτιάχνω γλυκά και οι κόρες σου θεωρούν ότι είναι λίγα, γιατί μπορεί να έρθει κόσμος! Κουβαλάς μια κάβα
ολόκληρη και λες κι εσύ ότι μπορεί να έρθει κόσμος! Θα μου εξηγήσετε ή θα βάλω τις φωνές;
- Τι να τις βάλεις καλή μου γυναίκα που ήδη τις έβαλες και χαλάς τον κόσμο!
- Τίποτα δεν είδες ακόμα! Λέγε τι συμβαίνει!
- Εγώ θα σου το πω;
- Γιατί θέλεις να φέρεις άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα;
- Έτσι λέω…
Όταν εμφανίστηκαν οι δύο οι σουσουράδες κατάλαβα πως επρόκειτο για συνομωσία και δεν είχα κι ένα ηρεμιστικό για την κακιά την ώρα…..
- Σταθείτε να καθίσω! Πρόλαβα να πω….
- Δεν είναι τίποτα κακό, καλέ μαμά! Διαμαρτυρήθηκε εκείνη η μικρή, που αν την πιάσω στα χέρια μου όλο της το μαλλί θα γίνει γέμισμα
για μαξιλάρι!
- Δεν είναι κακό; Για λέγετε να κρίνω μόνη μου!
- Απλώς θέλουμε να σε ρωτήσουμε τι θα κάνεις αύριο το βράδυ…..συνέχισε ο μικρός σατανάς.
- Σαν τι να κάνω δηλαδή;
- Αν θα είσαι σπίτι!
- Και πού να πάω; Με ξέρεις να γυρνάω;
- Ωραία! Ανέλαβε η μεγάλη. Αφού θα είσαι σπίτι, ετοίμασε κανένα φαγητό της προκοπής, γιατί θα έρθει ο Κώστας με τους δικούς του για να
με ζητήσουν! Παντρεύομαι!
Εκεί μπροστά μου έπεσε ο κεραυνός και με βρήκε κατακέφαλα που λένε! Αφού είπα, κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται όσοι παθαίνουν εγκεφαλικό……
Και αυτά τα τέρατα, μαζί και ο άντρας μου, δεν τον εξαιρώ, να με κοιτάζουν χαμογελώντας!
- Τι είπες μόλις τώρα; ρώτησα για ν’ αποφύγω τις παρανοήσεις.
- Είπα ότι σε δύο μήνες το πολύ παντρεύομαι! Επανέλαβε καθαρά η κόρη μου.
- Και πώς το αποφάσισες έτσι ξαφνικά; Εσύ κουβέντα δεν ήθελες ν’ ακούσεις για γάμο!
Ο εγκέφαλος μου ήταν τελικά μια χαρά, είχε περάσει αλώβητος την δοκιμασία και λειτουργούσε. Γιατί όμως είχε πέσει τέτοια σιγή; Γιατί κοίταζε ο
ένας τον άλλον , αλλά κανείς δεν έλεγε τίποτα;
- Τώρα ποιος θα μιλήσει, γιατί εμένα στέγνωσε το στόμα μου! Δήλωσε η ένοχη και ανέλαβε η μικρή.
- Άσε! Θα το πω εγώ! Δήλωσε.
- Με τρόπο! Την προειδοποίησε ο άντρας μου και εκεί ήταν που μου ήρθε πάλι ένα μούδιασμα.
- Τι συμβαίνει; ξεφώνισα. Τι είναι αυτά τα συνωμοτικά;
- Έλα καλέ μαμά! Διαμαρτυρήθηκε εκείνη η μικρή η τσούχτρα. Πώς κάνεις έτσι; Απλά η αδελφή μου παντρεύεται τόσο γρήγορα γιατί είναι ήδη
δύο μηνών έγκυος!
Σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα γιατί πόσα ν’ αντέξω η δόλια μάνα;
- Τι…τι είπες; Είχα μια εμμονή στην επανάληψη!
- Ναι, πες μας τώρα ότι δεν σ’ άρεσε! Θέλησε να μου βγει και από πάνω η μικρή….Αλλά πάντα έτσι ήταν αυτό το παιδί. Έκανε ότι έκανε, έλεγε
ότι έλεγε και μετά ζητούσε και τα ρέστα! …Εσύ δεν ζητούσες επίμονα γαμπρούς και εγγόνια; Ε, ορίστε! Σου ήρθαν πακέτο!
- Ναι! Βάλτε μου και τις φωνές τώρα! Πήρα να συνέρχομαι εγώ. Και γιατί τα μαθαίνω τελευταία όλα αυτά; Γιατί δεν μου είπατε τίποτα τόσο
καιρό; Κι έπειτα ποιος είναι αυτός ο Κώστας; Τι είναι αυτός ο Κώστας; Πού και πώς τον γνώρισε αυτόν τον Κώστα; Επίθετο δεν έχει;
Δεκέμβριος, 22 του μηνός……
Πάντα κάποιος πληρώνει τις τρέλες των άλλων, είναι αποδεδειγμένο….τώρα γιατί σ’ αυτήν την οικογένεια αυτό το….προνόμιο το έχω εγώ, ποτέ δεν
το κατάλαβα! Ακόμα αναρωτιέμαι πώς πρόλαβα μέσα σε μια μέρα, να ετοιμαστώ για να δεχτώ γαμπρό και συμπεθέρους…..Και δεν ήταν αυτό το
χειρότερο! Το χειρότερο ήταν που δεν είχα να πω κουβέντα για την εκλογή της κόρης μου! Αν μου λέγανε πριν μια εβδομάδα, ότι η κόρη μου που
την είχα για πολύ…..στυφή και στεγνή….εντάξει παιδί μου είναι, αλλά εγώ σαν μάνα, τα ελαττώματά της, τα ξέρω καλύτερα! Αν μου λέγανε λοιπόν
πως αυτή η κοπέλα θα μου έφερνε όχι απλώς έναν γαμπρό, αλλά και τέτοιο γαμπρό, κατευθείαν στον ψυχίατρο θα τους έστελνα όλους!
Η αλήθεια είναι, ότι ήμουν πολύ επιφυλακτική για το κελεπούρι της κόρης μου, αλλά ήμουν επίσης αποφασισμένη να κάνω τα πικρά γλυκά, μιας και
υπήρχε στη μέση και η εγκυμοσύνη….Αυτό τώρα που το πας; Από κει που δεν είχα τίποτα, να ο γάμος, στο δρόμο και το εγγόνι!
Ήρθε ο γαμπρός και εκεί ήταν η πρώτη έκπληξη. Όμορφος, ψηλός και πολύ κύριος….Γιατρός παρακαλώ, οδοντίατρος! Έτσι τον γνώρισε η προκομμένη
μου! Το δόντι της πήγε να φτιάξει. Έφτιαξε το ένα και μετά άρχισε να την πονάει το….άλλο δόντι και μαζί και το δόντι του οδοντίατρου! Τα
μπλέξανε και ορίστε το αποτέλεσμα….Κι εγώ τόσο καιρό να χτυπιέμαι ότι πρέπει να παντρευτεί! Πού να ήξερα ότι χρειαζόταν ένας πονόδοντος για
να βάλει μυαλό η κόρη μου! Που να φανταστώ ότι ο έρωτας θα έστελνε στους πέντε ανέμους τα εξωτερικά και τα μεταπτυχιακά και όλες τις
παλαβομάρες της κυρίας κόρης μου;
Οι γονείς του, οι συμπέθεροι που λένε, τι να σας πω; Άρχοντες! Και επιπλέον ξετρελαμένοι που ο γιος τους είχε βρει μια τέτοια κοπέλα!
Στην αρχή, όταν άρχισαν ν’ απαριθμούν τα άγνωστα σε μένα προσόντα της, μπερδεύτηκα, νόμισα ότι μιλούσαν γι άλλη, αλλά μετά κατάλαβα πως το
δικό μου το βλαστάρι τους είχε μαγέψει…. Όλα της τα έβρισκαν καταπληκτικά και το γεγονός ότι τους ετοίμαζε εγγόνι, ήταν αυτό που τους είχε
εντελώς απογειώσει…..Εδώ που τα λέμε, σ’ αυτό το τελευταίο, τους καταλάβαινα, γιατί είχα κι εγώ τον καημό μου…..
Ο αρραβώνας θα γίνει ανήμερα την Πρωτοχρονιά μου είπαν, σε κλειστό κύκλο και ο γάμος στα μέσα του Φλεβάρη…..Όλα κανονισμένα τα είχε το
ζευγάρι και απλώς μας τ’ ανακοίνωσαν! Μέχρι έτοιμο σπίτι είχε ο γαμπρός μου και ήταν και κοντά μας. Δεν είχα λόγο για τίποτα και αυτό για να
είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε, αλλά εκεί που ετοιμάστηκα να δείξω λίγο ότι είμαι πεθερά, με κόλλησε στον τοίχο το παλιόπαιδο!
- Μόνο ξέρετε……μου είπε πολύ δειλά και ευγενικά, θα χρειαστούμε την βοήθειά σας!
- Σαν τι βοήθεια μπορώ να σας δώσω εγώ; Εσείς απ’ ότι ακούω, δεν αφήσατε και τίποτα! Όλα κανονισμένα τα έχετε! Έριξα την σπόντα μου…..
- Ναι, αλλά όταν γεννηθεί το μωρό, πρέπει κάποιος να το κρατήσει! Εμείς θα δουλεύουμε, η μητέρα μου έχει το μαγαζί της…..ο κλήρος πέφτει
σε σας! Τι λέτε; Θα δεχτείτε;
Χρόνια είχα να κλάψω και τα κατάφερε ο γαμπρός μου να με κάνει να βάλω τα κλάματα, ακόμα δεν τον ήξερα! Τι χαρά ήταν αυτή Παναγία μου; Όλα
μου τα όνειρα είχαν γίνει επιτέλους πραγματικότητα! Τέρμα πια το καρότσι με τα κουνουπίδια και τα μπρόκολα! Τώρα θα έσπρωχνα και εγώ καρότσι
με μωρό! Τώρα θα γέμιζε και το δικό μου σπίτι ξανά με μωρουδιακά και παιδικές φωνούλες και θα μοσχομύριζε ταλκ και παιδικές κρέμες! Θα
έπλεκα κι εγώ ζακετάκια, θα πήγαινα κι εγώ σε παιδικές χαρές, θα έλεγα παραμύθια και μετά το βράδυ, θα γκρίνιαζα με την ησυχία μου ότι
ήμουν κουρασμένη!Το ‘λέγα όμως εγώ! Ακόμα κι όταν γκρίνιαζα, σε μια άκρη του μυαλού μου, είχα πάντα φυλαγμένη την ελπίδα μου!
Κάθε φορά που μ’ έπιανε το παράπονο, έλεγα…..
« Δεν μπορεί!......Θα στρώσει!...»