Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΙΛΟΤΟΣ του Χρήστου Φασούλα (Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ)
Ξεκίνησα ανάποδα διαβάζοντας πρώτα το "Με λένε Μοίρα" και αφού μου άρεσε εκείνο, πήρα να διαβάσω και το πρώτο του.
Ο Χάρης, πέφτοντας από τον δωδέκατο όροφο του κτηρίου όπου εργάζεται, αφήνεται σε μια αναδρομή στην σαραντάχρονη ζωή του, στις επιλογές του, συναισθηματικές και εργασιακές. Η Αλίκη, η Λίνα, η Γωγώ, η Χριστίνα και τόσες άλλες. Ναι, ο Χάρης δεν υπήρξε όπως λένε "μονογαμικός". Το αντίθετο. Για κείνον ήταν τρόπαια, που έπρεπε να συλλέξη. Ήταν άντρας με πάθη και πάθος....
Μπορεί να διαφωνήσετε με τις επιλογές του ήρωα, όπως κι εγώ. Σαν γυναίκα, δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ο Χάρης αντιπροσωπεύει οτι απεχθάνομαι σ' έναν άντρα. Αν συναντούσα κάποιον σαν αυτόν πιθανότατα θα του έφερνα στο κεφάλι, ότι μου βρισκόταν πρόχειρο. Και διαβάζοντας το βιβλίο, κρατήθηκα πολλές φορές να μην τηλεωνήσω στον Χρήστο και να του τα "ψάλλω" ένα χεράκι! Σ' ένα πράγμα όμως δεν θα διαφωνήσω με τον ταλαντούχο συγγραφέα: Στον τρόπο γραφής του που θεωρώ ξεκούραστο, το χιούμορ του με κάνει να χαμογελώ και τέλος στο ευρυματικό του θέματος! Αν είστε άντρας διαβάστε το, είμαι σίγουρη οτι θα το απολαύσετε, αν είστε γυναίκα διαβάστε τοκαι εσείς. Ίσως διδαχθε'ιτε πολλά για τον αντρικό τρόπο σκέψης!
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ της Χρύσας Δημουλίδου (Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗΣ)
Το βιβλίο δεν το αγόρασα, μου το δάνεισε μια φίλη, πλέκοντας το εγκώμιο με τόση θέρμη, που υπέκυψα. Η ιστορία μια κοπέλας που γεννιέται σ' ένα νησί χωρίς στον ήλιο μοίρα και όταν μένει ορφανή, με τ' αδέλφια της να έχουν δοθεί για υιοθεσία, φεύγει από κει για να καταλήξει υπηρέτρια στην Αθήνα. Μετά από πολλές περιπέτειες θα καταλήξει από τα χέρια ενός επιτήδειου στην Τρούμπα να εκδίδεται, πριν καταφέρει να γίνει ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής. Η κόρη της, καρπός του έρωτά της με τον εκμαυλιστή της, δεν θα μάθει ποτέ την ιστορία της μητέρας της και όταν εκέινη μεγαλώσει και παντρευτεί, η πρώην ιερόδουλος θα γίνει ευηπόληπτη κυρία και θα μείνει με την κόρη της στην Καστοριά, όπου την περιμένουν νέες περιπέτειες αφού η εγγονή της θα ερωτευθεί τον γιό του πρώην προστάτη της και...και...και....
Ένα πολύ μεγάλο βιβλίο που θα μπορούσε να είναι συρραφή πολλών γνωστών ελληνικών ταινιών, από αυτές που όλοι κάποτε αρνηθήκαμε αλλά όλοι παρακολουθήσαμε, ίσως γι' αυτό και είναι τόσο ευανάγνωστο, αλλά δεν χρειαζόταν να είναι τόσο πολυσέλιδο. Δεν ήταν ανάγκη να φτάσουμε την ηρωίδα μέχρι και στον θάνατο για να την αφήσουμε επιτέλους στην ησυχία της, για να μην πω οτι για μια στιγμή ανησύχησα μήπως η συγγραφέας συνεχίσει και μας εξιστορήσει και τη ζωή της εγγονής της ηρωίδας! Δεν λέω οτι ήταν άσχημο ή κακογραμμένο, παρ' όλο που διαφωνώ με την αθυροστομία της κ. Δημουλίδου, απλώς λέω οτι με κούρασε....
ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ της Λείας Βιτάλη (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ)
Εδώ νομίζω οτι χρειάζεται υπόκλιση σε μια μεγάλη κυρία της λογοτεχνίας. Το χρονικό της πτώσης της Κω/πολης, μέσα από τις περιπέτειες της οικογένειας του Λουκά Νοταρά. Ο μικρότερος γιος του, ο Ιάκωβος Νοταράς, θα καταλήξει στα χ'έρια του Μωάμεθ του Πορθητή και η οικογένεια θα διαλυθεί. Οι κόρες και η γυναίκα του θα φυγαδευτούν στην Βενετία, οι γιοί του θα σκοτωθούν στην μάχη και ο Ιάκωβος είναι αυτός που έχει την χειρότερη μοίρα. Τα βήματά του τα παρακολουθούμε χάρη στις τηλεπαθητικές ικανότητες της μικρής του αδελφής, της Ιουστίνης που τον λατρεύει. Ένα πανέμορφο πλάσμα ο Ιάκωβος με μια τραγική μοίρα να τον έχει δεμένο με προαποφισμένο το κακό που θα πέσει επάνω του. Παράλληλα ο αναγνώστης ζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα τις τελευταίες στιγμές της Πόλης με περιγραφές που κόβουν την ανάσα.
Θα ήταν εντελώς άπρεπο να κρίνω εγώ αυτό το βιβλίο όπως δεν το έκανα για κανένα άλλο. Την γνώμη μου σαν αναγνώστρια λέω και για την Ιερή Παγίδα, δυσκολεύομαι. Είναι από τα βιβλία που αφού τα κλείσεις, αρνείσαι να ' αφήσεις ή μάλλον είναι πάνω από τις δυνάμεις σου να το κάνεις. Το κουβαλάς μαζί σου μαζί με το μπαρούτι στην οσμή σου, μαζί με τις τραγικές εικόνες της Άλωσης και όταν φτάνεις στην κορύφωση του δράματος, στον ευνουχισμό του Ιάκωβου, δεν έχεις πια ανάσα....Ότι κι αν κάνετε, ότι κι αν έχετε αποφασίσει να διαβάσετε μετά το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε, αφήστε το και πάρτε στα χέρια σας την Ιερή Παγίδα. Αφεθήτε στη σαγήνη του και όταν το τελειώστε δεν μπορεί να αισθανθείτε τόσο γεμάτοι όσο κι εγώ.....