Όσο κι αν σας φανεί απίστευτο, αυτό το ποιήμα γράφτηκε από τον Περικλή που μας έχει συνηθίσει σε πολύ δυνατά κείμενα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο, πιο δυνατό και πιο οδυνηρό. Καθένας από σας, ας σκεφτεί οτι είναι εκείνος που λέει αυτά τα λόγια σε κάποιον αγαπημένο που έφυγε για το μακρύ ταξίδι και άφησε πίσω του ανοιχτούς λογαριασμούς: Λόγια που δεν ειπώθηκαν, συναισθήματα που χάθηκαν στα κανάλια της ψυχής και δεν βγήκαν ποτέ στην επιφάνεια......Ευχαριστώ Περικλή.

Ανάμεσά μας ταξιδεύει η σιωπή, σ' ενός τσιγάρου τον καπνό.

Να ταλαντεύεται, βάρκα που δέθηκε από καιρό  σ' εν' ακρογιάλι.

Να μου γελάς μέσα από τη θαμπή κορνίζα των καιρών,

κι απέναντι σου να κυλούν τα λόγια μου ποτάμια,

βρέχει δάκρυα.

Ζήσαμε χρόνια στη σιωπή του τυπικού:

« Είσαι καλά;»

«Χρόνια πολλά!»

«Φεύγουμε τωρα,γειά  σου....»

Μπήκαμε στη ροη του τυπικού, σπάνια βλεπόμασταν,

δεμένοι με άρρηκτους δεσμους, του αίματος.

Ζήσαμε χρόνια μακριά, αρκούσαν προεξοφλημένες απαντήσεις

για καίρια ερωτήματα.

Με τον καιρό, μας έφεραν κοντά οι μη ανατρεπόμενες απουσίες

του μεγάλου ταξιδιού.

Μες στην κορνίζα σου να μου γελάς, η θέση σου που σου αξίζει,

περίοπτη μες στο σαλόνι.

Ανάμεσα μας τώρα πια, η σιωπή του αιώνιου

και οι πορείες του καπνού να με ταξιδεύουν.

να χεις αιώνια τώρα πια το γέλιο σου, κι εγώ την ενοχή,

δεν σε θυμάμαι να γελάς, ποτέ δεν ρώτησα ,κι είναι οι λέξεις τόσο απλές!

Την ενοχή του μη αιρετού αγνώστου που φύτρωσε ανάμεσα μας.

Όσα δεν είπαμε είναι που με πονανε πια, αυτά που κάνουν το κενό της αιωνίου απουσίας σου ανυπέρβλητο.

Εμείς, οι με δεσμούς του αίματος δεμένοι ζήσαμε άγνωστοι,

κι όταν χωρίσαμε, η αδιάφορη σιωπή του παρελθόντος

βαφτίστηκε τύψη, για όσα δεν είπαμε ποτέ -κι ήταν πολλά-

που αγαπιόμασταν πολύ, κι ήμασταν ξένοι

-σχεδόν-.