ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ, του Γιώργου Πολυράκη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)
Πριν δύο χρόνια, το πρώτο βιβλίο του Πολυράκη που διάβασα ήταν οι ΜΑΚΡΙΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ. Ωραίο, καλογραμμένο, αλλά και με πολλές δόσεις ιστορίας που μου καθυστερούσαν την εξέλιξη του μύθου και κουράστηκα λίγο. Φέτος ξεκίνησα να διαβάσω τις ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ, προετοιμασμένη για κάτι ανάλογο, αλλά έκανα λάθος....
Ο Ιωάννης Νοταράς, φυγαδεύει τον γιο του Νικηφόρο στην Ενετοκρατούμενη Κέρκυρα, για να μην τον παραδώσει στον σουλτάνο Σουλεϊμάν προκειμένου εκείνος να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Βρισκόμαστε στην Κων/πολη του 1536. Ο Ιωνάννης Νοταράς, στραγγαλίζεται, αλλά αμέσως μετά η Κόλαση ανοίγει τις πύλες της για τα άλλα δύο μέλη της οικογένειάς του. Η γυναίκα του Ισμήνη και η κόρη του Θεοδώρα, πέφτουν στα χέρια του Σουλτάνου που θα ξεσπάσει την οργή του πάνω τους. Η Ισμληνη θα βασανιστεί σκληρά και απάνθρωπα και θα διαταχθεί η θανάτωσή της με πνιγμό, ενώ η μικρή Θεοδώρα θα καταλήξη στο χαρέμι. Η Ισμήνη, χάρη στην Χουρέμ, γυναίκα του Σουλειμάν, θα σωθεί, αλλά η Θεοδώρα θα ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο χαρέμι, γεννώντας μάλιστα και την κόρη του Σουλτάνου. Δίπλα της θα βρίσκεται πάντα ένας ευνούχος, ο ΑΛεχάντρο που θα την ερωτευθεί παράφορα και θα της μείνει πιστός.
Ο Νικηφόρος, στην Κέρκυρα θα ζήσει ελεύθερος μεν, αλλά σαν ποπολάρος, εργάτης στα κτήματα του Μαυρογένη και θα δώσει την δική του μάχη επιβίωσης. Μια οικογένεια σκορπισμένη, ζωές διαλυμένες, να πληρώνουν ένα τίμημα που η μοίρα είχε αναίτια απαιτήσει.
Συγκλονιστική ιστορία, συγκλονιστική γραφή, λυρισμός και ρομαντισμός, συναντούν εύστοχα την σκληρότητα, την κτηνωδία και τα πάθη, για να παίξουν παιχνίδια εξουσίας αλλά και αγάπης. Ο ευνούχος Αλεχάντρο φιγούρα τραγική με μοίρα τραγικότερη και ανησυχίες μιας ερωτευμένης καρδιάς που δεν υπάρχει μαρτύριο που δεν έχει περάσει.
Γράφω, ενώ με χωρίζουν μόλις λίγες ώρες από τη στιγμή που έκλεισα το βιβλίο, χωρίς να μπορώ όμως να αποχωριστώ τους ήρωες, χωρίς το μυαλό μου να είναι ελεύθερο από την παρουσία τους και η ψυχή μου από τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν.
Ομολογώ οτι δεν περίμενα τέτοιο βίβλιο, παρ' ότι γνωρίζω καλά το ταλέντο του κυρίου Πολυράκη και την δύναμη της πένας του. Με κράτησε γερά δεμένη αυτό το βιβλίο στη γοητεία του, μου έδωσε γνώσεις ιστορικής αλήθειας και έπλεξε τον μύθο του σε πραγματικά γεγονότα με πραγματική τέχνη. Οι λεπτομέρειες για την αυλή του Σουλτάνου και τα όσα γίνονταν στα χαρέμια δεν κουράζουν, είναι απαραίτητες για να μπει ο αναγνώστης στο κλίμα και να δικαιολογήσει τις κινήσεις των ηρώων. Φυσικά δεν ήταν λίγες οι φορές που πραγματικά με συγκλόνισαν τα βασανιστήρια, διότι η περιγραφική δεινότητα του κ. Πολυράκη, έστεινε ολοζώντανα τα περιστατικά μπροστά μου.
Θερμά συγχαρητήρια για ένα υπέροχο βιβλίο....