Ένα ακόμα βιβλίο που οι ώρες σ’ ένα αεροπλάνο μου έδωσαν τον χρόνο να διαβάσω. Ξέρετε πολλές φορές συμβαίνει να μην έχεις διαβάσει κανένα βιβλίο ενός συγγραφέα και όταν τον γνωρίσεις σου γεννιέται η επιθυμία να γνωριστείς με την κατάθεση της ψυχής του. Άλλες φορές βέβαια, ακριβώς αυτή η γνωριμία, σε αποτρέπει από το να διαβάσεις το πόνημα κάποιου που δεν «πήρες με καλό μάτι». Με την Ιουστίνη συνέβη το πρώτο. Την γνώρισα στην έκθεση της Θεσσαλονίκης τον Μάιο. Ζωντανή γυναίκα, λαμπερό βλέμμα και λόγος με συνέχεια, συνέπεια (και ενίοτε ζημιάρικος!).
Πήρα λοιπόν ένα βιβλίο της. Στην τύχη… Πού να ήξερα τι με περίμενε…. Πού να ήξερα σε τι γλυκό νερό θα βυθιζόμουν….
«Ψηλά τακούνια για πάντα» λοιπόν.
Έξι κορίτσια μεγαλώνουν στο νησί τους και στην αποφοίτηση, στην άνοιξη των δέκα οκτώ τους χρόνων υπόσχονται να ξαναβρεθούν «στην στροφή για τα σαράντα». Η Τζούλη την ίδια μέρα θα βρει τον πατέρα της στην μπανιέρα, πνιγμένο στο αίμα του. Κανείς δεν καταλαβαίνει τα αίτια της αυτοκτονίας, αλλά ο γιατρός θα συστήσει αλλαγή περιβάλλοντος για την βαθιά πληγωμένη κοπέλα και η μητέρα της θα την στείλει στον Καναδά. Εκεί η Τζούλη θα μεγαλώσει προσπαθώντας να δαμάσει τους δαίμονες που της προκάλεσε η αναίτια αυτοκτονία του πατέρα που λάτρευε. Παράλληλα παρακολουθούμε την ζωή των άλλων πέντε κοριτσιών, την προσπάθειά τους ν’ αγγίξουν τα όνειρα που έκαναν παιδιά. Κι εκεί, λίγο πριν τα σαράντα, θα λάβουν μια πρόσκληση κι ένα αεροπορικό εισιτήριο από την φίλη που έφυγε, αλλά δεν ξεχάστηκε. Η Τζούλη τους καλεί στα γενέθλιά της στον Καναδά και κει οι έξι φίλες θα βρεθούν μετά από 22 χρόνια για μια αποτίμηση της ζωής τους με ότι αυτό συνεπάγεται.
Από το εξώφυλλο αντιγράφω:
« Τελικά η φιλία των γυναικών γεννιέται τα χρόνια της ανιδιοτέλειας, φουντώνει νε την άνθηση των ορμονών, υποσιτίζεται τον καιρό του έρωτα, ανασταίνεται μετά το γάμο, αναβιώνει με την ωριμότητα. Δεν ξεχνιέται ποτέ όμως σαν το ποδήλατο και το κολύμπι!»
Δεν έχω λόγια να μιλήσω γι αυτό το βιβλίο και όσοι με ξέρετε, κατανοείτε ότι μιλάω από καρδιάς. Βαθιά τομή, λεπτή και ευαίσθητη στην γυναικεία ψυχολογία αυτό το βιβλίο. Ειδικά για εμάς γύρω στα σαράντα (λίγο πριν, λίγο μετά, τι σημασία έχει;) έχεις την αίσθηση ότι κάποιο αόρατο μάτι παρακολούθησε την ψυχή σου κι έβγαλε τ’ απόρρητα στο φως. Ότι προκαλεί πόνο, γέλιο, απόρριψη, αίσθημα απώλειας, επανάσταση, είναι εκεί. Στις σελίδες του βιβλίου της Ιουστίνης.
Και από κει αντιγράφω και αυτό που μοιάζει σοφό απόφθεγμα και είναι μια μεγάλη αλήθεια από τις πολλές που υπάρχουν στο βιβλίο:
« Τελικά, οι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο κοντινοί μας, είναι πρόθυμοι να ταυτιστούν ευκολότερα με την δυστυχία παρά με την ευτυχία. Προτιμούν να προσφέρουν με απλοχεριά τον οίκτο τους παρά να συμμεριστούν τη χαρά του άλλου!»
Όσοι με ξέρετε επίσης, πρέπει να καταλάβατε πόσο μ’ ενθουσίασε αυτό το βιβλίο που το συστήνω ανεπιφύλακτα σε γυναίκες αλλά και άντρες με διάθεση να κρυφοκοιτάξουν στα άδυτα της γυναικείας ψυχής….