Και ας ολοκληρώσουμε την σειρά αυτή των κειμένων για να πάμε παρακάτω, την άλλη βδομάδα με

κείμενα φίλων, αν και κάποιοι με έχουν ξεχάσει ή... τεμπέλιασαν και δεν έγραψαν! Ακόμα περιμένω

ένα παραμύθι από την Μαρία και Τα παραμύθια της Μαρκέλας!!!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟ……

            Αυτή η απόλυτη σιωπή…..Αυτή η μοναξιά…..

Στην αρχή σου φάνηκε πως ήταν το μόνο απολύτως ενδεδειγμένο για την σωτηρία της ψυχικής σου ηρεμίας. Έπρεπε να φύγεις, έπρεπε να πάρεις

διαζύγιο, έπρεπε να μείνεις μόνη σου…..

Κανέναν δεν άκουσες, κανέναν δεν υπολόγισες, κανέναν δεν λυπήθηκες, όταν διαπίστωσες πως ότι σε έδενε μαζί του, σου τέλειωσε. Αρνήθηκες να

μείνεις σε μια τακτοποιημένη ζωή μόνο και μόνο για να συνεχίσεις και να παραμείνεις «τακτοποιημένη».

Όταν του το είπες, εκείνος κατέβασε το κεφάλι και παραδέχτηκε ότι αισθανόταν το ίδιο. Είχε βαρεθεί, είχε κουραστεί, ένιωθε και κείνος άδειος….

Καμάρωσες που εσύ είχες περισσότερο θάρρος από  κάποιον που ο μύθος και η παράδοση τον θέλουν πάντα πιο δυνατό….Ε, λοιπόν δεν ήταν! Εσύ

ήσουν αυτή…..

Ξαφνιάστηκες λίγο, όταν άρχισαν τα διαδικαστικά και τον είδες να μικραίνει ολοένα και περισσότερο μπροστά σου, να γίνεται ένα τόσο δα

ανθρωπάκι μικρόψυχο, διεκδικώντας ασήμαντα αντικείμενα, την ώρα που μια κοινή ζωή τόσων χρόνων διαλυόταν και κείνος συζητούσε το πόσα

λεφτά είχε δώσει για την αγορά του ψυγείου ή του home cinema  και αν τελικά έπρεπε να τα κρατήσει εκείνος…..Δεν ξαφνιάστηκες όταν δεν

έκανε κουβέντα για τα παιδιά. Στο κάτω – κάτω, τα παιδιά ήταν ευθύνη και στα τόσα χρόνια που έζησες μαζί του, ήξερες πια πόσο δεν τα πάει καλά

με τις ευθύνες…. Τα παιδιά μπορούσες να τα κρατήσεις, αλλά ο αγαπημένος του καναπές, δεν ήταν διαπραγματεύσιμος. Ήταν δικός του και μόνο

δικός του…..

Κεραυνός εν αιθρία προσποιήθηκαν όλοι ότι ήταν αυτός ο χωρισμός, είτε λέγονταν φίλοι είτε ήταν συγγενείς. Λες και δεν έβλεπαν  σε τι χάλια ήταν

η ζωή σου τα τελευταία χρόνια. Λες και όλοι ξαφνικά είχαν ξεχάσει πώς ξεκινήσατε και πώς καταντήσατε. Ακόμη και η μητέρα σου, προσποιήθηκε

ότι δεν θυμόταν τις φορές που σε είχε πετύχει με την ψυχή φουρτουνιασμένη και τα νεύρα κουβάρι να φωνάζεις ότι δεν ήταν ζωή αυτή. Τίποτα…

Όλοι είχαν επιλεκτική μνήμη, αλλά όχι και εσύ. Εσύ θυμόσουν πώς ξεκίνησες, με πόσα όνειρα για αυτόν τον γάμο. Θυμόσουν πώς η απογοήτευση  

σε τύλιγε σιγά – σιγά, καθώς τα όνειρα αποδεικνύονταν ουτοπίες χρόνο με τον χρόνο, καθώς ο άντρας που νόμιζες ιδανικός αποδείχτηκε πολύ λίγος.

Τον γνώρισες μέσα σε παρέα και σε γοήτευσε η εμφάνιση πρώτα απ’ όλα. Μετά έδειχνε τόσο ζωντανός, με τόσο χιούμορ….Ήταν μορφωμένος, ένας

 πολιτικός μηχανικός πολλά υποσχόμενος….Εσύ μόλις είχες πάρει το πτυχίο της νομικής και ονειρευόσουν μεγάλες δίκες όπου θ’ αγόρευες

μπροστά στην έδρα, δίκες που οπωσδήποτε θα κέρδιζες…..

Ήταν ύπουλος από την αρχή. Δεν σου αποκάλυψε ότι ποτέ δεν πίστεψε σε σένα και στα σχέδιά σου. Δεν σου είπε πόσο λίγο εκτιμούσε τις

γυναίκες καριέρας, αλλά προσπάθησε και σε έφερε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα.

Παντρευτήκατε πολύ γρήγορα και ήθελε αμέσως παιδί. Του έκανες το χατίρι…..Πριν γίνει δύο χρονών το πρώτο, ήθελε και δεύτερο γιατί το πρώτο

ήταν κορίτσι και ήθελε να βγάλει το όνομα του πατέρα του. Του έκανες το χατίρι…..Μετά ήθελε και τρίτο, για να ακουστεί και το όνομα της μητέρας

του. Δεν του έκανες όμως το χατίρι. Αρκετό καιρό είχες βάλει στην αναμονή την μηχανή της δικής σου καριέρας. Τσακωθήκατε άσχημα όταν

έπιασες δουλειά σε δικηγορικό γραφείο, αλλά ευτυχώς εκεί, στάθηκες ανένδοτη και μπροστά στο μάταιο του πράγματος, υποχώρησε…..

Δεν θέλεις να σκέφτεσαι σε τι κατάσταση θα ήσουν τώρα, αν δεν είχες αξιοποιήσει το πτυχίο για το οποίο τόσο σκληρά είχες προσπαθήσει και σου

το είχαν εξασφαλίσει οι γονείς σου με τις δικές τους θυσίες. Αν δεν είχες στα χέρια σου μια καλοπληρωμένη δουλειά, πώς θα είχες το θάρρος να

τον στείλεις πίσω στους γονείς του σαν ελαττωματικό προϊόν που ήταν; Πώς θα ζούσες τα παιδιά σου; Το να γυρίσεις στο πατρικό σου, ήταν έξω

από κάθε συζήτηση ή διαπραγμάτευση, παρ’ όλο που και οι δύο γονείς σου, επέμεναν.

Η πιο δύσκολη στιγμή, ήταν όταν έπρεπε να εξηγήσεις σε δύο ζευγάρια μάτια που ήδη κοίταζαν με φόβο το κατώφλι της εφηβείας, γιατί ξαφνικά όλα θ’ άλλαζαν στην καθημερινότητά τους και να τους προσθέσεις και ένα ακόμα πρόβλημα. Οι ερωτήσεις βροχή και ξαφνικά συνειδητοποίησες ότι όλες

είχαν την ίδια κεντρική ιδέα….Το μόνο που απασχολούσε τα βλαστάρια σου, ήταν πόσο θ’ άλλαζε η ζωή τους και με ποιον ακριβώς τρόπο….Η

λογική σταμάτησε την αγανάκτηση πριν αυτή εκδηλωθεί. Στο κάτω – κάτω, δεν ήταν παράλογο….η εφηβεία ήταν παράλογη και εγωκεντρική…..

Η εφηβεία έφταιγε και όχι η κακή κληρονομικότητα όπως αρχικά νόμισες.

Το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκες μόνη σου, σου φάνηκε περίεργο, μετά από τόσα χρόνια όπου η βαριά ανάσα του συντρόφευε τις όποιες αϋπνίες σου.

Το πρωί, σου φάνηκε περίεργο που είχες να ετοιμάσεις μόνο τον δικό σου καφέ και όχι ολόκληρο μενού για τον κύριο που επέμενε για

ευρωπαϊκό πρωινό, λες και το είχε και στο σπίτι της μάνας του από την Ανδραβίδα. Όλα σου φάνηκαν περίεργα αυτή την πρώτη βδομάδα, που

είχες ολόκληρη την ντουλάπα στην διάθεσή σου, που δεν έβρισκες υπολείμματα από το ξύρισμά του στο μπάνιο, που δεν χρειαζόταν να

σιδερώνεις πουκάμισα, που μαγείρεψες επιτέλους γεμιστά και τ’ απόλαυσες, γιατί εκείνος τα σιχαινόταν και είχες χρόνια να τα φτιάξεις……

Όλα καινούρια, όλα περίεργα, όλα….ξεκούραστα…. Μπορούσες πλέον να διαβάζεις ότι ώρα ήθελες, να βλέπεις στην τηλεόραση αυτό που πραγματικά

σ’ ενδιέφερε και να μην τρέχεις να παρακολουθείς την αγαπημένη σου εκπομπή στην μικρή τηλεόραση της κρεβατοκάμαρας γιατί εκείνος ήθελε πάλι

να δει αγώνα…..

Σαν παιδί που χαίρεται το καινούριο του παιχνίδι η μοναξιά σου και δεν σε πείραζε που τα παιδιά σκόρπιζαν ολημερίς σε φροντιστήρια. Ούτε

τα Σαββατοκύριακα που τους έπαιρνε ο πατέρας τους.

 Ξαφνικά έγινες σαράντα και τρόμαξες….. Σχήμα οξύμωρο όμως. Πρώτα απ’ όλα κανείς δεν γίνεται «ξαφνικά» σαράντα. Προηγούνται τέσσερις

ολόκληρες δεκαετίες! Άλλο αν εσύ ήσουν απασχολημένη και δεν τις κατάλαβες να περνούν….Έπειτα γιατί αυτός ο τρόμος;

Έβγαλες εύκολα το συμπέρασμα. Το διαζύγιο έφταιγε για όλα! Αυτό ήταν που ανέτρεψε τις ισορροπίες, αλλά εσύ το θέλησες και μην το ξεχνάς!

Εντελώς απροσδόκητα, άρχισες ν’ αναρωτιέσαι πώς θα περνούσες μόνη την υπόλοιπη ζωή σου και τι θα έκανες όταν έφευγαν και τα παιδιά. Την

 πιθανότητα να ξαναφτιάξεις την ζωή σου, ούτε που την σκέφτηκες. Αν όμως, είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, καμιά διάθεση δεν έχεις να

«ξαναφτιάξεις» τη ζωή σου, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν θα άντεχες να εγκλωβιστείς πάλι σε ένα γάμο που θ’ απαιτήσει νέες

προσπάθειες, νέες υποχωρήσεις. Όχι! Δεν είσαι διατεθειμένη να παραδώσεις ούτε σπιθαμή του προσωπικού σου χώρου. Το ότι το έκανες στην

μαγική δεκαετία των είκοσι, δεν σημαίνει πως τα λάθη πρέπει να επαναλαμβάνονται…..

Την πρώτη φορά που σε κάλεσε κάποιος συνάδελφος για φαγητό, πήγες  ενώ είχες την γελοία ψευδαίσθηση ότι κάνεις κάτι κακό, κάτι

απαγορευμένο. Αισθάνθηκες  διεφθαρμένη  και βιάστηκες να γυρίσεις σπίτι σου, να κρυφτείς στην ασφάλεια του άδειου σπιτιού σου. Ναι, σου άρεσε

ο συνάδελφος, αλλά φοβήθηκες. Χρόνια ατελείωτα ήσουν συνηθισμένη στην συζυγική σου μονογαμία που είχε βέβαια την συνήθεια, ένα : «ξέρω

κάθε βήμα», αλλά και  ανεπαίσθητη πλήξη. Τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Κάθε τι θα ήταν καινούργιο, άγνωστο, ίσως και τρομακτικό…..  Αναρωτήθηκες τι να έκανε άραγε ο πρώην σου πάνω σ’ αυτό το θέμα, επί του δεδομένου, ότι στα τόσα χρόνια του γάμου σας, δεν «έδρεψε οπώρας

και μάλιστα ελαφρώς υποξίνους» , όπως έλεγε η μαμά σου αναφερόμενη στην απιστία. Ίσως για εκείνον να ήταν ακόμα πιο δύσκολο να περάσει

στην…. «ενεργό δράση», μετά από τόσα χρόνια που το επιθυμητό ήταν εύκολο, ήταν «συζυγικό καθήκον»……

Τελικά οι μόνοι που φάνηκαν να προσαρμόστηκαν πιο εύκολα στην νέα κατάσταση, ήταν τα παιδιά. Λες και τίποτα δεν είχε αλλάξει στη ζωή τους κι

αυτό ήταν άξιο απορίας. Είχες ακούσει από φίλες, τι περνούσαν με τα παιδιά μετά από ένα διαζύγιο και δεν καταλάβαινες, γιατί στα δικά σου

καρφάκι δεν κάηκε. Όταν τα ρώτησες, η απάντηση σε άφησε άναυδη.

« Καλύτερα που χωρίσατε μαμά» σου είπε η κόρη σου, που πήρε το λόγο σαν μεγαλύτερη.  « Χάλια ήσουν και συ και ο μπαμπάς. Όλο μούτρα γκρίνια

και καυγάδες είχαμε γίνει εδώ μέσα! Τουλάχιστον τώρα έχουμε ησυχία!»

Ο μικρός είχε ακόμα πιο περίεργη άποψη. « Εδώ που τα λέμε μαμά» της είπε με ύφος πολύξερο, «ήμασταν και η μειοψηφία! Στην τάξη μου, εγώ

και άλλα τρία παιδιά δεν είχαν χωρισμένους γονείς! Αλλά απ’ ότι έμαθα πάντως, και του Μανόλη οι γονείς πάνε για διαζύγιο, άρα μένει η Μαρίνα

και η Βίκυ!  Έπειτα όσο κι αν δεν μ’ αρέσει να συμφωνώ με την αδελφή μου, έχει δίκιο! Από το να καυγαδίζετε συνέχεια, είναι πιο καλά τώρα

που έχουμε ησυχία!»

Αυτή η ησυχία, ήταν που άρχισε να σ’ ενοχλεί και όχι μόνο….. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να καταλάβεις ότι σου έλειπε η αντρική παρουσία και

για πολλά πρακτικά θέματα. Ξαφνικά έπρεπε να τρέχεις εσύ για όλα. Λογαριασμοί που απαιτούσαν να πληρωθούν και έπρεπε εσύ να τρέξεις γι

αυτούς. Τα φροντιστήρια ων παιδιών που έπρεπε εσύ να πληρώσεις, να παρατάς στη μέση σημαντικά ραντεβού γιατί είχε ενημέρωση γονέων στο

 σχολείο και τόσα άλλα….ακόμα και στο σπίτι που έλαμπε δια της απουσίας του, διαπίστωσες ότι τελικά κάτι έκανε. Ακόμα και τα σκουπίδια που

 κατέβαζε κάθε βράδυ, ήταν μια δουλειά που τον πρώτο καιρό την ξεχνούσες και μετά αναρωτιόσουν το πρωί τι μύριζε άσχημα μέσα στο σπίτι…..

Έφυγες από μια ρουτίνα που σε είχε εξουθενώσει και έπεσες σε μια άλλη χειρότερη και δεν είχες καν και έναν άνθρωπο να τσακωθείς με την

ησυχία σου! Λίγο ήταν αυτό; Είχες νεύρα και δεν ήξερες πού να τα ξεσπάσεις σε ένα άδειο σπίτι με τέσσερις τοίχους να σε κοιτάζουν, έτοιμοι

να συμφωνήσουν με ότι κι αν πεις…..

Αυτό που σε βγάζει από τα ρούχα σου, είναι το γεμάτο οίκτο βλέμμα συγγενών, που σε συμπονούν. Σαραντάρα, χωρισμένη, με δύο παιδιά, ποιος να

σε πάρει; Γιατί ξέρεις ότι αυτό σκέφτονται και οι πιο κοντινοί στο λένε κιόλας! Κανένας δεν σκέφτηκε ότι δεν είχες καμία διάθεση να…..

«σε πάρει» οποιοσδήποτε, αλλά πολύ θα ήθελες να πάρει και να σηκώσει τους…..πονόψυχους!

Μερικοί τόλμησαν να κάνουν και διαβήματα συμφιλίωσης, κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του μεσάζοντα…..Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι όσα

δύσκολα κι αν ήταν τα πράγματα τώρα στην αρχή, καμιά διάθεση δεν είχες για συμφιλίωση  και πολύ θα ήθελες να κοιτάξουν όλοι το σπιτάκι τους

και τις δικές τους έννοιες και να σε αφήσουν ήσυχη να βρεις το δρόμο σου!

Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε, αυτό που εσύ έλεγες σε κάθε δυσκολία:

« Δεν μπορεί!......Θα στρώσει!»