Είναι πολύς καιρός τώρα, που θέλω να γράψω για το πιο πολυσυζητημένο είδος, της εγχώριας αγοράς: Το καλάμι….
Ξέρετε…. Αυτό που κάθε…αναγνωρίσιμη προσωπικότητα, που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει αμέσως μετά την πρώτη επιτυχία να παρκάρει στην αυλή της και να κάνει χρήση σε κάθε ευκαιρία.
Το μέγεθος της επιτυχίας τώρα για την χρήση του…καλάμου, είναι καθαρά υποκειμενικό.
Μπορεί ας πούμε, να έκανες ένα «πέρασμα» από την τηλεόραση και να θεωρήσεις εαυτόν Αλίκη Βουγιουκλάκη (που είναι και επίκαιρο λόγω σήριαλ), μπορεί να τραγουδάς στην ταβέρνα τα… «13 ξαδέλφια» και να νομίσεις ότι ο Πάριος δεν άξιζε, έτυχε και έγινε όνομα. Μπορεί ακόμη να έχεις μια στήλη σε περιοδικό και να ονειρεύεσαι ότι το… Πούλιντζερ εσένα περίμενε για ν’ αποκτήσει προορισμό. Επειδή δε, αν δεν…παινέσεις το σπίτι σου πέφτει και σε πλακώνει, ν’ αναφερθώ και στον κλάδο των συγγραφέων που αρχίζει ν’ αποκτά τις βεντέτες του, που συμπεριφέρονται ανάλογα, διεκδικώντας πια την λαμπερή χρυσόσκονη της δημοσιότητας.
Όλοι τώρα μαζί, οι χρήστες χρυσού ή έστω απλού καλάμου, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Το.. «υφάκι». Προσοχή! Όχι «ύφος». Απλώς «υφάκι». Κοιτάζουν πάντα μ’ ένα συγκεκριμένο βλέμμα και ένα ελαφρό μειδίαμα να πλανάται αορίστως στο πρόσωπο. Αναφέρονται πάντα εντελώς τυχαία, στα πεπραγμένα τους μ’ έναν τρόπο που προτάσσει την σπουδαιότητα των έργων τους και γενικά όσο ασήμαντο κι αν είναι αυτό που συμβαίνει στη ζωή τους, φροντίζουν να ενημερώσουν τους πάντες με το πρόσχημα ότι οφείλουν να ενημερώνουν το…κοινό τους.
Στην περίπτωση τραγουδιστών, ηθοποιών, μοντέλων και λοιπών καλλιτεχνών, όλα αυτά είναι επιθυμητά μέχρι ν’ αρχίσουν να τους κυνηγούν τα ΜΜΕ! Τότε αρχίζουν να διαμαρτύρονται για την…. καταπάτηση της προσωπικής τους ζωής!
Στις τάξεις των συγγραφέων τώρα, υπάρχει ένας διακαής πόθος γι αναγνωρισιμότητα και δεν χρειάζεστε εμένα για να σας πω ότι δεν είναι –ευτυχώς- αυτός ο κανόνας. Αλλά τείνει να γίνει συνήθεια οι συγγραφείς ν’ αφήνουν το χαρτί και το μολύβι ή έστω τον υπολογιστή και ν’ αναζητούν θέση μόνιμου ή έστω περιστασιακού πανελίστα (νέος όρος αυτός) σε κάποια εκπομπή, με την φιλοδοξία να βοηθήσουν το κοινωνικό σύνολο, να δώσουν τα φώτα τους σε κάθε αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο που εξευτελίζει εαυτόν, βγάζοντας τα προσωπικά του στη φόρα.
(Εδώ ανοίγω παρένθεση τεραστίων διαστάσεων για να διευκρινίσω ότι έχω κάθε δικαίωμα να μιλάω αφού το έκανα ήδη το ατόπημα, διαπίστωσα ιδίοις όμμασι την…γλύκα και δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν έχω ξανακάνει πιο γελοίο πράγμα στη ζωή μου, χωρίς να δηλώνω ότι αν πρέπει, για λόγους ανεξάρτητους της θελήσεώς μου, δεν θα το ξανακάνω, για να είμαστε εξηγημένοι!) Κλείνοντας την παρένθεση, θέλω να συμπληρώσω ότι η τηλεόραση έχει αναγάγει την γελοιότητα σ’ επιστήμη και καλό θα είναι, καθένας που μετέχει στα πάνελ ν’ αποδίδει «τα του καίσαρος τω καίσαρι», να μην υπερτιμά τον ρόλο της…γλάστρας που κάθε παρουσιαστής του αποδίδει γιατί σκοπός δεν είναι να προβληθεί ο καλεσμένος αλλά ο ίδιος και τέλος να μην φανταστεί ότι προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο! (Ν’ αντιμετωπίσει δηλαδή το όλο θέμα, με χιούμορ, είναι και το μόνο που σώζει από την παράνοια, με όσα ακούγονται από τα διάφορα τηλεφωνήματα!)
Ας επιστρέψω όμως στο θέμα μας. Για το καλάμι, ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πίπτει (όπως η ράβδος) στους ώμους της επιλεγόμενης «αυλής». Ξέρετε, όλοι εκείνοι που βρίσκονται δίπλα στον υποψήφιο… «καλαμοκαβαλητή» και τονώνουν το «εγώ» του, ως μη όφειλαν. Φίλοι και συγγενείς ξεχνούν ότι το ιερότερο (και δυσκολότερο) καθήκον, είναι η ομαλή προσγείωση του ….. προς απογείωση υποψηφίου, αν ο ίδιος δεν διαθέτει τον απαραίτητο μηχανισμό.
Άλλη αιτία για εγκατάσταση καλάμου, παρά το πλευρό εκάστου υποψηφίου, η απότομη άνοδος, διότι ως γνωστόν, τα ύψη προκαλούν τέτοιου είδους…αποπροσανατολισμό! Όταν έχεις ανέβει σκαλί-σκαλί, αγωνιώντας να φτάσεις τον στόχο σου, όταν έχεις πονέσει για την επιτυχία και έχεις επανειλημμένως εισπράξει τα…διορθωτικά ραπίσματα, μαζί με την απόρριψη ή και αυτή ακόμα την εξαπάτηση, σπάνια υποκύπτεις στον πειρασμό μιας βόλτας με καλάμι.
Η ασφαλέστερη οδός δε, για ν’ αποφευχθεί η….οδός της απωλείας, είναι η μνήμη της αρχής. Του ξεκινήματος. Μαζί με την επίγνωση του τι πραγματικά κάνεις, τι πραγματικά αξίζεις, πόσα από αυτά που σου αποδίδονται από αυλοκόλακες και μη, είναι αυτά που σου αναλογούν και αναφέρομαι σε όλους τους τομείς και κυρίως στους ανθρώπους του χώρου μου και όποιος κατάλαβε, καλώς κατάλαβε, όποιος δεν κατάλαβε, δεν ήταν γραφτό να καταλάβει! Σημασία έχει να κρατηθούμε μακριά από κάθε πονηρή βόλτα με το επίμαχο άρμα!
Ως συμπλήρωμα για σωφρονισμό, θα συνιστούσα….. αυτοχαστουκισμό τρις ημερησίως, κατά προτίμηση μπροστά σε καθρέφτη, ώστε ν’ αγνοηθεί ο παρά την θύραν αναμένων κάλαμος!
Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν αποβεί ικανό μέσο θεραπείας, τότε τι άλλο να σας πω; Καλή διασκέδαση, καλά να περάσουν όσοι επιλέξουν να βολτάρουν με το συγκεκριμένο όχημα και μακριά από λακκούβες γιατί η πτώση….πονάει!