Σ’ ΕΝΑ ΤΡΕΝΟ.…..

 

Είχε δώσει υπόσχεση στον εαυτό της…..Αν κατάφερνε να κατέβει στο τέρμα της διαδρομής, θα γύριζε σπίτι της. Αν κατέβαινε σε σταθμό, θα ήταν για

να  πέσει στις γραμμές όταν θα ερχόταν το επόμενο τρένο……

Η γραμμή Κηφισιά-Πειραιάς έκανε κανονικά το δρομολόγιο της, χωρίς να ξέρει φυσικά ο οδηγός, ότι εκείνη είχε μπει στην Κηφισιά στις εννιά το πρωί

είχε καθίσει σε μια θέση στο τέρμα του βαγονιού και τώρα η ώρα ήταν δύο το μεσημέρι και κείνη πηγαινοερχόταν με το ίδιο εκείνο τρένο, χωρίς να

έχει κουνηθεί από τη θέση της εδώ και τόσες ώρες…..

Tο τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο σ’ αυτή την διαδρομή. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, φλυαρούσαν αδιάκοπα και κείνη μπορούσε να τους παρατηρεί πίσω

 από τα μαύρα γυαλιά της, που προστάτευαν τα μάτια της. Ένα ετερόκλητο πλήθος, με διαφορετική αφετηρία, διαφορετικό τέρμα, αλλά με τον

ίδιο σκοπό : Να φτάσει στον προορισμό του. Εκείνη δεν είχε προορισμό…Όχι πια….Όχι μετά από τόσα που είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό…..

Όλα έμοιαζαν να συνωμοτούν εναντίον της, τίποτα δεν πήγαινε καλά στη ζωή της και δεν ήθελε να σκεφτεί ότι αυτό ήταν το μόνο σταθερό σημείο

της ζωής της: Η ατυχία της…..

Πολύ μικρή έχασε την μητέρα της και αναρωτήθηκε αν ήταν η μόνη που πληγώθηκε από αυτή την απώλεια. Αν ήταν η μόνη που θυμόταν ότι πέρασε

από την ζωή αυτή η γλυκιά γυναίκα με την χαμηλή φωνή και το ήσυχο βλέμμα…..  Ο πατέρας της πάντως, έμοιαζε να το ξέχασε, πολύ πριν μαραθούν

τα λουλούδια από τα στεφάνια πάνω στον τάφο της. Της είχε κάνει εντύπωση που είχε ανοιχτεί μια τόσο μεγάλη τρύπα στην γη για να μπει μια

τόσο μικροκαμωμένη γυναίκα, αλλά δεν τόλμησε να τον ρωτήσει.……

Η δεύτερη γυναίκα του πατέρα της πάντως, ήταν το ακριβώς αντίθετο από την μητέρα της. Μεγαλόσωμη, φωνακλού και χωρίς ίχνος αγάπης

μέσα της για το παιδί της πρώην…..Όχι….Ποτέ δεν την πείραξε, ποτέ δεν την άγγιξε, ούτε καν την μάλωσε. Απλώς αδιαφόρησε. Σαν να μην υπήρχε

εκείνο το παιδί, που σιγά-σιγά ξέχασε να μιλάει, λησμόνησε να γελάει, απλά ζούσε από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια….

Ο πατέρας της έμοιαζε να μην καταλαβαίνει πόσο αποκλεισμένο ήταν το παιδί του, από την ζωή. Συνήθισε και κείνος να μην της δίνει σημασία.

 Άλλωστε έμοιαζε τόσο με την μητέρα της, ήταν τόσο ήσυχη που ήταν εύκολο να ξεχάσεις και την ύπαρξή της ακόμα….

Όταν γεννήθηκαν δύο παιδιά από αυτό τον γάμο, η κατάσταση δεν μπορούσε να γίνει χειρότερη απ’ ότι ήδη ήταν.

Στο σχολείο ήταν άριστη, όχι γιατί κάποιος ενδιαφερόταν ή την πίεζε, αλλά γιατί δεν είχε και τίποτα άλλο να κάνει και έτσι διάβαζε. Η είσοδός της

στο Πανεπιστήμιο, τάραξε λίγο τα νερά τόσο, όσο ήταν απαραίτητο για να βγει έστω και για λίγο από τον βαρύ του λήθαργο ο πατέρας της, να την

κοιτάξει και να της πει: «Μπράβο, τελικά τα κατάφερες» και μετά να ξανακοιμηθεί.

Η ιδέα να φύγει από το σπίτι, γεννήθηκε ξαφνικά μια μέρα στο μυαλό της και δεν μπορούσε να την βγάλει. Το μόνο που μπορούσε ήταν να ψάχνει τον

τρόπο για να πραγματοποιήσει την μεγάλη έξοδο….

Πού την είχε θυμηθεί η γιαγιά της μετά από τόσα χρόνια; Μετά τον θάνατο της μητέρας της και επειδή δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με τον γαμπρό της,

είχε αποσυρθεί σ’ ένα σπίτι στο Πόρτο Ράφτη και την θυμόταν συνήθως Πάσχα και Χριστούγεννα, στέλνοντας κάποιο δώρο, αλλά στο σπίτι δεν

ξαναπάτησε και δεν την αδικούσε γι αυτό. Θα της ήταν δύσκολο ν’ αντικρίσει την αντικαταστάτρια της κόρης της που ήρθε τόσο σύντομα να πάρει την

 θέση της. Η γιαγιά πέθανε. Δεν αισθάνθηκε καμιά απώλεια, ίσως μόνο λίγο, επειδή είχε χαθεί ένα ακόμα κομμάτι από την μητέρα της κι ας ήταν τόσο

 απόμακρο αυτό το κομμάτι και τόσο άγνωστο.

Αυτό που δεν περίμενε ήταν η κληρονομιά που ήρθε στα δικά της χέρια,  στην πιο κατάλληλη στιγμή. Το σπίτι στο Πόρτο Ράφτη και αρκετά μετρητά

ήταν το εισιτήριο της για να φύγει από ένα κλουβί που δεν ήταν πια ανεκτό ούτε καν για κείνη, που τόσα χρόνια είχε μάθει να  γίνεται όλο και πιο

αόρατη και αθόρυβη. Πούλησε το σπίτι της γιαγιάς και αγόρασε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα, κοντά στο Πανεπιστήμιο. Τίποτα σπουδαίο, αλλά

 ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να θεωρηθεί απόλυτα δικό της.

-      Φεύγω…είπε ήσυχα στον πατέρα της ένα πρωί.

Το σπιτάκι ήταν έτοιμο και την περίμενε να την ζεστάνει με την θαλπωρή του.

Ο πατέρας της την είχε κοιτάξει όπως πάντα ανέκφραστος, αλλά δεν είχε καταλάβει.

-      Θ’ αργήσεις; την ρώτησε αδιάφορα, περισσότερο από συνήθεια, παρά από ενδιαφέρον.

-      Δεν κατάλαβες μπαμπά….Φεύγω από το σπίτι….για πάντα…..

-      Για να πας πού;

Ήταν κωμικό το ύφος του. Μέχρι που είχε κατεβάσει την εφημερίδα του για να την κοιτάξει. Τελικά είχε γεράσει…..Τώρα το πρόσεχε. Συνήθως δεν

τον έβλεπε, αλλά και όταν τον έβλεπε, ήταν  πίσω από μια εφημερίδα….Για να είναι ειλικρινής και κείνη απέφευγε να τον κοιτάζει, μην τυχόν και

φανεί στα μάτια της η περιφρόνηση που ένιωθε. Τώρα όμως τον αντιμετώπιζε επιτέλους κατάματα.

-      Θα μου πεις πού θα πας; επέμεινε εκείνος.

-      Στο σπίτι μου…

-      Εδώ είναι το σπίτι σου!

-      Εδώ είναι το δικό σου σπίτι…Δικό σου και δικό της….

-      Μα τι λες; Τρελάθηκες;

-      Θα φύγω μπαμπά….Αγόρασα δικό μου σπίτι με την κληρονομιά της γιαγιάς….Την θυμάσαι;

-      Μια στιγμή, γιατί θα με τρελάνεις! Ωραία θυμάμαι! Η γιαγιά σου άφησε ένα σπίτι στο Πόρτο Ράφτη….

-      Το πούλησα!

-      Τι έκανες λέει; Πούλησες και αγόρασες χωρίς να με ρωτήσεις;

-      Ούτε εσύ με ρώτησες ποτέ…..

-      Τι να σε ρωτήσω;

-      Αν ήθελα να ζω έτσι όπως ζούσα, τόσο μόνη και τόσο….τόσο ξένη….

Δεν είχε καταλάβει….Ποτέ του δεν είχε καταλάβει….Πόσα χρόνια είχαν περάσει από κείνη την φορά που ήταν η μόνη που μίλησαν και η τελευταία

που τον είδε; Τι σημασία είχαν τα χρόνια; Σημασία έχει πώς πέρασαν.

Στην αρχή το σπίτι ήταν η χαρά της. Μετά έγινε κι αυτό μια ακόμα φυλακή, μόνο που την είχε μόνη της. Ήταν πάλι μόνη της….

Ποιος ήταν άραγε ο πρώτος που την έκανε να ελπίσει σε μια καινούρια και διαφορετική ζωή;….τι περίεργο! Δεν θυμόταν ούτε το όνομά του, ούτε

καν την μορφή του….Θυμόταν τον πόνο όμως. Την πίκρα της μοναξιάς όταν την άφησε λίγους μήνες μετά. Ή μήπως ήταν χρόνια; Αλήθεια….Παύλο

τον έλεγαν….Δύο χρόνια κράτησε η σχέση τους και σχεδόν άλλα τόσα της πήρε για να συνέλθει και να προχωρήσει…..

Έγινε φιλόλογος…. Στην αρχή έκανε ιδιαίτερα μαθήματα για να ζήσει, μετά δούλεψε σ’ ένα φροντιστήριο και στο τέλος διορίστηκε. Πέρασε από πολλά

 Γυμνάσια….Γνώρισε αμέτρητα παιδιά…..Την ημέρα που πήρε τον διορισμό της, έμαθε τον θάνατο του πατέρα της και ο πόνος για την απώλεια, την

βρήκε απροετοίμαστη. Ήταν πάντα ένας ξένος. Γιατί να σε πονάει τόσο ο θάνατος ενός ξένου; τόσοι άνθρωποι πέθαιναν κάθε μέρα…..

Πήγε στην κηδεία, αλλά στάθηκε παράμερα, παρείσακτη, όπως παρείσακτη ήταν πάντα στη ζωή του. Ένα μοναδικό λουλούδι άφησε στο χώμα,

δίπλα στην σωρό με τα στεφάνια και έφυγε.

Γνώρισε τον Κυριάκο λίγο πριν τα τριάντα της. Η μοναξιά των προηγούμενων χρόνων είχε αρχίσει να την κουράζει και χωρίς η ίδια να το ξέρει,

ήταν έτοιμη για κάθε υποχώρηση, αρκεί να μην ήταν πια μόνη. Το μικρό της διαμέρισμα, την έπνιγε εδώ και πολύ καιρό, περισσότερο απ’ όσο

μπορούσε να θυμηθεί. Μετά την δουλειά της, τριγυρνούσε ώρες ατελείωτες στους δρόμους, μόνο και μόνο για να μην γυρίσει σε τέσσερις τοίχους

που με την σιωπή τους φώναζαν την ερημιά και την εγκατάλειψή της…Γύρω της έβλεπε παρέες και αναρωτιόταν γιατί ποτέ της δεν κατάφερε

να δημιουργήσει φιλίες, ποτέ δίπλα της δεν στάθηκε ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Ακόμα και στο σχολείο που δούλευε, άκουγε τις άλλες καθηγήτριες

να κανονίζουν να πάνε μαζί βόλτα ή για ψώνια, αλλά ποτέ καμιά δεν της πρότεινε να τους ακολουθήσει….Σαν να μην υπήρχε….Πάντα είχε πρόβλημα

να είναι ορατή τελικά….. Στον καθρέφτη του σπιτιού της, πέρασε ώρες, μελετώντας τον εαυτό της, ψάχνοντας τι ήταν αυτό που έφταιγε και κανείς

δεν φαινόταν να ξέρει ότι υπάρχει. Δεν ήταν άσχημη, αλλά ούτε και καλλονή φυσικά. Θεώρησε τον εαυτό της άχρωμο όταν αποφάσισε να βάψει

τα μαλλιά της και να μετατρέψει το χλωμό καστανό σε φλογερό κόκκινο. Αγόρασε και καλλυντικά και άρχισε να βάφεται, αγόρασε καινούρια ρούχα,

αλλά κανείς δεν φάνηκε να πρόσεξε την αλλαγή. Το κόκκινο των μαλλιών της, ήταν σαν να την έκανε ακόμα περισσότερο διάφανη.

 Ο καθρέφτης δεν είχε τίποτα καινούριο να της πει. Της έστελνε την εικόνα μιας νόστιμης γυναίκας, αλλά δεν μπορούσε να της πει ότι το πρόβλημα

 ήταν στο βλέμμα της, όταν κοιτούσε τους άλλους. Δεν μπορούσε να της πει ότι έστελνε το μήνυμα : « Μην με πλησιάζετε! Είμαι απίστευτα πληκτικό

 άτομο, δεν αξίζω της προσοχής σας, μακριά από μένα»! Όχι…Αυτό, κανένας καθρέφτης δεν έχει την ικανότητα να το εκφράσει….

Ο Κυριάκος ήταν οδηγός ταξί….. Δεν ήταν και το μόνο του ελάττωμα…..Σχεδόν ένιωσε ευγνωμοσύνη όταν την πρόσεξε……

Τώρα που το σκεφτόταν, από τότε είχε σκεφτεί να πέσει στις γραμμές του τρένου για να τελειώνει με την αδιάφορη ύπαρξή της και τώρα λυπόταν

που αντί να πέσει εκεί, δέχτηκε να τον παντρευτεί….

Η μητέρα του, την μίσησε με πάθος. Τόσο πάθος έμοιαζε αφύσικο, ακόμα και για πεθερά προς την νύφη της. Εκείνη νόμισε, πως όταν την γνώριζε

 καλύτερα, ίσως και να την συμπαθούσε…..Δεν ήταν και η πρώτη φορά που είχε πέσει τόσο έξω στην κρίση της……Το χειρότερο ήταν ότι ο Κυριάκος

 χωρίς καμιά διάθεση συμβιβασμού, της έθεσε το τελεσίγραφο που αποτελούσε προϋπόθεση για τον γάμο τους: Η μητέρα του θα έμενε μαζί τους…..

Μετά από πέντε χρόνια , μπορούσε πια με βεβαιότητα να πει πως σ’ αυτόν τον γάμο σύρθηκε στην κυριολεξία, σαν πρόβατο για σφαγή…..

Η μέρα που ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας, ήταν και η τελευταία που χαμογέλασε ή έστω μειδίασε….. Ο Κυριάκος αποδείχτηκε τόσο άξεστος όσο

φαινόταν, αλλά εκείνη τότε, τον είχε θεωρήσει καλύτερο από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της και είχε φυσικά κάνει λάθος….

Καλύτερα θα ήταν αν είχε μείνει μόνη, παρά αυτό που εδώ και πέντε χρόνια ζούσε….

Πήγαινε στη δουλειά της το πρωί και όταν γύριζε σπίτι, είχε ν’ αντιμετωπίσει την πεθερά της που την μεταχειριζόταν περίπου σαν σκλάβα και που

δεν είχε σε καμία υπόληψη ούτε την μόρφωση της, ούτε το πτυχίο της και φυσικά ούτε την δουλειά της. Όταν την ρωτούσαν τι δουλειά έκανε, αν ήταν

μπροστά ο άντρας της ή η πεθερά της, έπρεπε να λέει: «οικιακά».  Ο Κυριάκος, θεωρούσε ότι κάθε αναφορά στο επάγγελμα και στην μόρφωσή της,

τον έθιγε προσωπικά και τον μείωνε……Προσπάθησε να του εξηγήσει ότι έκανε λάθος αλλά το πρώτο χαστούκι, την βρήκε απροετοίμαστη…..

Στο δεύτερο, προσπάθησε να αντιδράσει και τελικά βρέθηκε με το ένα χέρι στο γύψο….Στο νοσοκομείο είπε ότι έπεσε από την σκάλα…..

Όταν της έσπασε τρία πλευρά πρόπερσι το καλοκαίρι, είπε ότι γλίστρησε και κατρακύλησε την μαρμάρινη σκάλα της πολυκατοικίας……

Κάθε φορά, μετά από το πολύ ή λίγο ξύλο που έτρωγε, θύμωνε με τον εαυτό της που δεν τολμούσε να φύγει, αλλά τουλάχιστον ήταν αρκετά

ειλικρινής για να παραδεχτεί ότι φοβόταν….Ναι, θα ήταν απλό να τον καταγγείλει….Ακόμα και στο νοσοκομείο που την έτρεχε μετά, θα μπορούσε να

το δηλώσει, αλλά τα μάτια του Κυριάκου ήταν καρφωμένα στα δικά της και το μήνυμα ξεκάθαρο…..Την περίμεναν χειρότερα αν άνοιγε το στόμα της…..

Το χειρότερο ήταν ο εξευτελισμός…..Όταν ο Κυριάκος άρχιζε να την δέρνει, η πεθερά της αφού έκλεινε τα παράθυρα για να μην ακούσει η

γειτονιά, έτρεχε να προλάβει να δώσει και κείνη ξύλο, όταν σταματούσε ο γιος της….Μάνα και γιος, έβγαζαν πάνω της όλα τους τ’ απωθημένα και

κείνη κάθε μέρα βούλιαζε όλο και πιο πολύ στον τρόμο και στην σιωπή…..

Το ξύλο σταμάτησε μόλις έμεινε έγκυος…..Ήθελαν πολύ το μωρό, άρα έπρεπε να προσέχουν το….. αγγείο που το μετέφερε. Αντί οι μήνες της

 εγκυμοσύνης όμως, να είναι μήνες χαρούμενης προσμονής, μετατράπηκαν σε αγωνιώδη αναμονή….Το μωρό έπρεπε να είναι αγόρι, αλλιώς…..

Το μωρό ήταν κορίτσι τελικά…..Ο Κυριάκος έφυγε από την κλινική μόλις το έμαθε και δεν ξαναπάτησε ούτε αυτός, ούτε η μάνα του…..

Γύρισε σπίτι μόνη της και ήταν το μητρικό της ένστικτο που δεν την έσπρωξε μαζί με το νεογέννητο στις γραμμές του τρένου ή στις ρόδες ενός

 αυτοκινήτου ή σ’ έναν οποιοδήποτε γκρεμό….Έτρεμε την επιστροφή της και δεν είχε άδικο….Μετά από το ξύλο που έφαγε εκείνη την ημέρα,

αναγκάστηκε να κόψει πολύ κοντά τα μαλλιά της γιατί η πεθερά της μέσα στον «ζήλο» της, της είχε ξεριζώσει αρκετά. Δεν της συγχώρησαν ποτέ

ότι δεν είχε κάνει τον γιο……

Τις νύχτες, κατάστρωνε ολόκληρα σχέδια για μια ηρωική έξοδο και πάλι. Η λογική της, της έλεγε ότι αυτό που ζούσε, δεν έπρεπε να είναι

αποδεκτό. Δεν ήταν δυνατόν στη εποχή που ζούσε να δεχόταν όλη αυτή την κακοποίηση αδιαμαρτύρητα……Το πρωί, ήξερε ότι τίποτα δεν μπορούσε

να κάνει…..

Πριν κλείσει χρόνο η μικρή, ο Κυριάκος της είπε ότι έπρεπε να κάνουν κι άλλο παιδί και δεν τόλμησε να του αρνηθεί, αλλά άρχισε να παίρνει

αντισυλληπτικά κρυφά φυσικά, αλλά στάθηκε άτυχη, γιατί τ’ ανακάλυψε η πεθερά της και η ανυπακοή της αυτή, την έστειλε για δέκα πέντε μέρες στο

 νοσοκομείο……Έδωσε, κατά την διαταγή του Κυριακού, ψευδή κατάθεση ότι την κτύπησε άγνωστος με το αυτοκίνητο και την εγκατέλειψε, γιατί ήταν

 τέτοιο το χάλι της, που δεν επιδεχόταν καμιά από τις γνωστές δικαιολογίες για σκάλες, σκαλοπάτια και πτώσεις από το πατάρι…..

Πριν μείνει έγκυος στο δεύτερο, άρχισε ο πόλεμος και το ξύλο για να παραιτηθεί από την δουλειά της, αλλά εκεί δεν τους πέρασε. Ήταν

αποφασισμένη να κρατήσει πάση θυσία την δουλειά της γιατί μόνο αυτή θα ήταν η σωτηρία της….Αυτό υποψιαζόταν…..

Ο Κυριάκος, άρχισε να την χτυπάει στο πρόσωπο, μόνο και μόνο για να πηγαίνει σημαδεμένη στο σχολείο και ν’ αναγκαστεί από ντροπή να παραιτηθεί

αλλά το μακιγιάζ κάνει θαύματα και κείνη έμαθε να είναι η καλύτερη θαυματοποιός…..

Ήταν όμως έγκυος….Σήμερα είχε μάθει και το φύλλο του παιδιού….Πάλι κορίτσι…. Το εισιτήριο για την κόλαση, ήταν πια στην τσέπη της, είτε το

μάθαινε τώρα ο Κυριάκος είτε μετά την γέννα….

Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είχαν φτάσει στο τέρμα, αλλά εκείνη δεν κινήθηκε…..Κάποια στιγμή το τρένο θα ξεκινούσε ξανά και κείνη έπρεπε να

βρει επιτέλους το θάρρος να κατέβει σε κάποια στάση….Λίγα λεπτά θα ήταν η αναμονή και μετά η λύτρωση με την μορφή του επόμενου συρμού….

Δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της από δω και πέρα….Αν κάτι την στεναχωρούσε ήταν η κόρη της….αυτή που θα την περίμενε και που θα

ήταν αναγκασμένη να μεγαλώσει με τον Κυριάκο και την μάνα του, αλλά ούτως ή άλλως, δεν μπορούσε να την βοηθήσει έστω και ζωντανή….

τουλάχιστον θα γλίτωνε η άλλη κόρη της, η αγέννητη και η ίδια….

Πολλοί λένε ότι η αυτοκτονία είναι δειλία….Πάντα ήταν δειλή όμως….Όλη της η ζωή, αυτό αποδείκνυε και έπειτα δεν υπήρχε κανείς που να

νοιαζόταν για κείνη ώστε να του λείψει…..

Σκέφτηκε τους μαθητές της και ένιωσε κάποιες ενοχές….Τι θα έλεγαν αν μάθαιναν ότι η καθηγήτρια που τρία χρόνια τώρα, έμπαινε κάθε μέρα

στην τάξη και προσπαθούσε να τους διδάξει εκτός από την ιστορία και τ’ αρχαία, κάποιες αξίες για την ζωή, είχε τόσο εύκολα λιποτακτήσει από

αυτή; Το τρένο γέμιζε, πάνω στην ώρα που ήθελε να βγάλει τα γυαλιά της, αλλά τώρα δεν θα μπορούσε. Η μελανιά στο μάτι της, ήταν πολύ φανερή

και δεν ήθελε να την κοιτάζουν με κακοκρυμμένη περιέργεια οι επιβάτες…..

 Κάποιος κάθισε απέναντί της και κέρωσε όταν είδε πως ήταν ο Αποστόλου, ο καλύτερος μαθητής της.Ο νεαρός την αναγνώρισε και γούρλωσε τα

μάτια από κατάπληξη.

-      Κυρία; Εσείς είστε; Μα τι κάνετε στο τρένο; Γιατί δεν ήρθατε στο σχολείο σήμερα;

Σε καμιά από τις ερωτήσεις του δεν μπορούσε ν’ απαντήσει….«Κυρία»; Όχι, δεν ήταν πια….Χάρη στον Κυριάκο, αισθανόταν σαν σκουπίδι…..

Ούτε ήταν εκείνη….Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της πια έτσι όπως είχε καταντήσει….Όσο για το τι έκανε στο τρένο, πώς να δώσει σ’ ένα παιδί δέκα έξι

χρονών να καταλάβει, πως από το πρωί ετοιμάζεις μια αυτοκτονία που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις, γιατί είναι ίσως το μόνο που θα σου

ξαναδώσει έστω και για στιγμές τον αυτοσεβασμό σου, γιατί επιτέλους κατάφερες να πετάξεις προς το καλύτερο, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο;

Δεν του απάντησε, αλλά ο Αποστόλου, έσκυψε προς το μέρος της.

-      Γιατί δεν μου μιλάτε κυρία; Μήπως είστε άρρωστη; θέλετε να σας πάω σ’ ένα γιατρό;

-      Καλά είμαι παιδί μου….ψέλλισε επιτέλους, αλλά δεν τον έπεισε.

-      Με συγχωρείτε που θα επιμείνω, αλλά δεν φαίνεστε καλά….Κυρία….μην θυμώσετε μ’ αυτό που θα σας πω, αλλά μια και βρεθήκαμε

     εκτός σχολείου, θα το τολμήσω….

-      Τι θέλεις να μου πεις Αποστόλου;

-      Κυρία….είναι καιρός τώρα που νομίζω ότι ξέρω τι σας συμβαίνει…..

Τον κοίταξε μέσα από τα γυαλιά της.

-      Αλήθεια; Και τι νομίζεις ότι μου συμβαίνει;

-      Αν σας ζητήσω να βγάλετε τα γυαλιά σας, θα το κάνετε;

Πανικόβλητη για πρώτη φορά, σήκωσε το χέρι της και έπιασε τα γυαλιά της για να βεβαιωθεί ότι ήταν στη θέση τους.

-      Αποστόλου τι θέλεις από μένα;

-      Έχω ένα προαίσθημα…νομίζω ότι δεν μπήκα σήμερα τυχαία σ’ αυτό το βαγόνι….δεν σας συνάντησα, παρά γιατί έπρεπε να σας μιλήσω….Εδώ

     και καιρό, βλέπω το βαρύ μακιγιάζ, σας παρακολουθώ χωρίς να το ξέρετε και αναγνωρίζω όλα τα συμπτώματα….

-      Νομίζω ότι εσύ δεν είσαι καλά, παιδί μου! Τι ανοησίες κάθεσαι και μου λες;

-      Ξέρετε τις δουλειά κάνει η μητέρα μου κυρία;

-      Είναι δικηγόρος!

-      Όχι μόνο….Είναι και γραμματέας σ’ ένα κέντρο αποκατάστασης κακοποιημένων γυναικών….Έχω περάσει πολλές ώρες μαζί της και μαζί

     με κάποιες από αυτές τις γυναίκες….Ξέρω ν’ αναγνωρίζω….

-      Αυτή η συζήτηση Αποστόλου είναι απαράδεκτη! Προσπάθησε να τον σταματήσει, αλλά ο μικρός της έπιασε το χέρι με πάθος.

-      Σας παρακαλώ κυρία! Μην με διώχνετε! Μπορώ να σας βοηθήσω! Ελάτε μαζί μου! Πάμε μαζί στην μητέρα μου και κείνη ξέρει τι θα κάνει!

    Είστε τόσο καλός άνθρωπος κυρία και δεν σας αξίζει όλο αυτό….Σε κανένα πλάσμα δεν αξίζει! Ξέρω ότι φοβάστε τώρα, αλλά μαζί με την

    μαμά μου, θα αισθανθείτε δυνατή, σας το ορκίζομαι! Το έχω δει να συμβαίνει άπειρες φορές!  Γυναίκες που ήρθαν τσακισμένες και φοβισμένες,που είχαν φτάσει να πιστεύουν ότι ήταν δικά τους όλα τα λάθη και σηκώθηκαν κυρία! Πάτησαν γερά στα πόδια τους και

     έστειλαν τον δυνάστη τους στον αγύριστο….Ελάτε κυρία….Η απόφαση χρειάζεται και θ’ αλλάξει η ζωή σας!

Της έπιασε σφιχτά το χέρι και κείνη για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, αισθάνθηκε την ανθρώπινη επαφή και μια δύναμη ν’ αναβλύζει από μέσα της.

Ο μαθητής της σηκώθηκε και την παρέσυρε έξω από το τρένο. Κοντοστάθηκε και κοίταξε τις γραμμές….είχε υποσχεθεί πως αν κατέβαινε σε σταθμό,

θα ήταν για να πηδήσει μπροστά στον επόμενο συρμό….

Ο Αποστόλου την κοίταξε.

-      Αυτό ήταν ότι καλύτερο είχατε σκεφτεί για το μέλλον σας; την ρώτησε ήσυχα και κείνη έβγαλε τα γυαλιά και τον κοίταξε αποκαλύπτοντας

    το κόκκινο σαν αίμα δεξί της μάτι.

-      Νομίζω ότι για την ηλικία σου, ξέρεις πολλά και καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα και αυτό δεν είναι φυσιολογικό!

-      Μπορεί! Αλλά θ’ αποβεί σωτήριο για έναν συνάνθρωπο που σέβομαι και εκτιμώ! Ελάτε κυρία….Η μητέρα μου θα είναι σπίτι τέτοια ώρα και εκεί θα τα πείτε με την ησυχία σας…..

Βγήκαν στην χειμωνιάτικη λιακάδα, αλλά δεν έβαλε τα γυαλιά της. Κοίταξε τον κόσμο και δεν της φάνηκε εχθρικός, για πρώτη φορά μετά από

χρόνια. Το χέρι που κρατούσε το δικό της ήταν ζεστό και γεμάτο νεανική ορμή.

Κοντοστάθηκε και πάλι και ο Αποστόλου την μιμήθηκε. Του χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο και κείνος της χαμογέλασε.

-      Μην φοβάστε κυρία! Τα δύσκολα πέρασαν! Από δω και πέρα…..

« Δεν μπορεί….Θα στρώσει….!»