ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ....του Χρήστου Φασούλα (εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ ) 
Δεν είμαι κριτικός βιβλίων το είπα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα αυτή την ας πούμε στήλη.Ότι λέω για τα βιβλία, το λέω σαν αναγνώστρια. Και σαν αναγνώστρια μόλις τέλειωσα ένα βιβλίο που με κράτησε γερά δεμένη στη σαγήνη του, που μ' έκανε ν' αναρωτιέμαι για την συνέχεια και ν' αγωνιώ για το τέλος....
Η ιστορία απίστευτη από το ξεκίνημά της! Ένας άντρας που η Μοίρα του, τού δίνει τρεις ευκαιρίες σε τρεις ζωές. Κάθε ζωή ξεκινάει την ίδια χρονική στιγμή με τις ίδιες συνθήκες. Αλλά μετά ο Σταύρος (ο ήρωας) είναι εκείνος που διαλέγει την πορεία της ζωής του για να μας κάνει ν' αναρωτηθούμε, αν εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας ή η μοίρα μας την γράφει έχοντάς την προαποφασισμένη.
Κοινά τα πρόσωπα φυσικά και στις τρεις ζωές με πρώτη την Λουίζα, τον έρωτα της ζωής του, αλλά διαφορετική η πορεία τους, ανάλογα με τις επιλογές του ήρωα.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες της πλοκής αυτού του βιβλίου, γιατί είναι τέτοια η δομή του, που θα σας καταστρέψω την απόλαυση της ανάγνωσης, αν το επιλέξετε. (που θα έλεγα να το κάνετε!) Αυτό που μπορώ να πω, είναι οτι το "ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ", ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια άλλη διάσταση (κυριολεκτικά) και καταφέρνει να του θέσει ερωτήματα που μπορεί να τα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του, χωρίς να τα έχει εκφράσει....
Είναι το δεύτερο βιβλίο του Χρήστου Φασούλα και το πρώτο του που διάβασα και το οφείλω στο ταξίδι μου στον κόσμο των bloggers όπου κι εγώ μπήκα πρόσφατα. Μάλιστα το blog του μου άρεσε τόσο πολύ που το έβαλα και στα links μου για να το έχω πρόχειρο αφού το επισκέπτομαι σχεδόν κάθε μέρα και επικοινωνώ μαζί του. Από κει μου τράβηξε την προσοχή το "ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ", το διάβασα και χαίρομαι πολύ γι αυτό.
Το θέμα πρωτότυπο, η οπτική γωνία του συγγραφέα αποκαλυπτική και η γραφή του, είναι δροσερή, ανάλαφρη και με ένα χιούμορ που υποβόσκει σε κάθε φράση και που πολλές φορές με έκανε να χαμογελάσω, που μου έφτιαξε την διάθεση! Έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να το αφήσει από τα χέρια και αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο προσόν σ' ένα βιβλίο!
Παρ' όλα αυτά όμως, η γεύση που άφηνε, ήταν διαφορετική. Κάτω από την καθημερινή γλώσσα των ηρώων, με όλα τα συν και τα πλην που ενέχει αυτό το δεδομένο, ήταν κάτι παραπάνω από φανερή η τρυφερότητα και ο ρομαντισμός. Η αφοσίωση του ήρωα στον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής του που στην πραγματικότητα ήταν τέσσερις (τρεις η ευκαιρίες της Μοίρας και μία τελευταία), εδραιώνει την άποψη που έχω για τους άντρες: Είναι τόσο τρυφεροί, τόσο άοπλοι, τόσο ανεπιτήδευτοι, που έπρεπε (για το καλό τους) να προβάλλουν μια πιο σκληρή εικόνα σε μας, για να επιβιώσουν ανά τους αιώνες! Όταν όμως γράφουν και μάλιστα με την ψυχή και όχι με το μυαλό ( όπως ο Φασούλας), τότε αφήνουν ν΄αναδυθεί η πραγματικότητα.
Μία από τις φράσεις που κράτησα στο μυαλό μου, είναι η φράση του ήρωα κάπου προς το τέλος και σας την μεταφέρω αυτούσια, όπως αυτή υπάρχει στο βιβλίο, την ώρα που ο Σταύρος συνομιλεί με την Μοίρα του:
" ...Δεν μπορώ να αποδεχτώ, οτι το νόημα της ζωής πρέπει σώνει και καλά να είναι τόσο βαθιά κρυμμένο, ώστε να χρειάζεται να ζήσεις και να ξαναζήσεις και να ξαναζήσεις προκειμένου να το ξετρυπώσεις. Δεν μπορώ να αποδεχτώ οτι πρέπει να είσαι εφτάψυχος για να αποκτήσεις σοφία...."
Εγώ θα κρατήσω αυτό το βιβλίο στο μυαλό μου για τις ευχάριστες ώρες που μου χάρισε και για τους προβληματισμούς που μου δημιούργησε....