Κατ' αρχήν καλό μήνα! Καινούριος μήνας σ' έναν χρόνο που δεν πρόλαβε να παλιώσει και εύχομαι για όλους να κυλήσει χωρίς προβλήματα (κατά το δυνατόν) και με καλή διάθεση.
Χθες οι περισσότεροι παρακολουθήσαμε την κηδεία του Αρχιεπισκόπου κι αν δεν έγραψα τίποτα τόσες μέρες, ήταν γιατί για έναν παράξενο λόγο, που δεν έχει να κάνει με την εκκλησία, αυτός ο θάνατος με πόνεσε πολύ. Με πόνεσε ο Γολγοθάς ενός ανθρώπου, που υπέφερε πολύ τους τελευταίους μήνες, από μια αρρώστια που έτσι κι αλλιώς με αποτελειώνει ψυχολογικά....
Ο Χριστόδουλος, όταν εξελέγει, με γέμισε ελπίδα για την εκκλησία, πίστεψα πολύ στο γεγονός οτι ήταν νέος, φαινόταν επαναστάτης και μιλούσε με λιγότερο ξύλινη γλώσσα από τους υπόλοιπους. Δεν έκανα και εντελώς λάθος, έφερε μια νέα πνοή, άλλαξε κάποια πράγματα και η ειρωνεία είναι οτι τα περισσότερα από αυτά τα μαθαίνω τώρα που έφυγε....
Κάποιες φορές με απογοήτευσε, δεν λέω, η περίοδος της επταετίας που "διάβαζε" και δεν κατάλαβε τίποτα, κάποιες υπερβολικές του αντιδράσεις που εμένα προσωπικά μου θύμιζαν μεσαίωνα και κάτι ακόμα: Περίμενα να προχωρήσει σε πιο ριζοσπαστικές μεταρυθμίσεις και ν' απαλλάξει την εκκλησία από κακές συνήθειες του παρελθόντος, αλλά του δίνω το δικαίωμα της αμφιβολίας, αφού έφυγε πριν ολοκληρώσει το έργο του.
Κάποιοι ζητούν τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, και είμαι αδαής ως προς αυτό, δεν ξέρω τι εννοούν και τι αλλαγές θα φέρει αυτός ο διαχωρισμός. Αν κάποιος από σας μπορεί να μου εξηγήσει με απλά λόγια, τον παρακαλώ να το κάνει.
Δεν είμαι θρησκόληπτη, δεν τρέχω στις εκκλησίες, δεν κάνω πολλά πράγματα από αυτά που ίσως έπρεπε να κάνω, αλλά το αν πιστεύω, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η εικόνα Του Θεού για μένα, ίσως είναι παιδιάστικη, ίσως αφελής ή ρομαντική, αλλά εμένα μου κάνει καλό να Τον φαντάζομαι όπως Τον φαντάζομαι και δεν το ψάχνω και περισσότερο. Η εικόνα όμως της εκκλησίας και του κλήρου γενικότερα με απωθεί. Κινδυνεύοντας να φανώ απλοϊκή, σας λέω οτι δεν αντέχω τα χρυσάφια που είναι φορτωμένοι οι δεσποτάδες, με απωθεί αυτό το μαύρο ράσο στους ιερείς, οι γενειάδες και τα υπόλοιπα. Να μια αλλαγή που περίμενα από τον Χριστόδουλο. Να εκσυγχρονίσει τουλάχιστον την εικόνα που έβγαινε προς τα έξω.
Τι σημασία έχουν πια όμως όλα αυτά; Ο Χριστόδουλος έκανε έργο, κατηγορήθηκε από πολλούς για πολλά, υμνήθηκε από κάποιους άλλους. Εγώ πόνεσα γιατί έφυγε τόσο γρήγορα, τόσο επώδυνα ένας νέος άνθρωπος και πάντα το ίδιο αισθάνομαι για όποιον κι αν ακούσω οτι περνάει τα ίδια είτε είναι επώνυμος, είτε όχι.
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται στους κόλπους της εκκλησίας αυτές τις ώρες και μέχρι τις 7 Φεβρουαρίου που θα εκλεγεί ο νέος Αρχιεπίσκοπος. Το μόνο που εύχομαι, είναι η νέα κεφαλή της εκκλησίας να καταφέρει περισσότερα, να κατέβει κοντά στον απλό κόσμο και να προλάβει τις αλλαγές που έτσι κι αλλιώς επιτελούνται σε όλους τους χώρους. Ν' αποκτήσει ένα αληθινό και προσιτό πρόσωπο... Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν ιερείς που το κάνουν, αλλά είναι η μειοψηφία....
Για μένα το θρησκευτικό αίσθημα είναι απαραίτητο στην ανθρώπινη υπόσταση για πολλούς λόγους και έχουν να κάνουν με την ψυχική του ισορροπία. Και το λέω γνωρίζοντας πόσοι διαφωνείτε μ' αυτό.... Και θα πάω και λίγο πιο κάτω, παίρνοντας ερέθισμα από κάτι που μου έδειξε ο γιος μου, ένα μικρό φιλμάκι, που μιλούσε για το πόσο μακριά και προς την αντίθετη κατεύθυνση έχουμε πάει τις αρχές του Χριστιανισμού... Ο Χριστός μίλησε για ισότητα, αγάπη, κατέκρινε τον ρατσισμό, τίμησε τις γυναίκες και εξύψωσε όσους είχαν καθαρή την ψυχή τους.... Ζήτησε την ίση κατανομή πλούτου... Δεν απέκτησε υλικά αγαθά, δεν φορτώθηκε χρυσάφια, μίλησε απλά και κατανοητά στον κόσμο που τον πίστεψε και τον ακολούθησε....
Για σκεφτείτε το λίγο....