Κι άλλη μια παράσταση που θέλαμε να δούμε και σας χρωστάω και τα νέα από τον Λαζόπουλο, αλλά υπόσχομαι να κάνω την ανάρτηση σύντομα. Χθες λοιπόν η οικογένεια παρακολούθησε το έργο "ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ" του P. Marber σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.
Γιώργος Κιμούλης, Ζέτα Δούκα, Νίκος Ψαρράς, Δώρα Χρυσικού.
Ο Λάρρυ (Γιώργος Κιμούλης), είναι δερματολόγος, η Άννα (Ζέτα Δούκα) είναι φωτογράφος, ο Ντάνυ (Νίκος Ψαρράς) είναι δημοσιογράφος και η Αλίκη (Δώρα Χρυσικού) είναι χορεύτρια που κάνει στριπτίζ....
Τέσσερις άνθρωποι με προσωπικές ζωές λίγο πολύ κατεστραμμένες με δυνατά πάθη και έρωτα, συναντιούνται και η μοίρα θα τους μπλέξει στα γρανάζια της. Ο Ντάνυ γνωρίζει την Αλίκη μετά από ένα ατύχημα και την Άννα όταν γράφει το πρώτο του βιβλίο και θέλει φωτογραφίες του για το εξώφυλλο. Ο Λάρρυ συναντά την Άννα μετά από κάποια παρεξήγηση. Τα δύο ζευγάρια θα γίνουν....τέσσερα καθώς κάποια στιγμή ο Ντάννυ θα ερωτευτεί την Αννα και ο Λάρρυ θα μπλέξει με την Αλίκη. Και τα τέσσερα πρόσωπα μένουν πιστά στη ρήση του ίδιου του συγγραφέα: "Πόσο δύσκολο μου φαίνεται να δω εκείνο που βρίσκεται μπρος στα μάτια μου"! Τέσσερις άνθρωποι που θα μπορούσαν να γίνουν και να παραμείνουν ευτυχισμένοι αλληλοσπαράσσονται γιατί... "Τϊποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να μην αυταπατάσαι..."
Το έργο είναι καταπληκτικό, αλλά δεν είναι ούτε εύπεπτο ούτε εύκολο και σίγουρα κάποιες στιγμές γίνεται σοκαριστικό, με την έννοια οτι όσα λέγονται και όσα γίνονται επί σκηνής και μερικές φορές και στην πλατεία, σε κάνουν να νιώθεις οτι παρακολουθείς στην πραγματικότητα ανθρώπους να τσακώνονται, να λένε φρικτά πράγματα ο ένας στον άλλον , με σκοπό να τσακίσουν, να εξευτελίσουν, να αφανίσουν... Τις στιγμές της ένταση, νομίζεις οτι βρέθηκες από λάθος σου και αδιακρισία παρών ανάμεσα σ'ένα ζευγάρι που βγάζει τα εσώψυχά του....
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι σίγουρα σημερινή, αλλά και πολλές φορές ωμή.... τόσο ωμή που σε κάνει να συστρέφεσσαι στην καρέκλα σου, ειδικά αν συνόδευσαι από τα παιδιά σου.... Η κόρη μου δηλαδή, πέρασε λιγάκι δύσκολα που δίπλα είχε την μητέρα της και ταυτόχρονα έβλεπε και άκουγε μαζί της τα τεκτενόμενα. Σίγουρα δεν είναι κατάλληλο για κάτω των 18 ετών! (νομίζω οτι το γράφει και στην είσοδο). Εγώ πάλι διαπίστωσα, οτι μετά την παράσταση και όση ώρα κάναμε για να επιστρέψουμε σπίτι, δεν σταματήσαμε να μιλάμε για το έργο και να λέμε τις απόψεις μας για τις σχέσεις, τον έρωτα και την απιστία.... Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο κέρδος για μένα, στα σύν επίσης και αυτό το αίσθημα της ψυχικής ευφορίας που νιώθεις μετά από κάθε δυσκολία που έχεις βιώσει....
Οι ερμηνείες των ηθοποιών.... δεν υπάρχουν λόγια. Μένεις εκστατικός και εκεί θυμάσαι τι ακριβώς πρέπει να είναι ένας ηθοποιός.... Αυτός που σε ταξιδεύει, που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είναι και να υποφέρεις μαζί του σαν να είναι στην πραγματικότητα αυτή η ζωή του.... Όλοι τους εκπληκτικοί (τι φτωχές οι λέξεις καμιά φορά!), αποκάλυψη για μένα η Ζέτα Δούκα που εξελίσσεται σε θαυμάσια ηθοποιό με τεράστιες υποκριτικές δυνατότητες και αυτό μόνο στην αμεσότητα του θεάτρου μπορείς να το κρίνεις και όχι από την οθόνη, μικρή ή μεγάλη. (Για τον Κιμούλη δεν λέω λέξη, θα ήταν γελοίο και να το τολμήσω!) Ο Ψαρράς και η Χρυσικού δυνατά χαρτιά μια σκηνή προς το τέλος που έχουν οι δυό τους, κόβει την ανάσα με την ένταση και το πάθος της.
Φαντάζομαι οτι δεν χρειάζεται να πω άλλα για να καταλάβετε πόσο μου άρεσε αυτή η παράσταση! Για την ιστορία, τα σκηνικά είναι της Χριστίνας Κωστέα και τα πολλά βίντεο που είδαμε και που έδεναν τις διάφορες σκηνές του έργου, τα είχε επιμμεληθεί ο ίδιος ο Κιμούλης. Μια παράσταση που θα μείνει στην μνήμη μου....