ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ
Για πολλά πράγματα ευγνομονώ το blog μου, κυρίως για την επικοινωνία μας, αλλά και γιατί μου άνοιξε παράθυρο σ' ένα κόσμο που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί οτι υπάρχει, εκτός αν βυθιστεί στη μαγεία του.
Μέσα από τις βόλτες μου στο διαδίκτυο, γνώρισα τον Νικόδημο....Κατά κόσμον Νίκο Διακογιάννη και το blog του, το τόσο προσεγμένο, αλλά και οι συζητήσεις μας, μ΄έκαναν να ενδιαφερθώ (ευτυχώς) για το βιβλίο του.
Το τελείωσα στην πτήση προς Θεσσαλονίκη και ο βαθύς αναστεναγμός μου, την στιγμή που το έκλεισα ήταν πρώτον γιατί με είχε αγγίξει και πονέσει βαθιά και δεύτερο για να συγκρατήσω τα δάκρυα που θα τραβούσαν την προσοχή των συνταξιδιωτών μου. Από πού ν' αρχίσω και πού να τελειώσω γι' αυτό το βιβλίο.
Η ιστορία εξελίσσετε στην Νίσυρο, πατρίδα και τόπο κατοικίας του συγγραφέα. Ένας δάσκαλος ο Πέτρος, ένας ζωγράφος ο Μάρκος και το περιβάλλον τους είναι (στην αρχή τουλάχιστον) τα κεντρικά πρόσωπα, μαζί με την Ανθούλα. Μια γυναίκα που η ζωή δεν της χαρίστηκε. Έχασε τον άντρα της και μεγάλωσε μόνη της την κόρη της, την Μαρία που ποτέ δεν μπόρεσε να την καταλάβει. Η Μαρία θα παντρευτεί, θα κάνει κι ένα κοριτσάκι, αλλά η λαχτάρα της για μια ζωή διαφορετική την οδηγεί στην Αθήνα να πληγώνει και να πληγώνεται. Απαλάσσεται μέχρι και από το παιδί, χαρίζοντας στην κυριολεξία την κηδεμονία στον άντρα της. Εκείνος θα φύγει στα καράβια για να εξασφαίασει ένα καλύτερο μέλλον στο παιδί του και θα το αφήσει στα τρυφερά χέρια της πεθεράς του για να το αναστήσει. Από εκεί θ' αρχίσουν όλα. Όλα όσα πονούν. Ο Πέτρος θ' αρρωστήσει και όλοι γύρω του θα γίνουν το στήριγμά του. Η Ισμήνη θα είναι ο άγγελός του, δεμένη και οι δύο τους σ' έναν έρωτα που δεν είχε χρονο ν' ανθίσει...
Η Μαρία, μετά από πάλη με τον ίδιο της τον εαυτό θα γυρίσει στο νησί της τα Χριστούγεννα. Αλλά δεν θα βρει ούτε την μητέρα, ούτε την κόρη της, που έχουν φύγει για την Αθήνα, φιλοξενούμενες της μητέρας του Πέτρου. Ένα ατύχημα, ένα τραγικό ατύχημα, θ' ανατρέψει τα πάντα, θα φέρει την κόλαση στις ζωές των ηρώων...
Δεν θα πω τίποτα άλλο για την υπόθεση. Το μόνο που θα πω είναι ότι όσοι διαβάσατε το Βαλς με δώδεκα θεούς και είπατε οτι μιλάει για την φιλία, το ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ είναι ο ύμνος της. Δεν ξέρω πώς ο Νίκος Διακογιάννης κατάφερε να γράψει πεζο λόγο με το άρωμα του ποιητικού, αλλά αυτό έκανε. Ταξίδεψα μαζί του στην Νίσυρο, περπάτησα τους δρόμους της και ήπια καφέ στην πλατεία της Ηλικιωμένης. Κατάφερε να με κάνει να νιώσω την αγωνία για την προβέζα που κατέστρεψε το σπίτι της Ανθούλας, όταν τα κύματα βουνά εισέβαλαν στο σπίτι της που το άγγιζε η θάλασσα.
Το βιβλιό αυτό με τον παράξενο τίτλο, που όμως θα τον καταλάβετε όταν το τελείωσετε, θα το αγαπήσετε. Δεν γίνεται αλλιώς...Πονάει γλυκά, σε βουρκώνει και σε κάνει να χαμογελάς τρυφερά την ίδια στιγμή. Μέσα από την θλίψη, γεννάει την ελπίδα, μέσα από το δάκρυ, αχνοφαίνεται το γέλιο.
Μπράβο Νικόδημε και σ' ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι που μου χάρισες....