Άλλο ένα βιβλίο διαβάστηκε και πήρε την θέση του στην βιβλιοθήκη μου, αφήνοντας την γεύση του και την οσμή του στην ψυχή μου....
"Δεσμοί σώματος" από την Μπελίκα Κουμπαρέλη και ομολογώ οτι είναι το πρώτο της βιβλίο που διαβάζω.
Γραμμένο σε σύγχρονη γλώσσα, που κάποιες φορές γίνεται και σκληρή, απαλλαγμένο από περιττές περιγραφές που να κουράζουν, αρκείται στα απαραίτητα που θα δώσουν στον αναγνώστη την πλήρη εικόνα, της ιστορίας και των ηρώων.
Η Άντα ετών 41, απόλυτα συνειδητοποιημένη, μόνη από επιλογή, έχει την ζωή της τακτοποιημένη λίγο πολύ, έχοντας περάσει από έναν γάμο, αλλά και από έναν μεγάλο έρωτα από αυτούς που δεν τελειώνουν ποτέ τελικά....
Ο Μπλάμι, Βούλγαρος, μετανάστης στην αναζήτηση μια καλύτερης ζωής από τους χιλιάδες που περνούν ή μένουν δίπλα μας και πολλοί ανησυχούν για την εισβολή τους στην καθημερινότητά μας, εκτός από όταν χρειάζονται τις υπηρεσίες τους σε δουλειές που θα έθιγαν το κοινωνικό τους status, αν χρειζόταν να τις κάνουν οι ίδιοι.....
Δύο κόσμοι διαφορετικοί, δύο κόσμοι μακρινοί, δύο άνθρωποι που κινούνται στην ίδια γειτονιά, αλλά είναι σαν να κατοικούν σε διαφορετικό πλανήτη εξαιτίας της μόρφωσης, της καταγωγής, των συνθηκών.... Η μοίρα βέβαια, τρελαίνεται γαι παράξενα παιχνίδια....
Η Άντα και ο Μπλάμι, θα έρθουν κοντά, τόσο κοντά που τα σύνορα και η διαφορά της γλώσσας, ενώνουν αντί να χωρίζουν. Ένας έρωτας σαρκικός που κρατιέται κρυφός γαι να μην σοκάρει το ρατσιστικό περιβάλλον. Ειναι όμως έτσι; Η παρέα της Άντας θα μάθει όσο πιο αργά γίνεται γι αυτή τη σχέση κάποιοι θα σοκαριστούν και δεν θα το κρύψουν, κάποιοι αγαπούν πολύ την Άντα για να φέρουν αντίρρηση. Εξαιτίας όμως εκείνου, του ξένου, θα βγάλουν τόσους σκελετούς από την ντουλάπα της ζωής τους, που το "ουδείς αναμάρτητος", παίρνει σάρκα και οστά....
Η ανατροπή έρχεται προς το τέλος...Μια τροπή που φυσικά δεν θα σας αποκαλύψω, αλλά θα είναι καταλυτική και εμένα προσωπικά με κράτησε ξέπνοη και διάβασα δύο φορές από αυτό το σημείο και μετά το βιβλίο, μήπως και μέσα στην βιασύνη μου, άφησα κάποιο σημείο αφώτιστο.
Έκλεισα το βιβλίο μη μπορώντας ν' αναγνωρίσω αν η γεύση που μου αφησε ήταν γλυκιά ή πικρή και ακόμα μπερδεμένη είμαι....Ο τρόπος γραφής όπως είπα σύγχρονος, τα πράγματα λέγονται με το ονομά τους, χωρίς τίποτα να σοκάρει ή να είναι χυδαίο. Υποθέτω οτι αυτό οφείλεται στην μαεστρία της συγγραφέως. Οι περιγραφές λιτές και οι σκέψεις της ηρωίδας πηγαινουν σε βάθος. Η ζωή της και τα μέχρι τώρα δεδομένα της ανατρέπονται με καταλυτικό τρόπο, η αναζήτηση του εαυτού της δεν σταματά ποτέ.
Όπως είπα δεν είμαι κριτικός (δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε την εμπειρία), αλλά σαν αναγνώστρια το βιβλίο της κ. Κουμπαρέλη με κράτησε, δεν το βαρέθηκα και κάποιες στιγμές με προβλημάτισε, γιατί μακράν απέχω από την νοοτροπία της ηρωίδας. Επειδή όμως είμαι πολύ κοντά στα χρόνια της, κράτησα μια φράση από το βιβλίο και σας την μεταφέρω αυτούσια:
" Για τους γύρω μου είμαι ένα "σοβαρό αστραπόβροντο", για μένα ένα βλαμμένο που κινδυνεύω να ζήσω τη ζωή μου, σαν να υπάρχει δεύτερη, όπου θα κάνω όσα λαχταρώ τώρα. Τελεία και παύλα με την δεύτερη ζωή. Είμαι σαράντα ενός. Από δω και μπρος κάνω όσα λαχταράει η ψυχούλα μου. Έχω τριάντα εννιά υπέροχα χρόνια μπροστά μου, αν πάω ογδόντα. Αν δεν προφτάσω, έχω το σήμερα. Ναι, από δω και στο εξής ολα είναι σήμερα. Ένα τεράστιο, αέναιο, χαοτικό, ηδονικό σήμερα."
Καλή ανάγνωση!