Το καλοκαίρι όσο και να μην το θέλουμε, τελείωσε. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας. Ας

πάμε λοιπόν πάλι στις blog ιστορίες που έχουν όλες κάτι κοινό: ένα απλό επιμύθιο...."Δεν μπορεί....Θα στρώσει!"

Για μια φιλία..... 

 Στα μαθητικά σου λευκώματα, ανάμεσα σε δεκάδες απλοϊκών ερωτήσεων που ζητούσαν την γνώμη σου για τον έρωτα, την αγάπη, τον άντρα,

την γυναίκα, υπήρχε και μια άλλη ερώτηση που απαντούσες χωρίς να την σκεφτείς ίσως γιατί θεωρούσες δεδομένο το αγαθό της : «Τι είναι φιλία;»…..

Ήταν τα άγουρα χρόνια που στο μυαλό και στην καρδιά δεν υπήρχαν ούτε όρια  ούτε αναστολές, νόμιζες πως όλος ο κόσμος, εσένα περίμενε για να

τον κατακτήσεις…….Δίπλα σου υπήρχε πλήθος, που με απίστευτη επιπολαιότητα ονόμαζες «οι φίλοι μου» και θα έπεφτες στην φωτιά για καθέναν

χωριστά αλλά και για όλους μαζί χωρίς καν να στο ζητήσουν.

Οι γονείς σου διαφωνούσαν και κάθε μέρα ήταν αιτία καυγά που αντί να διαβάζεις ξεχνιόσουν στο τηλέφωνο γιατί πάντα κάποιος από την παρέα είχε

πρόβλημα και εσύ ήθελες να βοηθήσεις ή αν δεν μπορούσες να δώσεις βοήθεια, έδινες απλόχερα την παρηγοριά…..

Μαζί τους μοιράστηκες γέλια, κλάματα και αστεία. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που έμαθαν για τον κρυφό σου έρωτα για εκείνον ή εκείνη από το άλλο τμήμα

 που όμως δεν ήξερε καν ότι υπάρχεις…..

Η πρώτη σου κοπάνα με κείνο το τρελό χτυποκάρδι ήταν μαζί τους…..Φύγατε από το σπίτι κανονικά, δήθεν για να πάτε στο σχολείο, συναντηθήκατε

όμως στο παρκάκι και με γέλια που ήταν για να κρύψουν την αγωνία, βρεθήκατε στο πρώτο λεωφορείο που θα σας έπαιρνε μακριά από την ρουτίνα

των μαθηματικών και των αρχαίων. Σε κάποια καφετέρια, μακριά από γνωστούς, σ’ εκείνη την πρώτη κοπάνα, ήταν και το πρώτο τσιγάρο, από

ένα πακέτο αγορασμένο «ρεφενέ» από το χαρτζιλίκι…..Γέλια, φωνές και ενοχλημένα βλέμματα από τους γύρω θαμώνες, που βολεμένοι πια στην ζωή

τους, είχαν ξεχάσει πώς είναι να είσαι έφηβος και να κάνεις το πρώτο σου σκασιαρχείο με φίλους που αγαπάς και που είναι όλος σου ο κόσμος…..

Η επιστροφή είχε άλλη ατμόσφαιρα. Πάνω από τα χαμογελαστά στόματα, τα μάτια έκρυβαν και μια ανησυχία….. «Κι αν μας κατάλαβαν;»…..

Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα ή κι αν κάτι κατάλαβαν οι γονείς δεν είπαν τίποτα, ίσως γιατί όρμησαν και σε κείνους οι μνήμες της πρώτης

δικής τους παράνομης βόλτας…..

Το απόγευμα, κρυφά τηλέφωνα για να πάρεις τα μαθήματα που έχασες γιατί κοντά ήταν το δεύτερο τρίμηνο και φοβόσουν πολύ εκείνη την καταραμένη

καθηγήτρια των αρχαίων που έμοιαζε και κείνη τόσο αρχαία, όσο το μάθημά της…..

Και τα χρόνια περνούσαν γλυκά γιατί ήταν γλυκιά η συντροφιά και τίποτα δεν είναι τόσο βαρύ όταν το μοιράζεσαι. Ακόμα και οι καυγάδες και

οι παρεξηγήσεις είχαν μια γεύση διαφορετική και τα μούτρα που κράταγε ο ένας στον άλλον, είχαν σύντομο τέλος και η επανασύνδεση ήταν γεμάτη

ένταση αγάπης….. Κανείς φυσικά δεν σε καταλάβαινε, εκτός από τους φίλους και τις φίλες.

Οι γονείς σου μιλούσαν άλλη γλώσσα από την δική σου και καμιά από τις δύο πλευρές δεν είχε το λεξικό για την γλώσσα της άλλης και ούτε

ενδιαφερόταν να το αποκτήσει. Αυτά που για να πεις στους γονείς σου καυγάδιζες, με την παρέα ήταν δεδομένα, ήταν το περιεχόμενο μιας  και μόνης

ματιάς…..Ακόμα και τα όνειρα, τα σχέδια για το μέλλον, ήταν κατανοητά από εκείνους, ενώ στους γονείς σου προκαλούσαν πονοκέφαλο….

Όταν έλεγες «δεν μπορώ να διαβάσω», οι γονείς ξεσπούσαν σε ένα μονόλογο που έμοιαζε να μην έχει τέλος για την μόρφωση, για την καριέρα, για τα

βάσανα της ζωής γενικά και της δικής τους ειδικότερα, για το πόσα λεφτά πηγαίνουν στα φροντιστήρια, κατέληγαν στα παράπονα για την αχαριστία

σου και την αναισθησία σου, ενώ ο φίλος ήταν απλώς στην ίδια κατάσταση. Είχε ίσως και κείνος μόλις ακούσει την ίδια κατσάδα και καταλήγατε ο

ένας στην παρηγοριά του άλλου….

Και αφού μιλούσες με τις ώρες μαζί του στο τηλέφωνο, αφού εκτοξεύατε απειλές που ποτέ δεν θα κάνατε πράξη, αφού βγάζατε όλη την ένταση,

τελικά αποφασίζατε πως έπρεπε και να διαβάσετε, κατεβάζατε το ακουστικό και στωικά βουτούσατε στην πλατιά θάλασσα των λατινικών που σας

απωθούσε….Τόσο απλά….. 

Εκεί, στην τελευταία τάξη, άρχιζαν όλα ν’ αλλάζουν ξαφνικά. Ούτε και συ δεν κατάλαβες πώς ήρθε και φώλιασε ο φόβος, καλά κρυμμένος μέσα στην

λαχτάρα να φύγεις από το σχολείο και να μην ξαναγυρίσεις ποτέ στην ρουτίνα του και στην ανία του….Ναι, δεν ήθελες να ξαναδείς τα απαίσια

κάγκελά του….Ναι ο πίνακας ήταν το πιο αποτρόπαιο θέαμα που θα είχες να θυμάσαι….Ναι, αυτό το μαγγανοπήγαδο σ’ έπνιγε…..

Γιατί όμως ένοιωθες τώρα φόβο; Τον έδιωχνες, σαν την πιο ηλίθια ιδέα που σου είχε περάσει ποτέ, αλλά αυτός ύπουλα ξαναμαζευόταν στις

κρυφές γωνιές του μυαλού σου…..Κοίταζες τους φίλους σου, τον κόσμο σου και ήξερες ότι αυτό ακριβώς φοβόσουν….Το σχολείο, όταν τελείωνε,

θα έσπαγαν και οι αόρατες αλυσίδες που καθημερινά σ’ έδεναν μ’ αυτά τα’ αγαπημένα πρόσωπα….Ήξερες ότι μετά τις εξετάσεις, τίποτα δεν θα ήταν

το ίδιο….Ο ένας ίσως ήταν στην Κρήτη, η άλλη στα Γιάννενα, ο τρίτος ίσως στην Θεσσαλονίκη και συ ποιος ξέρει που….

Και η φιλία; Τι θα γινόταν η φιλία με σκορπισμένους τους υπηκόους της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; Πόσο θ’ άντεχε να κρατάει τις δυνάμεις

της;  Όσους όρκους κι αν έκανες, κι αν κάνατε όλοι, ότι δεν θα χαθείτε για τίποτα στον κόσμο, τι θα γινόταν όταν στο βασίλειο θα έμπαιναν και

ξένοι; Συμφοιτητές ας πούμε….

Το έδαφος το ένοιωθες να γλιστράει κάτω από τα πόδια σου και ήταν αυτό που σε κρατούσε όρθιο στα χρόνια της εφηβείας σου, στα χρόνια της

φυλακής σου….Ήταν ίσως και άδικο τώρα που τους χρειαζόσουν πιο πολύ, τώρα θα χάνονταν από κοντά σου…….

Τα φτερά άνοιξαν όμως, γιατί η φύση δεν σηκώνει εμπόδια στην πορεία της. Και σκορπίσατε στους τέσσερις ανέμους. ….

Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ένοιωθες μόνος σ’ εκείνο το πανεπιστήμιο….Τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά, αναζητούσες λίγη από την παρηγοριά των

σχολικών σου χρόνων….Μετά αραίωσαν κι αυτά….Νέο έδαφος τοποθετήθηκε κάτω από τα νεανικά σου πόδια και η παρηγοριά ήρθε από καινούριους

φίλους που είχες αποκτήσει με την καθημερινή επαφή . Η ανάμνηση των σχολικών σου φίλων δεν πονούσε πια, μόνο σ’ έκανε να χαμογελάς και να

διηγείσαι στην νέα παρέα τα κατορθώματα εκείνων των χρόνων…..Bρισκόσασταν στην αρχή με τους «παλιούς» στις διακοπές και ανταλλάσσατε τις

εμπειρίες της ζωής που αποκτήσατε, αλλά μέσα σου βιαζόσουν να γυρίσεις στις νέες προκλήσεις….

Αποφάσισες πως η φιλία και σαν έννοια και σαν πράξη έχει πολλές εκφάνσεις και διαφορετικές διαστάσεις…..Ξεχώρισαν και κάποιοι και δέθηκες

μαζί τους. Εύκολα πίστεψες, πως εκείνη η φιλία, η παλιά, ήταν «παιδικές ανοησίες», ενώ τώρα, αυτή η καινούρια φιλία, είχε την σταθερότητα της

ωριμότητας και θ’ άντεχε στον χρόνο…. Στο χρόνο ίσως, αλλά στη ζωή;

Όσο τα χρόνια προχωρούσαν και οι νέα φιλία δυνάμωνε, τόσο πιο σίγουρος αισθανόσουν για την διάρκειά της και την αντοχή της. Προχώρησες

βέβαια. Το Πανεπιστήμιο τελείωσε, κάποιοι έφυγαν φαντάροι, κάποιες παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά και ξαφνικά άνοιξες μια μέρα τα μάτια και

πάλι είχατε σκορπίσει….Οι σύντροφοι των φίλων καθόριζαν πια  την διάρκεια της φιλίας ή την ημερομηνία λήξης της…..

Αν ο δικός σου σύντροφος, δεν ταίριαζε με του φίλου, αν ο άντρας της φίλης δεν ταίριαζε με σένα, τότε δεν υπήρχε μέλλον….

Και η φιλία; Πού είχε πάει;  Δεν υπήρχε μοναξιά, υπήρχαν παρέες και με κάποιες από αυτές η επικοινωνία ήταν συχνή. Όπου όμως κι αν

αναζήτησες, όσο βαθιά κι αν έψαξες, πουθενά δεν βρήκες την γλύκα εκείνης της φιλίας, της πρώτης.

Πριν μελαγχολήσεις πρόλαβες να πεις « ευτυχώς»….Ευτυχώς που αξιώθηκα και έζησα τη φιλία….. Ευτυχώς κατάφερα να αισθανθώ όλα όσα

αισθάνθηκα  στα ευλογημένα χρόνια….. Κι αν όλο αυτό τέλειωσε, δεν πειράζει. Οι ρίζες αυτής της νέας μεταλλαγμένης φιλίας, ίσως δεν είναι τόσο

βαθιές, ούτε ίσως τόσο γερές, κι αν το καλοσκεφτείς, μοιάζει με υποκατάστατο εκείνης της βαθιάς, ανιδιοτελούς σχέσης των νεανικών σου χρόνων.

Όταν δεν είσαι μαζί με τους φίλους, δεν τους σκέφτεσαι συνεχώς όπως τότε, γιατί τώρα πρέπει να σκεφτείς το γάμο σου, την δουλειά σου, τα παιδιά

σου και είναι πολλά όλα αυτά για να σε απασχολεί συνεχώς το πρόβλημα του φίλου….

Μαζί με την ωριμότητα ήρθε και η επιφύλαξη….σταμάτησες ν’ ανοίγεις την καρδιά σου στον φίλο. Σταμάτησες να του λες όλα όσα σε βασανίζουν,

κρατάς κλειστά τα περισσότερα χαρτιά και έχεις την βεβαιότητα ότι το ίδιο κάνει και αυτός….Δεν τον αδικείς φυσικά…. Ξέρεις…..Καταλαβαίνεις και

δικαιολογείς τις επιφυλάξεις του….Τότε το μεγαλύτερο μυστικό ήταν ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένας κακός βαθμός στο διαγώνισμα, ένας καυγάς

με τους γονείς για το χαρτζιλίκι….Τώρα υπάρχουν προβλήματα πια. Οικονομικά, αισθηματικά, προβλήματα με τα παιδιά, με το δάνειο…. Για όλα αυτά

σπάνια θα μιλήσεις με τον φίλο….Έχεις τον σύντροφο για να καλύπτει τα κενά, για να σε παρηγορήσει ή για να σε βγάλει έξω από τα ρούχα σου…

Μ’ αυτόν είναι η καθημερινή επαφή. Μαζί του κάθεσαι κουρασμένος στο ίδιο θρανίο, μαζί του κοιτάς απηυδισμένος τον ίδιο μαυροπίνακα, γεμάτο

λογιστικές πράξεις που δεν έχουν τέλος, μαζί του πλήττεις και μαζί του γελάς ή κλαις…..

Ευτυχώς που δεν υπάρχουν στην ηλικία σου λευκώματα, γιατί αν τώρα σε ρωτούσαν τι θα πει φιλία,  δεν θα ήξερες τι ν’ απαντήσεις…..

Ούτε και ξέρεις τώρα, στην ωριμότητά σου, πού να την αναζητήσεις….

Κι όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν τρέχεις σε κανέναν φίλο πια….

Κοιτάς προς τον ουρανό και λες….

« Δεν μπορεί!.....Θα στρώσει!.....»