Και μετά τη ....φωτιά, λίγη ηρεμία. Επαγγελματικές υποχρεώσεις (ανεξάρτητες με την συγγραφική μου ιδιότητα, μου έδωσαν την ευκαιρία να διαβάσω ένα βιβλίο) και σας το παρουσιάζω μια ώρα μόλις, πριν φύγω για ένα πενθήμερο που ονειρευόμαστε οικογενειακώς από το καλοκαίρι...

Παλιά, πολύ παλιά.                                                                                  

Αυτό το μικρόβιο, με τ’ αστυνομικά που ξεκίνησε με την «Δέκατη φωτογραφία» του Παυλίδη και συνεχίστηκε με τα βιβλία του Μαμαλούκα, πρέπει να το κοιτάξω μάλλον.  Άρχισα να γίνομαι φανατική αναγνώστρια του είδους! ( Και βγαίνει και το καινούριο του Μαμαλούκα σε λίγες μέρες!)

Με βάση λοιπόν την στροφή αυτή, ήταν αδύνατον ν’ αγνοήσω τον Μάρκαρη και τον αστυνόμο Χαρίτο που  δημιούργησε η πένα του. Το «Άμυνα ζωής» που προβλήθηκε, αν δεν κάνω λάθος, από την δημόσια τηλεόραση πέρσι, δεν το είδα, άλλο βιβλίο του δεν διάβασα, αλλά μετά το «Παλιά, πολύ παλιά» με ξέρετε πια, θα πάω και για τα υπόλοιπα.

Στο συγκεκριμένο πάντως, ο αστυνόμος Χαρίτος, βρίσκεται με την γυναίκα του σε ταξίδι αναψυχής στην μαγική Κων/πολη. Η αιτία, απλή και ανθρώπινη. Η μοναχοκόρη τους έχει μόλις παντρευτεί με πολιτικό γάμο αντί του θρησκευτικού  που ήθελαν γονείς και συμπέθεροι και έχει επέλθει ενδοοικογενειακή ένταση. Για την εκτόνωση αυτής της έντασης, αποφασίζεται το συγκεκριμένο ταξίδι στην Βασιλεύουσα.

Εκεί ο Χαρίτος, παράλληλα με τις διακοπές του, πρέπει να συνεργαστεί μ’ έναν Τούρκο αστυνομικό για την διαλεύκανση  μιας σειράς περίεργων εγκλημάτων με δράστη μια υπέργηρη κυρία που με όπλο της την πιο νόστιμη τυρόπιτα (γεμάτη παραθείο) εξολοθρεύει όσους την έβλαψαν στο παρελθόν. Η εκδίκησή της φτάνει μέχρι και στα άτομα που έβλαψαν ανθρώπους που αγαπούσε.

Μια κούρσα αρχίζει για το ποιος θα προλάβει να φτάσει την ενενηντάχρονη ετοιμοθάνατη εκδικήτρια: Η αστυνομία ή ο θάνατος….

Μην πάει το μυαλό σας σε αστυνομικό θρίλερ ή σε σκηνές γεμάτες αγωνία και ένταση. Το βιβλίο αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς μέσα από την εξέλιξή του, μαθαίνουμε την ιστορία της Μαρίας Χάμπου, μιας βασανισμένης πραγματικά γυναίκας, που είδε μόνο το άσχημο πρόσωπο της ζωής.

Όταν δε, αποκαλύπτεται ο πρότερος….ανέντιμος βίος των θυμάτων, ο αναγνώστης αισθάνεται να δικαιολογεί τις εγκληματικές ενέργειες, ν’ αναγνωρίζει την θεία δίκη στο πρόσωπο της δολοφόνου ή αν θέλετε ν’ αναρωτιέται αν είναι απλή δολοφόνος ή η ίδια η Νέμεση….

Συνυπολογίστε στα θετικά του βιβλίου, το άρωμα της νοσταλγίας που αναδύεται από το οδοιπορικό στην Πόλη του σήμερα, χωρίς να υπολείπεται στοιχείων για την Πόλη του χθες.

Το βιβλίο φυσικά και δικαίως βρίσκεται στα ευπώλητα μήνες τώρα και δικαιολογεί αυτό που λέω εδώ και καιρό: Μην υποτιμάμε το ένστικτο του κόσμου. Για να βρίσκεται εκεί, κάτι σημαίνει, χωρίς να μπορώ ν’ αρνηθώ ότι υπάρχουν στις λίστες αυτές και βιβλία υπερτιμημένα….

Κι αν λείπουν κι άλλα, που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να είναι, αλλά απουσιάζουν, η αιτία βρίσκεται ίσως σ’ αυτό το 8% που διαθέτει η Ελλάδα ως αναγνωστικό κοινό….. Μόνο 8%.... Δεν είναι κρίμα;

Και παρατυπώντας, μέσα στην παρουσίαση του βιβλίου, θα εκφράσω και μια...διαμαρτυρία που αφορά πάλι τους έλληνες συγγραφείς. Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις συνεντεύξεις που δίνουν στα ΜΜΕ και η συνηθισμένη ερώτηση των δημοσιογράφων, είναι αν διαβάζουν και τι διαβάζουν. Αν λοιπόν κανείς  δεν είναι γνώστης ή δεν παρακολουθεί τα εκδοτικά πράγματα στην Ελλάδα και ακούσει Έλληνα συγγραφέα να μιλάει θα νομίζει οτι η εγχώρια παραγωγή βιβλίων, σταμάτησε στον Καραγάτση, στον Καζαντζάκη, στον ΡΙτσο, στον Σεφέρη και στον Ελύτη από πλευράς ποίησης!  Γιατί κανείς δεν τολμά ν' αναφέρει Έλληνες συγγραφείς; Γιατί όλοι αναφέρονται αποκλειστικά σε αξιόλογους μέν, αλλά ξένους συγγραφείς δε; Πού είναι η...αλληλεγγύη μεταξύ μας; Πού είναι η στήριξη νέων ταλέντων στην  Ελληνική λογοτεχνία; Έχουμε θαυμάσιους νέους Έλληνες συγγραφείς και εκνευρίζομαι αφόρητα που τους αγνοούν όταν βέβαια δεν τους αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό ή ακόμα και ειρωνεία!

 Μήπως να ξεκινήσω μια καμπάνια στήριξης των Ελλήνων συγγραφέων; Μήπως να με βοηθήσετε διαβάζοντας όλοι εσείς Έλληνες συγγραφείς και μιλώντας για το έργο τους;