Η Δέκατη Φωτογραφία....του Γιώργου Παυλίδη (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ)
Με το θερμόμετρο κολλημένο στους 40 βαθμούς και άνω, καθισμένη στο μπαλκόνι με το λάστιχο σε πρώτη ζήτηση, να βρέχομαι λίγο πριν λιποθυμήσω από την ζέστη, τελείωσα το βιβλίο του Γ.Παυλίδη "Η Δέκατη Φωτογραφία".
Η υπόθεση μου είχε τραβήξει την προσοχή, πολύ πριν εκδοθεί, από το επίσημο site του Ψυχογιού. Ένας ανακριτής, ο Γιάννης Δεμερτζής, λαμβάνει περίεργα email στον υπολογιστή του, εικόνες φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, με έναν αριθμό κάθε φορά που αρχίζει από το εννιά και κατεβαίνει. Στην αρχή θα θεωρήσει έργο κάποιου φαρσέρ την όλη ιστορία και δεν θα δώσει την απαιτούμενη προσοχή. Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας πλησιάζουν και μια υστερία διακατέχει τους πάντες.
Τα μηνύματα όμως, πολύ σύντομα, θα στρέψουν την προσοχή του και αλλού και τότε θ' αρχίσει ένας αγώνας δρόμου για να προλάβει ο ανακριτής να λύσει τον γρίφο, προτού να είναι αργά. Δίπλα του έχει έναν καλό φίλο και την σύντροφό του. Στο Υπουργείο Δημόσιας τάξης ο ένας, δημοσιογράφος η άλλη. Η βοήθειά τους θα φανεί πολύτιμη στον Δεμερτζή που νιώθει τον χρόνο να κυλάει και τον θάνατο να πλησιάζει όλο και πιο γοργά...
Φυσικά δεν θ΄αποκαλύψω τίποτα άλλο από την πλοκή, θα ήταν εγκληματική ενέργεια κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα σε κάποια εφημερίδα (δεν θυμάμαι πια όμως) διάβασα οτι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αστυνομικό μυθιστόρημα (άποψη του δημοσιογράφου) και επειδή δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα, δεν έχω επιχειρήματα ν' αντιτάξω. "Η Δέκατη Φωτογραφία", έγραφε στο εξώφυλλο, "Αστυνομικό μυθιστόρημα" πάντως και δεν έχω λόγους να διαφωνήσω. Εϊχε σασπένς, είχε αγωνία σε εξέλιξη και όσο το βιβλίο προχωρούσε κορυφωνόταν, είχε όμως και ανθρωπιά. Δεν ξέρω αν αυτά τα συστατικά μπορούν να δώσουν τον χαρακτηρισμό "Αστυνομικό μυθιστόρημα" στο πρώτο πόνημα του Γ. Παυλίδη.
Αυτό που μπορώ να πω είναι όμως, ότι μου άρεσε. Η γραφή στρωτή, οι διάλογοι έσπρωχναν τον μύθο πιο πέρα, η περιγραφή προσώπων, αλλά περισσότερο τόπων, κατατοπιστική αλλα όχι κουραστική. Το βιβλίο σε τοποθετούσε στο χώρο και η πένα του Παυλίδη, ήταν αρωγός στη φαντασία του αναγνώστη να τοποθετήσει τους ήρωες στο χώρο και στον χρόνο.
Από την άλλη, κάτι μ' εμπόδισε να μπω πιο βαθιά στα συναισθήματα του ήρωα. Τον "έβλεπα", παρακολουθούσα τις κινήσεις του, ακολουθούσα τις σκέψεις του, ένιωθα την αγωνία του, αλλά όλα αυτά πίσω από ένα λεπτό γυαλί που δεν μ' άφηνε να δεθώ μαζί του, όπως θα ήθελα. (Ϊσως φταίει και το σαραντάρι βέβαια που έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μου διαλύσει το μυαλό).
Το σίγουρο είναι οτι μου άρεσε πάντως. Το βιβλίο με τραβούσε σαν μαγνήτης για να δω τι γίνεται παρα κάτω και μέχρι την μέση περίπου, είχε καταφέρει και να με "παραπλανήσει".....
Αν το επιλέξετε πάντως για να σας συντροφεύσει στην παραλία, μπορεί να σας απορροφήσει τόσο, που να ξεχάσετε ν' αλλάξετε θέση στην πετσέτα και να καήτε! Τουλάχιστον μαζί με το βιβλίο "Η ΔΕΚΑΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ" μην ξεχάστε το αντιηλιακό σας!!!!