Εγκαινιάζω σήμερα μια νέα στήλη που θ' αφορά τα βιβλία που θα διαβάσω αυτό καλοκαίρι.
Ξεκίνησα με το βιβλίο μιας πραγματικής κυρίας της λογοτεχνίας που πέρσι έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής της, μ' ένα καταπληκτικό βιβλίο το "Οι θεοί πέθαναν στη Ρώμη".
Φέτος η Ελένη Τσαμάδού, επέστρεψε με νέο βιβλίο με έναν.... (ας μου επιτραπεί η έκφραση) "ιντριγκαδόρικο" τίτλο: " Η εταίρα του Μ. Αλεξάνδρου". Το πήρα στα χέρια μου γοητευμένη από το εξώφυλλο που το βρήκα εξαιρετικό και άρχισα να το διαβάζω, γνωρίζοντας εκ των προτέρων οτι η διαυγής γραφή της Τσαμαδού με περίμενε να με τυλίξει στη σαγήνη της, από τις πρώτες σελίδες όπως και έγινε....
Τον Μ. Αλέξανδρο, τον γνωρίσαμε όλοι στα σχολικά μας χρόνια και τον αφήσαμε εκεί, χωρίς ποτέ να θελήσουμε να μάθουμε κάτι παραπάνω για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ελληνικής ιστορίας. Ακριβώς σ' αυτο το σημείο μας καταλαμβάνει εξ απροοπτού το βιβλίο της Τσαμαδού. Μέσα από τα μάτια της Παγκάστης, της εταίρας, μαθαίνουμε για κείνον όπως ποτέ ένα βιβλίο μαθητικό δεν θα τολμούσε να μας μάθει. Τοποθετημένη από την μητέρα του, την παντοδύναμη Ολυμπιάδα, η Παγκάστη θα διδάξει στον Αλέξανδρο τα μονοπάτια του έρωτα, αλλά θα πιαστεί η ίδια στην παγίδα του γιου της Αφροδίτης. Θα ερωτευθεί τον στρατηλάτη και θα τον ακολουθήσει στην διαδρομή του προς την δόξα, που χωρίς να το ξέρει φυσικά, ήταν μονόδρομος και προς τον θάνατο.
Σε καμία περίπτωση δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα, όταν έχετε την ευκαιρία αυτό το καλοκαίρι να διαβάσετε από πρώτο χέρι μια γοητευτική ιστορία με μια γραφή τόσο στρωτή και τόσο καθαρή που θα νομίσετε οτι πίνετε δροσερό νερό, από ένα κρυστάλλινο ποτήρι.
Το μόνο που θα πω εγώ, είναι τα όσα αποκόμισα από το βιβλίο αυτό και ας μου συγχωρήσουν την τόλμη μου όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο μια και δεν είμαι κριτικός και ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Καταθέτω απλώς τα όσα μου γεννήθηκαν μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Φυσικά τα γεγονότα είναι υπαρκτά, ο μύθος είναι της κ. Τσαμάδού και πάνω στον μύθο θα τοποθετηθώ κι εγώ.
Όταν έκλεισα το βιβλίο, αισθάνθηκα λύπη για τον Αλέξανδρο που υπήρξε το μεγάλο θύμα μιας μάνας, που εμφύσησε στον γιο της την ιδέα οτι ήταν θεός και προορισμένος μόνο γαι τα μεγάλα και όχι για τα ταπεινά όπως ο έρωτας. Η Ολυμπιάδα παρουσιάζεται κυριολεκτικά σαν μαινάδα, σαν μια γυναίκα αδίστακτη και φιλόδοξη που από μια πλευρά χρησιμοποιεί τον γιο της για να πετύχει τα σχέδιά της. Η Λανίκη η τροφός του Αλεξάνδρου γίνεται το χέρι της και εγκατεστημένη δίπλα στον Αλέξανδρο δρα κατόπιν των εντολών της βασίλισσας, άσχετα αν όσα γίνονται δεν είναι για το καλό του ανίδεου Αλέξανδρου.
Η Παγκάστη όμως αγαπά αληθινά, με την έννοια οτ αγαπά ακόμα και την σκοτεινή πλευρά του μεγάλου άνδρα και είναι έτοιμη για κάθε θυσία. Ο μεγάλος ζωγράφος Απελλής, θα παίξει ρόλο καταλύτη στη σχέση Αλέξανδρου και Παγκάστης και θα δώσει το έναυσμα για αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Δεν είναι ξεκάθαρο (σύμφωνα πάντα με το μυθιστόρημα) αν ο Μ. Αλέξανδρος αγάπησε την Παγκάστη με τον τρόπο που εκείνη τον λάτρεψε, αλλά είναι ηλίου φαεινότερον, οτι αν εκείνη έμενε για πάντα κοντά του, η ροή της ιστορίας θα ήταν ίσως διαφορετική. Όμως ο ΑΛέξανδρος ήταν ένας άνθρωπος που η μοίρα του είχε προδιαγραφεί και το τέλος του ήταν αναμενόμενο άσχετα αν οι λόγοι του θανάτου του δεν έχουν πλήρως διλευκανθεί. Σϋμφωνα με το βιβλίο, το χέρι της τροφού του, ήταν αυτό που τον πέρασε στην αθανασία με ένα δυνατό δηλητήριο....
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας εξομολογηθώ, οτι η τελευταία μου σκέψη, ήταν οτι ακόμα κι αυτός, ο μεγάλος, ο ανίκητος, Μ. Αλέξανδρος νικήθηκε ουσιαστικά από τα πάθη που έσπειραν στην ψυχή του γυναίκες και κυρίως η μητέρα του....Αυτή ήταν και ο μεγαλύτερος εχθρός του....( Εντελώς προσωπική άποψη, να το θυμάστε)
Πέρα όμως από τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχετε, ένα είναι βέβαιο. Οτι αυτό το βιβλίο, αξίζει να μπει στην βιβλιοθήκη σας, αφού περάσει φυσικά από τα χέρια σας. Και επιπλέον θα δώσει άφθονη τροφή για συζήτηση με όποιον μοιραστεί μαζί σας αυτή την εμπειρία, γιατί το να διαβάζεις ένα τόσο άρτιο βιβλίο, είναι πραγματικά εμπειρία. Παράλληλα με την εξέλειξη του μύθου, δια χειρός Τσαμαδού πάντα, ο αναγνώστης τροφοδοτείται με πληροφορίες, θυμάται όσα διδάχθηκε και ξέχασε από το μάθημα της ιστορίας και επιπλέον πολιτιστικά στοιχεία της εποχής αναδύονται χωρίς να κουράζουν ή να μακρυγορούν.
Μέσα από αυτό τον χώρο, ευχαριστώ ειλικρινά την κυρία Τσαμαδού για τα ιστορικά ταξίδια που μου χαρίζει κάθε φορά που με κάνει κοινωνό της απαράμιλλης τέχνης της.....