Καλημέρα σε όλους! Αυτό το κείμενο μου το έστειλε το Νατασσάκι μου και σας το παραδίδω.... Μου θύμισε τους λόγους που ξεκίνησα να γράφω στην εφηβεία μου, ιστορίες που με κρατούσαν μακριά από μια πραγματικότητα που δεν μου άρεσε....

"Κάθομαι στο άδειο μου δωμάτιο..Κρατώντας, ένα τσιγάρο και την πένα μου...Κρατάω τον θάνατο και την ζωή μου μαζί..Περίεργος συνδυασμός, χωρίς αυτόν όμως δεν θα τα είχα καταφέρει μέχρι εδω. Η πένα, με ταξιδευει, με οδηγει σε τόπους που ποτέ δεν φαντάστηκα. Σε απέραντες θάλασσες, να ταξιδεύω με το κουρσάρικο, να χαζεύω τα δελφίνια, να ακούω τα παραμύθια των πειρατών για τις γοργόνες. Σε ατελείωτα δάση, να ψάχνω στις κουφάλες των δέντρων για νεράιδες,να γεύομαι τα φρέσκα φρούτα και να μαθαίνω τα μυστικά των σοφών δέντρων. Σε ψηλά, χιονισμένα βουνά, να παίζω με τα ξωτικά, να με οδηγήσουν, στις μικρές σπηλιές τους και να πιούμε όλοι μαζί μια ζεστή σοκολάτα, λέγοντας ανέκδοτα γύρω από την φωτιά. Μου χαράζει διαδρομές πέρα από το όνειρο. Κι όχι μόνο... Όποτε δεν είμαι καλά, και θέλω από κάπου να στηριχτώ, για να μην καταρρεύσω, ξέρω πως θα είναι πάντα εκεί. Πάντα θα είναι έτοιμη, να την πιάσω στα χέρια μου, και να ταξιδεψουμε μαζί στους κόσμους που εμείς δημιουργούμε. Γι' αυτό  και την ευχαριστώ που υπάρχει στην ζωή μου. 'Εψαχνα πολύ καιρό τον λόγο ύπαρξής μου, γιατί ζω, ποιός είναι ο δικός μου σκοπός σε αυτόν τον κόσμο.Τώρα ξέρω, ζω για να γράφω.Και δεν θα σταματήσω να το κάνω μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο...."