Αυτό το κείμενο μου το έστειλε μια φίλη. Μια πολύ καλή φίλη που αν δεν "μιλήσω" μαζί της τακτικά, κάτι

μου λείπει. Είναι της μητέρας της που δεν την έχω δει ποτέ και είναι σαν να την ξέρω. Είναι μια μητέρα γλυκιά και τρυφερή με τα παιδιά της, αλλά υπήρξε και δασκάλα. Από αυτές τις δασκάλες που υπάρχουν για να μας θυμίζουν πώς πρέπει να είναι οι εκπαιδευτικοί που στα χέρια τους κρατούν τα μυαλά και τις ψυχές των παιδιών μας με σκοπό να τα εμπνεύσουν, να τα καθοδηγήσουν, να τους μάθουν τον κόσμο. Γλυκιά μου Βάλη, σ' ευχαριστώ που μου εμπιστεύθηκες το κείμενο της μητέρας.....

Μία απρόσμενη  ανταμοιβή

  Το νέο έτος ήρθε κουβαλώντας μαζί του τις προσδοκίες και τις ελπίδες όλων μας για ό,τι καλύτερο. Όντως το 2008 ως νούμερο είναι ολοστρόγγυλο, αρμονικό και συντηρεί την υπέρμετρη αισιοδοξία μας για μια χρονιά γεμάτη υγεία, ευτυχία και πολλά χαμόγελα…

  Ενώ ο Άγιος Βασίλης φέρνει δώρα την Πρωτοχρονιά εμένα με επισκέφτηκε στις 4 Γενάρη του 2008.

  Εκείνο το βράδυ έκανε πολύ κρύο και δε βγήκαμε, ο σύζυγος μάλιστα ξάπλωσε νωρίς. Έχοντας φορέσει τις πιτζάμες και τα καλτσάκια μου, χουζούρευα στον καναπέ, χαζεύοντας στην τηλεόραση.

  Ο ήχος του τηλεφώνου με σήκωσε από τον καναπέ, επί το απλούστερο με ξεβόλεψε. Σηκώθηκα νωχελικά και μια ωραία, γλυκιά, ζεστή, αντρική φωνή μου ευχήθηκε Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά. Επρόκειτο για χροιά φωνής που θύμιζε χάδι για τα γερασμένα αυτιά μου.

  - Γιώργος Τσώκος, μου συστήθηκε, παλιός μαθητής σας, κυρία Αργυρούλα, στο Μίστρο εκεί κάπου στη δεκαετία του 1960.

  Εξεπλάγην. Δεν ήξερα τι να πω. Μα 46 χρόνια μετά;Συνήρθα κάπως και αντευχήθηκα.

-         Καλή χρονιά, αγόρι μου, να χαίρεσαι την οικογένειά σου. Ήταν πολύ λογικό να ρωτήσω το Γιώργο που βρίσκεται τώρα, σε ποιον επαγγελματικό τομέα επιδίδεται.

Μου απάντησε με ευδιάκριτη σεμνότητα και γνήσια ταπεινότητα ότι εργάστηκε για μερικά χρόνια σα γιατρός στο Χιούστον και τώρα είναι καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.!Και ενώ άκουγα συνειδητοποιώντας με πολύ αργό ρυθμό ποια σκαλιά επιτυχίας ανέβηκε το απλό χωριατόπαιδο, ο Γιώργος με σταθερή φωνή πρόσθεσε κάτι το οποίο ηχεί από εκείνη τη μέρα μέσα μου και αναστατώνει το είναι μου. Είπε δηλαδή ότι αυτό που έχει καταφέρει στη ζωή του οφείλεται και στην κυρία Αργυρούλα που τον είχε μαθητή στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού αλλά και στον κύριο Γιώργο, το δάσκαλο των τριών τελευταίων τάξεων του Δημοτικού. Διάχυτη ικανοποίηση για μένα!

  Δεν ξέρω αν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου. Ένιωθα απροσμέτρητη χαρά, τεράστια συγκίνηση, δέος μπροστά στη φωνή που άκουγα ενός πολύ επιτυχημένου επιστήμονα και ανθρώπου που ισχυριζόταν ότι έστω και για λίγο διάστημα με είχε συνοδοιπόρο σε αυτή τη φοβερή διαδρομή του που τον έφερε στην κατάκτηση μιας από τις πιο υψηλές και δυσπρόσιτες κορυφές του κόσμου ολόκληρου.

  Συνειρμικά γύρισα πίσω στα νεανικά μου χρόνια. Στα είκοσι δύο μου χρόνια νεοδιόριστη στο Διθέσιο Δημοτικό Σχολείο Μίστρου, που πλήρωσε βαρύ φόρο νεανικού αίματος στο βωμό της αδίστακτης πυρκαγιάς το περασμένο καλοκαίρι. Χωριό της κεντρικής Εύβοιας, με παραδείσια έλατα και άπειρα πεύκα που διασχίζεται από τα νερά του Λήλα ποταμού και είναι τοποθετημένο ανάμεσα σε δύο περήφανα –όσο και τα παληκάρια του χωριού-βουνά, τη Δίρφυ και τον Όλυμπο Ευβοίας.

  Εκεί πρωτοδιορίστηκα, εκεί γνώρισα το έτερόν ήμισύ μου, εκεί είχα μαθητή το Γιώργο που το βράδυ τούτο με συγκλόνισε με το υπερατλαντικό  τηλεφώνημά του.

  Θυμάμαι έντονα το Γιώργο που διψούσε για μάθηση τόσο πολύ, που η απορία του έπρεπε να διελευκανθεί έστω και αργά το βράδυ. Ωστόσο ένα άλλο δυσεπίλυτο πρόβλημα του παρουσιάστηκε στο δρόμο για το σπίτι των δασκάλων του ένα χειμωνιάτικο βράδυ.

  Ο σκύλος μας, ο Μπαλής, μαύρος, άγριος, κακάσχημος, απειλητικός είχε περικυκλώσει το τρομαγμένο παιδί που απεγνωσμένα μας καλούσε σε βοήθεια.

  Μαζέψαμε το Μπαλή, πήραμε και το Γιώργο στο σπίτι που με τα κόκκινα μαγουλάκια του και τα σπινθηροβόλα ματάκια του, μας εξηγούσε τις απορίες του για το μαθηματικό πρόβλημα. Ικανοποιήθηκε μόνο, όταν κατάλαβε τη λύση του προβλήματος. Ήταν η στιγμή να διαγραφεί ένα τεράστιο χαμόγελο στο πανέξυπνο προσωπάκι του. Λίγο αργότερα κίνησε για το σπίτι του που βρισκόταν λίγα μέτρα παρακάτω.

  Είναι αλήθεια ότι αυτό το περιστατικό, ενδεικτικό της εξυπνάδας και του πείσματος του Γιώργου δεν το είχα ποτέ ξεχάσει. Μεγαλύτερη αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι αυτό το τηλεφώνημα δε θα το ξεχάσω ποτέ, όσο ζω και υπάρχω.!

  Αφήστε που ο μαθητής μου με έκανε να αισθανθώ λίγο νεότερη, αφού μου τόνισε  πως η φωνή μου ηχεί πανομοιότυπα με αυτή του 1964. Επιπλέον μου ομολόγησε ότι θυμάται ακόμα κάποια εντυπωσιακή φούστα που φορούσα τότε. Σίγουρα ο Γιώργος διαθέτει και πολύ καλή μνήμη, για να μην τον …απατά τόσα πολλά χρόνια.

  Μου ήρθε στο μυαλό η κυρία Νίτσα, στο διήγημα του Καραγάτση! Απλά ο πρωταγωνιστής στην περίπτωσή μας ήταν άλλος, ο μικρός Γιώργος, ο τωρινός George Tsokos, πανεπιστημιακός δάσκαλος του μεγαλύτερου Αμερικάνικου Πανεπιστημίου του κόσμου με αμέτρητες ιστοσελίδες  του Δυαδικτύου αφιερωμένες όχι μόνο στο τάλαντο του δασκάλου που διαθέτει αλλά και στην προσφορά του για την καταπολέμηση κάθε είδους και φύσεως ρευματοπάθειας.

  Λοιπόν αληθινά δε θα πετάξω ποτέ το φετινό δώρο του Άη-Βασίλη που άξιζε παραπάνω από χιλίων καρατίων κόσμημα.

  Ειλικρινά θα το φυλάξω στο θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεων και αναπολήσεών μου!!

Αργυρούλα Συρμακέζη-Σπανού