Ο κύκλος των παρουσιάσεων για το 2008 έκλεισε με επιτυχία και παρ' όλη την κούραση, γύρισα με τις αποσκευές της ψυχής γεμάτες, από την αγάπη του κόσμου, όλες τις βραδιές που βρέθηκα κοντά τους. Τελευταίος σταθμός η Κόνιτσα για φέτος, ακριτική περιοχή με ζεστή καρδιά όμως....
Και οι γιορτές πλησιάζουν, αλλά φέτος είναι περίεργες, η καταχνιά των επεισοδίων, ο θάνατος ενός παιδιού, η σκιά της κρίσης και των διαφόρων σκανδάλων πέφτει πάνω σε όλους..... Μπορεί να φανεί και παράταιρη η ανάρτηση, αλλά σε δέκα μέρες Χριστούγεννα, το δέντρο στολισμένο διεκδικεί την προσοχή μας, τα δώρα από κάτω περιμένουν υπομονετικά να κλέψουν τις εντυπώσεις....
Να το λοιπόν και πάλι, να δεσπόζει στο σπίτι μας, να προσπαθεί να φέρει την χαρά που είναι ταγμένο να φέρνει κάθε χρόνο.... Και ανάμεσα στις δεκάδες μπάλες και μερικές από το παρελθόν....
Είναι μπάλες που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη, μπάλες που στόλιζαν το δέντρο της οικογένειας εκείνα τα ευτυχισμένα χρόνια της πρώτης παιδικής μου ηλικίας.... Και για του λόγου το αληθές....
Κάπου αχνοφαίνεται η μια από τις μπάλες..... Όσο για την μικρή δεσποινίδα που καμαρώνει με θαυμασμό το δέντρο της, είμαι εγώ.... Πόλη 1967....
Για να βρω την φωτογραφία αυτή, βούτηξα στο παρελθόν και η γεύση όπως πάντα γλυκόπικρη. Μετά τις γιορτές υπόσχομαι να επιστρέψω με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σαν φόρο τιμής στα χρόνια που πέρασαν. Θα ξεφυλλίσουμε μαζί το άλμπουμ της ζωής μου...
Για την ώρα, εύχομαι σε όλους, να περάσετε όμορφες γιορτές κοντά στους αγαπημένους σας, να θυμηθείτε όλους όσους είναι μόνοι αυτές τις μέρες και η νέα χρονιά ας πάρει όσα μας πόνεσαν κι ας φέρει όσα θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε και πάλι....