Να κι ένα κειμενο για τις γιορτές που δεν μιλάει μόνο γι αυτές αλλά και για τις μικροκακίες που κάποιες φορές γεμίζουν την ζωή μας ενώ ταυτόχρονα την αποδυναμώνουν απ' όλα εκείνα που πραγματικά έχουν σημασία, αλλά δεν τα βλέπουμε. Η Αφροδίτη, φίλη μου καλή από την Μυτιλήνη μου το έστειλε και δεν χρειάστηκε να προσθέσω ούτε ένα "και", τοσο άρτιο ήταν. Θεωρείστε το σαν μια ακόμα κατάθεση ψυχής από αυτές που γεμίζουν αυτό το blog....
Για την Νίκη που γιορτάζει……..
Μια ανάσα η ζωή μας από τις πολύχρωμες γιορτές του Δεκέμβρη! Πέρασε και τούτη η χρονιά, αφήνοντας μας θύμησες γλυκές, ίσως λίγο πόνο ή θλίψη για κάποιους άλλους. Θύμησες που γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου της ζωής μας.
Με παιδική ζωντάνια, χαμόγελα, αισιοδοξία και μπόλικη αγάπη περιμένω και φέτος τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τον Αη-Βασίλη! Γίνομαι παιδούλα νοσταλγώντας τα δώρα, τα πολύχρωμα λαμπιόνια, τις ευχές, την χαρά και την ευτυχία!
Όχι δα πως με πήρανε τα χρόνια –μόλις στα 38 είμαι! Συγχρόνως καμαρώνω σαν 3τεκνη μητέρα, χωρίς να βιάζομαι να αποκτήσω κάποια πολυτεκνικά προνόμια για τα οποία γίνεται μπόλικος σαματάς. Αδιάφορη μ’ αφήνουν όλα τούτα τα πολιτικάντικα!
Ενδιαφέρομαι και νοιάζομαι για τις σχέσεις των ανθρώπων –των συνανθρώπων μου! Όλες τις μέρες του χρόνου με αγγίζουν οι αληθινές σχέσεις με τους γύρω μου. Μα πιότερο συγκινούμαι εκεί γύρω στην παραμονή Χριστουγέννων….. Τότε είναι που θέλω να μονιάζουνε όλοι μεταξύ τους: γονείς με παιδιά, αδέρφια μεταξύ τους, φίλες, φίλοι. Όσοι τέλος πάντων, ψυχράνθηκαν. Δεν αξίζει να χάνουμε στιγμές με λόγια που πικραίνουν. Δεν αξίζει να στήνουμε στο απόσπασμα άλλοτε δικούς μας ανθρώπους. Δεν αξίζει να οριοθετούμε τις σχέσεις μας με ημερομηνία λήξεως. Δεν αξίζει να ξεστομίζουμε τη λέξη «τέλος» προς ανθρώπους που μας στάθηκαν και δέθηκαν μαζί μας.
Αξίζει αγάπη, χαμόγελο, ανοιχτή αγκαλιά για όλους –ακόμη και για όσους μας πόνεσαν θέλοντας ή μη. Ο πόνος μια στιγμή διαρκεί, ύστερα σβήνει. Ενώ η αγάπη –η αληθινή- μπορεί να διαρκεί αιώνια! Οι ρωγμές που τυχόν εμφανιστούν σε μια σχέση παύουν να διακρίνονται αν αφήσουμε το χρόνο να ρίξει λίγη σκόνη πάνω τους.
Η ΑΓΑΠΗ γεννήθηκε μέσα σ’ ένα παγωμένο φτωχικό σπήλαιο και σύντομα θα ξαναγεννηθεί. Τι θα προσφέρουμε εμείς; Εγωισμό; Παγωμένες καρδιές; Ψυχρή αδιαφορία; Η μήπως τα «χνώτα» από μια ζεστή καρδιά που γλυκά ακούγονται οι παλμοί της;
Η συνείδηση μας ας γίνει ένα με την καρδιά μας και ας τρέξει να προσφέρει και να προσφερθεί. Αληθινά συναισθήματα, χωρίς ίχνος υποκρισίας. Ας αφήσουμε να κυλήσει και κάποιο δάκρυ να λαμπιρίσουν τα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου έλατου. Που ξέρεις; Ίσως ο Αη-Βασίλης μαζέψει τις ανθρώπινες δροσοσταλίδες σαν αντάλλαγμα για το δώρο που θα μας αφήσει την παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί τι λαχταρά η καρδιά μας φέτος; Βιαστείτε, ο καιρός πλησιάζει για την επίσκεψη του χοντρούλη ασπρογένη Αη-Βασίλη!
Αχ! να μπορούσε ο συμπαθής παππούλης να μου ξαναχάριζε την αληθινή φιλία που διατηρούσα για 7χρόνια και τόσο βάναυσα έχασα…….. Να ξανασμίξουν οι παλιές φίλες – η «Ισμήνη» και η «Άννα»-……. σαν ένα παλιό ακριβό άρωμα που νοσταλγείς την ευωδία του, αν και ξέρεις πως ο χρόνος υποτονεί τις μυρωδιές και τα αισθήματα!