Σε λίγες μέρες Χριστούγεννα.... Κι ανάμεσα στο όργιο το καταναλωτικό, ανάμεσα στις κορδέλες, στα δέντρα και στα φώτα, ίσως ξεχάσαμε (και χάσαμε) το πανανθρώπινο μήνυμα της Γέννησης.... Και σήμερα όλη η Ελλάδα ανάστατη για τον Αλέξανδρο που έφυγε πριν προλάβει να ζήσει καν...
Οι αναρχικοί σπάνε την Αθήνα και όχι μόνο, βρήκαν ευκαιρία για μια ακόμα φορά, αλλά δεν με νοιάζει...
Οι πολιτικοί βγάζουν λόγους γεμάτους οδύνη(;) για το παιδί που έφυγε και οι της αντιπολίτευσης τρίβουν τα χέρια τους για την ευκαιρία που τους ήρθε στο πιάτο να χτυπήσουν την κυβέρνηση, αλλά δεν με νοιάζει........
Οι δημοσιογράφοι λένε πως ενημερώνουν και ίσως και να το καταφέρνουν, αλλά δεν με νοιάζει....
Στα μάτια μου και στο μυαλό μου η εικόνα μιας μάνας που δεν ξέρω καν... Η στιγμή που το τηλέφωνο κτύπησε και άγγελος θανάτου την ενημέρωσε... Η στιγμή που αντίκρυσε το αίμα της καρδιάς της ξαπλωμένο στο φορείο, σε κάποιο νοσοκομείο....
Αναρωτιέμαι αν εκείνη τη στιγμή ήρθαν στο μυαλό της οι στιγμές που τον κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά της. Αν θυμήθηκε την πρώτη φορά που τα μικρά χειλάκια του δικού της πρίγκιπα είπαν τη λέξη την πολυπόθητη: "μαμά"... Αν μπόρεσε να θυμηθεί τότε που τον κράτησε για να κάνει τα πρώτα του δειλά βήματα μόνος..... Τότε που τον πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο και μέσα της έτρεμε που θα τον άφηνε μόνο...
Τι θόρυβο κάνουν αλήθεια τα όνειρα μιας ζωής όταν γίνονται κομμάτια;
Τη μάνα σκέφτομαι συνέχεια... Κοιτάζω το στολισμένο δέντρο στο σπίτι με τα δώρα που κρυφά αγόρασα και τύλιξα για τα παιδιά μου και τα μάτια μου τρέχουν καθώς σκέφτομαι οτι ίσως και κείνη, η άγνωστη μάνα, είχε κάνει το ίδιο λίγες μέρες πριν....
Και κείνος ο τόσο μικρός, ο τόσο ανίδεος από την ζωή, δεν πρόλαβε να την μάθει γιατί κάποιος αλήτης, τον καταδίκασε εις θάνατον χωρίς δίκη, σε μια χώρα που η θανατική ποινή δεν υπάρχει ούτε για τους πιο αιμοσταγείς δράστες....
Αύριο τα σχολεία κλειστά.... Δεν με νοιάζει.... Οι αναρχικοί καίνε περιουσίες, αλλά δεν με νοιάζει, όλα ξαναφτιάχνονται εκτός από τον θάνατο που έχει το αμετάκλητο....
Οτι κι αν γίνει δεν έχει νόημα. Εκείνος έφυγε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό και δεν υπάρχουν λόγια για να παρηγορήσεις τη μάνα που τον έχασε....