Ένα ακόμα κείμενο ήρθε στα χέρια μου και φυσικά το δημοσιεύω. Μην βιαστείτε να κρίνετε αυστηρά την συγγραφέα του, γιατί η Κατερίνη είναι μόλις 15 χρονών και κάνει τα πρώτα της βήματα παρέα με την φαντασία της και την πένα της. Εγώ της εύχομαι καλή συνέχεια γιατί αν στα 15 γράφεις κάτι τέτοιο, τότε στα 25 ίσως να έχεις να πεις πολλά και στα 35 μπορεί να γράψεις ένα αριστούργημα....Οι νέοι πρέπει να έχουν φτερά.....
Αφιερωμένο στη Λένα Μαντά, γιατί χάρη σε αυτήν άρχισα να γράφω..
ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ – ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ
Έκοψε ακόμα ένα φυλλαράκι. «Τον αγαπώ» είπε. «Είναι όμως αγάπη αυτό;;» σκέφτηκε. Ήταν 28 χρονών με τη ζωή μπροστά της. Ήταν όμορφη και αυτό γινόταν αντιληπτό στους άντρες, αφού πολλές φορές τους έπιανε όταν περπατούσε μόνη, να της σφυρίζουν και να την τρώνε με τα μάτια τους. Αυτός ήταν απλώς εμφανίσιμος. Ήταν μετρίου ύψους, ξανθός, με αρκετά μεγάλα χείλη που πάντοτε την σαγήνευαν και λαχταρούσε να τα ακουμπήσει στα δικά της. Κατά τα άλλα ήταν αρκετά ελκυστικός και γυμνασμένος… Πάντοτε τρυφερός μαζί της, αλλά χωρίς να την υπερκολλακεύει.. Ήταν ρεαλιστής και πολύ έξυπνος. Της άρεσε να συζητά μαζί του για διάφορα θέματα, είτε για σοβαρά που αφορούσαν τον κόσμο είτε για όλα εκείνα τα μικρά και ανόητα που μιλούν οι ερωτευμένοι...
Άφησε για λίγο παράμερα τις σκέψεις της και κόβοντας ένα ακόμα φύλλο από την όμορφη μαργαρίτα που κρατούσε, με μια δόση ενοχής ψιθύρισε «Δεν τον αγαπώ». Μα.. πως ήταν δυνατό να μην τον αγαπάει;; Τον νοιαζόταν και φοβόταν μην πάθει τίποτα όσο δεν νοιαζόταν για κανέναν άλλον. Της ήταν απαραίτητος, ήταν ένα κομμάτι από τη ζωή της που δεν μπορούσε να φανταστεί να λείπει. Είχε εθιστεί στα φιλιά και στις αγκαλιές του. Αλλά και πάλι.. κάτι της έλειπε! Κάτι έλειπε από τη ζωή της.
«Τον αγαπώ» είπε και συνόδευσε την φράση της πετώντας άλλο ένα φυλλαράκι στο τσιμεντένιο δάπεδο. Ήταν ο πρώτος της μεγάλος έρωτας και είχε δοθεί σε αυτόν ολοκληρωτικά. Δεν είχε αφήσει κανένα περιθώριο. Τον γνώρισε στα 21 της και τον «αποπλάνησε» μέσα σε 2 ραντεβού. Ενθουσιάστηκε τόσο μαζί του που μέσα σε 3 μήνες τον γνώρισε στους γονείς της.. Κατευθείαν τον συμπάθησαν γιατί ήταν ευγενικός μαζί τους και τους έδειχνε με κάθε τρόπο πόσο την αγαπούσε! Στους 8 μήνες αποφάσισαν να συγκατοικήσουν.. Έπιασαν ένα τριάρι για αρχή!
«Δεν τον αγαπώ» είπε και στέρησε από τη μαργαρίτα το μικρότερο φυλλαράκι της. Η σχέση τους βάδιζε ήρεμα μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι κάτι της έλειπε. Δύο χρόνια τώρα αφοσιώθηκε στον έρωτα της και ξέχασε την πραγματική της ζωή. Ήταν κοινωνική, είχε πολλούς φίλους τους οποίους όμως ξέχασε αμέσως μόλις τον γνώρισε… Μια φιλία κράτησε, όλη κι όλη.. Την Λένα! Τη Λένα τη γνώρισε στον δημοτικό και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουν και οι δύο πόσο ταιριάζουν.. από τότε έγιναν αυτοκόλλητες. Παντού μαζί! Στις ευχάριστες στιγμές και στα προβλήματα! Οι δρόμοι τους χώρισαν στο γυμνάσιο αλλά η φιλία τους κράτησε.. Την Λένα την αγαπούσε όσο τίποτα. Στα 23 της χρόνια λοιπόν αναζήτησε την παλιά της ζωή, μη έχοντας όμως την υποστήριξη του.
«Τον αγαπώ» είπε ξεριζώνοντας όλο νεύρα, άλλο ένα κίτρινο γλυκό φυλλαράκι το οποίο πέταξε εκνευρισμένη στο πάτωμα δίπλα στα υπόλοιπα. «Γιατί η ζωή να είναι τόσο δύσκολη;» σκέφτηκε. Με δυσκολία κατάφερε να ξανά βρει τους περισσότερους φίλους της, που στο άκουσμα της φωνής της στο τηλέφωνο ξαφνιάστηκαν. Άλλοι την δέχτηκαν με ενθουσιασμό και αγάπη άλλοι πάλι… της μίλησαν ψυχρά και την πλήγωσαν –χωρίς όμως να έχουν άδικο. Δειλά δειλά μερικοί άρχισαν να την πλησιάζουν χωρίς όμως ποτέ να την αφήσουν να ενταχθεί ξανά στη ζωή τους.
«Δεν τον αγαπώ» είπε αυτή τη φορά δυνατότερα, αφαιρώντας ένα μικρό φυλλαράκι από τον κορμό του, που έδειχνε να την εκλιπαρεί να μην του πάρει τη ζωή. Είχε πάλι αποκτήσει πολλούς από τους φίλους της αλλά δεν είχε την παλιά της ζωή. Δεν της άφησαν περιθώρια να ενταχθεί στη ζωή τους. Έβγαιναν μαζί της αλλά για όλους ήταν η «παλιά φίλη» όχι η «φίλη». Από τότε που άρχισαν να συζεί μ’ εκείνον, δεν ξανά έζησε τις ξένοιαστες ώρες που ζούσε παλιά στην αρχή των φοιτητικών της χρόνων. Που δεν την ένοιαζε τίποτα και κανένας. Ήταν όλη μέρα έξω με φίλους, ήθελε να ζει την κάθε στιγμή όσο πιο ωραία και τρελά γίνεται. Δεν υπήρχε χρόνος τότε, ο χρόνος κυλούσε σαν νερό, δεν την ενδιέφερε τι ώρα θα γυρίσει σπίτι, αν θα κάνει μπάνιο μέσα στο χειμωνιάτικο βράδυ, αν θα φάει και τι ώρα θα φάει… Είχε μια ζωή απρόβλεπτη. Τότε σκεφτόταν τι θα κάνει την επόμενη στιγμή, τώρα σκεφτόταν τι θα κάνει την επόμενη εβδομάδα.. Περίμενε πώς και πως το Σάββατο που πάντα έβγαινε μαζί του. Εκείνη προτιμούσε τα κλαμπ τα party, εκείνος πάλι τα εστιατόρια και τις βόλτες.. Εκείνη ήθελε να πηγαίνουν διακοπές και εκδρομές, αυτός προτιμούσε την πιο ήρεμη ζωή.. Εκείνη δεν την ενδιέφερε αν ξεφύγει από το πρόγραμμα αυτός ήθελε να είναι πάντα όλα όπως τα προγραμμάτιζαν.
«Τον αγαπώ» είπε και στο πρόσωπό της εμφανίστηκε ένα αχνό χαμόγελο.. Φύσηξε το μικρό φυλλαράκι που έκοψε από την μαργαρίτα της στο πάτωμα, παρατηρώντας ότι είχαν μείνει λίγα ακόμα.. Τι θα έδειχνε άραγε η μαργαρίτα της;; Τον αγαπά ή Δεν τον αγαπά;; Σκέφτηκε όλες τις ωραίες στιγμές που είχαν ζήσει μαζί.. Την λάτρευε όσο τίποτε.. Όταν άρχισαν να βγαίνουν κανείς δεν περίμενε ότι θα ταιριάξουν.. Γνωρίστηκαν μέσα σε έναν καβγά.. άρχισαν να μαλώνουν μεταξύ τους μέχρι που κάποια στιγμή τους έπιασαν τα γέλια και της ζήτησε να βγουν.. Άρεσαν ο ένας στον άλλο, ερωτεύτηκε ο ένας τον άλλο, αγάπησε ο ένας τον άλλο.. εφτά χρόνια μαζί.. εφτά χρόνια αγάπης, αλλά ο έρωτας υπήρχε άραγε;; Τι είναι ο έρωτας;;; Είναι όταν νοιάζεσαι για τον άλλο;; ΟΧΙ. Είναι όταν τον θέλεις κοντά σου;; ΟΧΙ. Είναι όταν τον θέλεις διαρκώς κοντά σου;; ΝΑΙ. Είναι όταν είσαι πάντα ενθουσιασμένη σαν να τον γνώρισες εκείνη τη στιγμή;; ΝΑΙ. Το ζούσε όμως αυτό τώρα;;
«Δεν τον αγαπώ» άλλο ένα φύλλο από τα λιγοστά που έμειναν έχασε άδικα τη ζωούλα του.. Μπορούσε να περιγράψει τη ζωή της μέχρι τα 23 της χρόνια αναλυτικά.. Μπορούσε να μιλάει και να μην σταματάει αλλά μετά τι;;; Μετά δεν είχε τι να πει.. Μετά υπήρχε μια φράση για τα υπόλοιπα πέντε χρόνια.. Μια φράση;; ΝΑΙ. «Συζώ μαζί του σε ένα τριάρι και αγαπιόμαστε» αλλά μέχρι εκεί. Καμία περιπέτεια. Τι θα έλεγε άραγε στα παιδιά της;; Στα εγγόνια της;; Θα σταματούσε την εξιστόρηση της ζωής της στα 23 της;; Θα την ρωτούσαν «Τι έγινε μετά γιαγιά;;» αλλά δεν θα είχε τι να τους πει. Κάτι έπρεπε να κάνει.. Έπρεπε να προσθέσει στο μυαλό της δυνατές αναμνήσεις από τη ζωή της. Έπρεπε να ζήσει τη ζωή της..
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της τραβήχτηκαν κάπως και τα φρύδια της έσμιξαν μαρτυρώντας την απόγνωση της. «Τον αγαπώ» είπε χωρίς καμία σιγουριά αυτή τη φορά. Πέταξε το φυλλαράκι αδιάφορα στο πάτωμα. Οι σκέψεις τις ήταν αλλού. Τι έπρεπε να κάνει;; Τον αγαπούσε αλλά.. ήταν άδικο. Ήταν 28 χρονών έπρεπε να ζήσει τη ζωή της όπως εκείνη όριζε. Όπως εκείνη ήθελε. Όπως εκείνη ονειρευόταν. Ήδη ένιωθε μεγάλη. Ήδη ένιωθε μια απλή νοικοκυρά. Αν είναι δυνατόν. Μικρή κοπέλα ήταν. Δεν έπρεπε να αφήσει τη ζωή της πίσω. Έπρεπε να ζήσει ξένοιαστη και να χαρεί. Της είχε ζητήσει να κάνουν παιδιά. Εκείνη το απέφευγε. Δεν ήθελε. Συζούσε μαζί του αλλά ένα παιδί θα μετέτρεπε την κατάσταση σε «μη αναστρέψιμη». Δεν ήθελε το παιδί της να ζήσει ανάμεσα σε αυτήν και σ’ αυτόν αν θα χώριζαν. Ήθελε να έχει δυο γονείς που θα το αγαπούν και δεν θα μετανιώνουν για την ύπαρξη του.. Του το αρνήθηκε.. Δεν έπρεπε να κάνει κάτι τόσο σοβαρό για το οποίο δεν ήταν σίγουρη.
«Δεν τον αγαπώ» το προτελευταίο φύλλο της μαργαρίτας έπεσε αθόρυβα στο δάπεδο. Την είχε καταδικάσει σε μια ζωή συνηθισμένη, χωρίς σασπένς, χωρίς αγωνία, χωρίς εκπλήξεις. Δεν της άξιζε. Είχε τώρα πια την ευκαιρία να ζήσει ότι στερήθηκε εδώ και εφτά χρόνια. Αλλά τι θα έκανε μαζί του. Δεν μπορεί να μην τον αγαπάει. Δεν μπορεί να κάθεται και να ξεριζώνει τα φύλλα μιας μαργαρίτας εδώ και τόση ώρα χωρίς να τον αγαπάει. Δεν μπορεί να βρίσκεται σε τέτοιο δίλημμα χωρίς να τον αγαπάει. Αλλά δεν γίνεται να αγαπάει και τη ζωή που της προσφέρει..
«Τον αγαπώ» αυτή τη φορά το είπε δυνατά και σταθερά. Με σιγουριά. Χωρίς καμία αμφιβολία. ΝΑΙ. Τον αγάπησε, τον αγαπούσε και θα τον αγαπάει. Θα μείνει για πάντα ο πρώτος της έρωτας, η πρώτη της μεγάλη αγάπη. Δεν θα σταματήσει ποτέ να τον πονάει και πάντα θα εύχεται να είναι ευτυχισμένος γιατί αυτό είναι αγάπη. Να νοιάζεσαι για αυτόν που αγαπάς και να θέλεις ότι είναι καλό για εκείνον. Αυτό όμως δεν είναι έρωτας..
«Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του» είπε χωρίς να κόψει άλλο φύλλο από τη μαργαρίτα. Τα είχε τελειώσει άλλωστε. Ήταν σίγουρη και για αυτό. Δεν χρειαζόταν επιβεβαίωση από την μαργαρίτα της. Δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσε αλλά από κάποια στιγμή και πέρα σταμάτησε να ζει τον ενθουσιασμό που απαιτεί το αγγελούδι με τα βελάκια. Δεν έπρεπε να μειώνει τον έρωτα. Ο γιος της Αφροδίτης έκανε μεγάλη υπομονή μέχρι να το καταλάβει αλλά το κατάλαβε.. Άλλο αγάπη, άλλο έρωτας. Και η σχέση τους πλέον είχε περάσει από το στάδιο του έρωτα και είχε μεταβεί στην αιώνια αγάπη, που τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει…
KATEPINH KAFE